tag:blogger.com,1999:blog-927868765536226362024-02-22T18:10:50.343+02:00και πρασινα αλογακαι πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.comBlogger129125tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-60408682847596432852022-03-18T23:27:00.001+02:002022-03-18T23:27:36.534+02:00<p>γυρεύω τις λέξεις που με κάνουν να ανατριχιάζω</p><p>τις ψάχνω στο δρόμο</p><p>κρυφακούω καμιά φορά τους διπλανούς</p><p>τους περαστικούς</p><p>ανοίγω τις κεραίες μου να πιάσω σήματα</p><p>από τα λεξικά των άλλων </p><p>μα πάντα οι λέξεις με γελούν</p><p>δεν είναι ποτέ δικές μου</p><p>όσο και να τις αγαπήσω</p><p>οι περισσότερες δεν κάθονται</p><p>να τις χρησιμοποιήσω</p><p>εγκαταλείπουν τη μνήμη μου</p><p>κι έτσι παύω να τις υμνώ</p><p>με εκδικούνται</p><p>που δεν φρόντισα να πάρω το μολύβι μου</p><p>κι ένα χαρτί και να τις κάνω</p><p>να υπάρξουν</p><p>λες και ήταν ποτέ αυτονόητες</p>και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-55042778092266124972021-08-01T02:04:00.000+03:002022-09-29T15:59:56.026+03:00το μισοχαλασμένο<p>λες και επίτηδες, ημιτελείς από κατασκευής</p><p>λες και οι λέξεις </p><p>τέλειο, ολόκληρο, άρτιο, </p><p>και όλα τα παράγωγα</p><p>είναι ανίκανες </p><p>εκ προοιμίου να υπάρξουν.</p><p>να τα φτιάξουμε</p><p>τα χαλασμένα μας</p><p>γιατί όλα</p><p>- πράγματα και μη - </p><p>να πρέπει να χαλάνε;</p><p>και οι πατέντες </p><p>να κοστίζουν περισσότερο</p><p>για να φτιαχτεί το μισοχαλασμένο;</p><p>με συμβουλές</p><p>με μαστορέματα ύποπτα</p><p>και με ενδεχόμενα</p><p><br /></p><p>ενδεχομένως </p><p>να φτιαχτεί αυτό που χάλασε</p><p>μα μέχρι τότε θα 'χει χαλάσει κάτι άλλο</p><p><br /></p>και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-56054654479934180932021-01-07T06:24:00.001+02:002022-09-29T15:59:49.273+03:00εκτοξευτής<div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">προσωρινά μεγάλωσα </div><div style="text-align: justify;">δεν γίνεται να αφήσω το παιδί</div><div style="text-align: justify;"><div>αυτό που όταν το ρωτούσαν:</div><div>-εσύ; τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;</div><div>έλεγε -εκτοξευτής </div>να στέκομαι στις άκρες των κτιρίων </div><div style="text-align: justify;">και όποτε το θέλω<br />να εκτοξεύομαι <br />ψηλά <br />στην κάθοδο μόνο ξανά <br />να μετανιώνω <br />που για άλλη μια φορά <br />δεν έσπασα το φράγμα της βαρύτητας </div><div style="text-align: justify;"><br />κι όταν θα πω πως τέλειωσα μ' αυτά εγώ <br />και πάει <br />τότε είναι που θα 'χω γελαστεί <br />που θα 'χω μεγαλώσει <br />γι' αυτό ποτέ <br />τα δομικά υλικά μου δε ξεχνώ <br />εμένα δε θα ακούσεις να το λέω <br />πως ως εδώ<br />κουράστηκα <br />και φτάνει <br />το τούβλο που 'χω μέσα μου <br />μοιάζει με το παιδί.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div>και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-79673649415124444442020-12-03T20:48:00.002+02:002020-12-03T20:49:45.052+02:00χαμωτράγουδοαπόψε θα γυρίσω από κει που 'ρθα<div>θα φυτευτώ στο χώμα ως το κόκκαλο</div><div>να γίνω λίπασμα γι' αυτούς που δεν πεινάνε</div><div>θαμμένος άλλος κάθετος δεν θάφτηκε κανείς</div><div><br /></div><div>μονάχο το κεφάλι μου θα στέκεται στον ήλιο</div><div>απ' το λαιμό ως το μέτωπο - η κούτρα καθαρή </div><div>λες κι άξιζε που χάλασα ζωής χρονάκια τόσα</div><div>για μία καθαρότητα που δεν μου αναλογεί</div><div><br /></div><div>να κάθουνται οι σπουργίτες μου να στήνουν τις φωλιές τους</div><div>για να τις καταστρέφουνε τα όρνια κι οι καιροί</div><div>μέχρι αψηλά της κεφαλής η καθαρή μετόπη</div><div>με κουτσουλιές απρόσεχτες αδρά να στολιστεί</div><div><br /></div><div>να φάνε και τα μάτια μου</div><div>να πέσουν τα μαλλιά μου</div><div>τα δόντια να μου μείνουνε</div><div>για να μασάω τη γη.</div><div><br /></div><div><br /></div>και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-62003317761102864252020-03-31T06:09:00.000+03:002020-05-04T03:53:57.380+03:00χρειάζομαι μια βροχή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
ήμουν μια σταγόνα. μια αναπάντεχη στιγμή.<br />
μου επιτέθηκε η βαρύτητα. κι ύστερα άρχισα να πέφτω. κάθετα. να κατρακυλώ. σε στιλπνή επιφάνεια. -βάλε ότι θες με το μυαλό σου. τζάμι. πλακάκι μπάνιου ή μια ποδιά. ιδέα δεν έχω- προσπάθησα να κοιτάξω πίσω μα δεν μπόρεσα. η δύναμη με τράβαγε αδιάκοπα. πριν είχα όλο τον χρόνο. πλέον δεν είχα χρόνο για τίποτα. ψέματα. είχα. μόνο για να πέφτω. και να σκέφτομαι. ένιωθα πίσω μου να αφήνω το υδάτινο ίχνος μου και να μικραίνω. να μικραίνω πέφτοντας. να, να πέφτω μικραίνοντας. να, να χάνω όγκο και συνείδηση. να, να χαζεύω. δεν το επέλεξα αυτό το ταξίδι μα το κάνω. σκέφτηκα. χωρίς συνεπιβάτες. ολομόναχος. όπως πάντα. τουλάχιστον ως εδώ. μικραίνω όλο και περισσότερο. πότε ξανά μου δεν θα μεγαλώσω. σε λίγο θα εξατμιστώ. δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. αλλά είναι μια γνώση που έχω από τότε που άρχισα να πέφτω. η γνώση του αφανισμού μου.<br />
-γλίστρησα; τι έγινε; ξέχασα- καταρρέω. ρέω προς τα -κάπου- κάτω δηλαδή. αν δίπλα μου είχα κάποιον σαν κι εμένα. θα μπορούσα τουλάχιστον να συγχωνευτώ. να παρατείνω λιγάκι τον αφανισμό. αλλά δεν φαίνεται κανείς τριγύρω. σαν κι εμένα. εγώ κατεβαίνω. κανείς. χρειάζομαι μια βροχή. για να σωθώ. και ο λαιμός του σαν οργωμένο χωράφι. με περιμένει. ποτήρι! ποτήρι ήταν τελικά. και ήμουν το νερό. <br />
<br />
<br />
<br />
-αν κλέψει κανείς αλέτρι, λένε πως ξεψυχάει μονάχα αν του κρεμάσουν στο λαιμό έναν ζυγό-<br />
ξύπνησα κι έτρεξα να πιώ.<br />
νερό.</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-31222870814149209432019-09-15T01:11:00.001+03:002019-09-15T01:11:00.359+03:00ξέφλουδα<p dir="ltr">Κυριακή μεσημέρι, σε ένα αστικό λεωφορείο κάπου στο κέντρο της πόλης, σε μια διαδρομή λίγο εως πολύ συνηθισμένη, μια γυναίκα, ασυνήθιστη, μεγάλη σε ηλικία μα νεαρή στην ψυχή, τραγουδά το «δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες» ένας κύριος, ασυνήθιστος, μεγάλος σε ηλικία μα νεαρός στην ψυχή, την πλησιάζει και τη ρωτά:</p>
<p dir="ltr">-αγαπάτε;<br>
-τόσο όσο<br>
-δηλαδή πόσο;<br>
-ο μπαμπάς μου, από μικρή μου έλεγε: «όταν ερωτεύεσαι, να μην αγαπάς με το καρύδι της καρδιάς σου, να αγαπάς με τη φλούδα»<br>
-ήθελε να σας προστατέψει.<br>
-λάθος. να με καταστρέψει ήθελε.<br>
-γιατί το λέτε αυτό;<br>
-τώρα πια δεν μπορώ να αγαπήσω πιο πολύ απ' όσο διαρκεί μια αγκαλιά.</p>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-43321726836323186262019-06-12T20:07:00.000+03:002022-09-29T15:59:34.350+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div><br /></div><div>σ' αρέσει έτσι που αφήνομαι;<br /></div>
<div>
να με κοιτάς</div>
<div>
να βλέπεις τα σημάδια μου</div>
<div>
τα δάκρυα </div><div>που στέγνωσαν στα μάγουλά μου</div>
<div>-τόσο νερό για το τίποτα-</div><div>σ' αρέσει έτσι που αφήνομαι<br /></div><div>
να με παρασέρνεις;</div><div>να βλέπεις τα σκορπίσματα<br />
τις αγκαλιές</div><div>που άδειασαν </div><div>στα δάχτυλα μου</div><div><br /></div><div>μέχρι να έρθουν άλλοι<br />
στα ζεστά ρεύματα<br /></div>
<div>
</div>
</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-4628494066641062412018-12-26T01:21:00.001+02:002020-05-04T23:32:32.352+03:00αντίθετα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
μεταξύ των αντιθέτων εντός μου. πορεύομαι. μα δεν με αφήνουν να μείνω στην ευθεία. τα αντίθετα. βγαίνω εκτός. δεν παύω διαρκώς να ελαττώνομαι. να χάνω κάθε φορά που χάνομαι.<br />
<br />
μεταξύ των αντιθέτων εντός μου. διασταυρώνομαι. με τους χίλιους εαυτούς. στο σταυροδρόμι της ντροπής επιστρέφω. για να φτύσω το είδωλο μου που με πρόδωσε. παύοντας να υπακούει στις κινήσεις μου.<br />
<br />
μεταξύ των αντιθέτων εντός μου. πλευρίζω. τις ανάγκες μου και τις χαϊδεύω. σκύλες. μαύρες σκύλες. κι αν κάτσουν ήσυχες τους δίνω μπισκοτάκι για επιβράβευση. και τις χαϊδεύω. μην και γυρίσουν καμιά μέρα να με λιανίσουν. τον λιανό. εμένα.<br />
<br />
μεταξύ των αντιθέτων εντός μου. ξεφεύγω. μια μέρα ξεφεύγω. όχι θα ξεφύγω. ξεφεύγω. τώρα ξεφεύγω. και οι ώμοι μου κοιτάνε μονοκόμματα. ούτε στροφές. ούτε κάμψεις. μονοκόμματος. μια μέρα πάω εκεί που θέλω. μια μέρα θέλω. θέλω.<br />
<br /></div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-77274348392185429652018-12-02T03:31:00.000+02:002018-12-02T03:31:48.953+02:00ασυνόδευτος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<br />
ζέστη μέσα στην παγωνιά. σαράντα τετραγωνικά με κλίμα τροπικό. να βάζεις, να βγάζεις, να βάζεις, να βγάζεις.<br />
σήμερα βρέχει μέσα μου. δάκρυα.<br />
για όλα αυτά που έβαλα και δεν έβγαλα ποτέ. για την πανοπλία που έφτιαξα για να με προστατέψω και τώρα σκουριασμένη με απειλεί να μείνω δέσμιός της. δάκρυα.<br />
που στέκονται στην άκρη των ματιών δειλιάζοντας να πέσουν. έρχονται για να μου θυμίσουν ότι ακόμα αισθάνομαι αλλά χωρίς να επιβεβαιώνομαι. δάκρυα.<br />
χαράς. καμιά φορά με επισκέπτονται κι αυτά. σήμερα όχι. κι είναι γλυκά, νοσταλγικά και πάνε αγκαζέ με το χαμόγελο. δάκρυα.<br />
που τρέχουν και δε σταματούν παρά μονό από διαβρωτικούς λυγμούς διακοπτόμενα. αυτά που και να θέλεις δε μαζεύονται. ρωγμές κι αυλακιές. δάκρυα.<br />
για λόγους άγνωστους. όταν μια κίνηση γίνεται κύλιση. όταν ξαφνικά. για λόγους άγνωστους. λαμβάνεις την φροντίδα που σου έλειπε. χωρίς να τη ζητήσεις. δάκρυα.<br />
για το ασυνόδευτο αυτό που ήρθε από κάπου χωρίς να ξέρει σίγουρα από που για να πάει κάπου αλλού χωρίς να ξέρει σίγουρα που αλλού. αυτό που είμαι όταν αφήνομαι στην ευκολία μου να μην λάβω την ευθύνη. όχι για τους άλλους. όχι. αυτό είναι ψέμα. αυτήν ακριβώς που μου αναλογεί. να βγω να πω. εγώ αυτός είμαι. έρχομαι από κάπου. και πάω κάπου αλλού. χωρίς συνοδούς. μόνο με τη βαθιά πεποίθηση ότι σε αυτό το αλλού θα συναντήσω κάποιον.<br />
να του πω να μη βάζει μόνο, να βγάζει κιόλας. γιατί φτάνει η στιγμή που δε χωράνε. κι ερχονται και γίνονται βροχή. υγρά λόγια. που βρέχουν στην ψυχούλα σου.<br />
και δε στεγνώνουν.</div>
</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-30000589436188795272018-09-14T02:39:00.001+03:002020-05-05T03:16:31.629+03:00γκαπ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
ο λόγος που είμαι εδώ είναι</div>
<div>
για να λέμε την αλήθεια δεν</div>
<div>
όπως και να 'χει εγώ θα</div>
<div>
θέλω να πω πως</div>
<div>
και στην τελική γιατί </div>
</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-66602159414188405732018-09-14T01:47:00.001+03:002018-09-14T01:47:51.862+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
έχω καιρό<br />
που με έχω καταργήσει<br />
κάπως<br />
πρέπει να φτιάξω<br />
χώρο ////////////////<br />
να δημιουργήσω<br />
νέο παρελθόν<br />
πετάω<br />
πετάω πράγματα<br />
κι αυτό είναι καλό<br />
είναι καλό<br />
να πετάς</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-44937911987700339902018-04-15T02:57:00.000+03:002018-09-14T02:50:56.333+03:00[μυοσωτίς] σε αναζήτηση παλαιότερου εαυτού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="text-align: justify;">δηλώνω απώλεια προσωπικών στοιχείων. το παρόν αποτελεί δείγμα του τι ήμουν κάποτε. και πιθανώς του τι θα απογίνω. το παρόν αποτελεί δείγμα. του τι προηγήθηκε σε ένα σχετικά καθορισμένο παρελθόν. και πιθανώς του τι θα ακολουθήσει σε ένα σχετικά απροσδιόριστο μέλλον. πάντα στη ζωή μου ήθελα να είμαι άνθρωπος απλός. και όχι άνθρωπος απλώς. αν είχα τουλάχιστον την ψυχραιμία να δω τα πράγματα όπως είναι. το σχήμα τους. την αρχιτεκτονική των αισθημάτων που πεισματικά επιλέγω να κατοικώ ίσως. να έβρισκα το δρόμο. το δρόμο για αυτή την απλότητα. όχι σύνθετα πράγματα παρακαλώ. όχι άλλη σύνθεση. να μην μπορώ να αποσυντεθώ. αυτό θα ήταν το απλό. να φτάσω στην ουσία αλλά. δεν μπορώ. δεν μπορώ να μην είμαι ένα μάτσο κόκαλα το λέω. δεν μπορώ. κανείς δεν μπορεί νομίζω. και επειδή νομίζω συνεχώς. και νομίζω για όλα τα πράγματα. πάντα νομίζω. μέχρι να σιγουρευτώ νομίζω. μέχρι να είναι πια πολύ αργά για να. νομίζω. μέχρι να μην νομίζω πια για αυτό. αλλά να νομίζω για κάτι άλλο. χωρίς να το θέλω νομίζω. χωρίς να το θέλω συνθέτω και μοιραία αποσυνθέτομαι. και χάνω. αλλά αυτό δεν μαθαίνεται. μη λέτε ότι μαθαίνεται μη μου το λέτε να μάθω να χάνω. γιατί να μάθω; γιατί να χάνω; όχι να κερδίζω όχι. δεν είπα αυτό. όχι άλλα σύνθετα πράγματα παρακαλώ. δεν είπα κερδίζω. κανείς να μην κερδίζει. δεν υπάρχει κάτι να κερδίσει κανείς. μόνο να είναι. να είμαι. να είμαι εγώ. αυτό είναι το απλό. το δύσκολο. το απλό. το δύσκολο. πως γίνεται αυτά τα δύο να πηγαίνουν μαζί; να κάτι σύνθετο. να κάτι σύνθετο ακόμα και μέσα στο απλό. βρήκα το σύνθετο μέσα στο απλό. να είμαι εγώ εδώ σήμερα. και αύριο πάλι εγώ να είμαι. να είμαι εγώ εκεί. εκεί που ήμουν και χθες. αλλά αυτό αύριο γιατί σήμερα. σήμερα έχασα τον κόσμο. αυτά παθαίνει κανείς όταν αφήνει τους άλλους να γράφουν πάνω στις κασέτες του. να γράφουν τα δικά τους τραγούδια. ο καθένας το δικό του. ο καθένας και το τραγούδι του. ο καθένας για τον εαυτό του και για το τραγούδι του. και να μετράει πάνω σε πόσες κασέτες θα γράψει αυτό το τραγούδι. το απλό τραγούδι. το σύνθετο τραγούδι. </span><span style="text-align: justify;">βρήκα το σύνθετο μέσα στο απλό. και νομίζω η ανάσα τελειώνει. βγαίνω. βγαίνω έξω. γαβγίζω στο άδειο μπαλκόνι μου για την ανακάλυψη μου. τίποτα σύνθετο στο γάβγισμα. αλλά νομίζω πάλι πως μόνο τα σκυλιά με καταλαβαίνουν. μόνο αυτά καταλαβαίνουν και δεν έχω καν δικό μου σκυλί. έχω όμως λουλούδι. έχω αυτό το απλό λουλούδι στο μπαλκόνι μου. μη με λησμόνει. και επειδή το έχω το προσέχω. αν δεν το είχα δεν θα το πρόσεχα. πόσα δεν προσέχω. πόσα που δεν έχω. αλλά θα ήθελα. επειδή το έχω. είμαι σίγουρος πως το έχω. όπως είμαι σίγουρος ότι το τρέφω. όπως είμαι σίγουρος ότι έχει μπλε άοσμα άνθη. βλαστούς έρποντες και τριχωτούς. και φύλλα λογχοειδή και ανθίζει μέσα στο χειμώνα. ναι. και είναι απλό. και μικρό. και σεμνό. και μετριόφρον. όχι άλλα σύνθετα πράγματα παρακαλώ. και επειδή το έχω αυτό το λουλούδι μη με λησμόνει. το έχω. και το βλέπω. και το χαίρομαι. και αυτό είναι απλό. είναι τόσο απλό που με κάνει να θέλω να σκαρφαλώσω στο κάγκελο. είναι τόσο απλό που με κάνει να θέλω να σταθώ στις μύτες δίπλα του. μπλε. κι εγώ πιο μπλε. όσο πιο μπλε γίνεται. στις μύτες. σκαρφαλωμένος. και να στέκομαι εκεί. και να είναι αυτό που βρήκα να κάνω. αυτό που βρήκα να κάνω για να μη βαριέμαι. αυτό που βρήκα να κάνω για να μη σκέφτομαι. παρελθόν. και μέλλον. αυτό που βρήκα για να στέκομαι στη γραμμή ενδιάμεσα. να στέκομαι στη γραμμή. και τίποτα παραπάνω. και τίποτα λιγότερο. αυτό θα πει ισορροπία. τίποτα παραπάνω. τίποτα λιγότερο. να ισορροπώ. </span><span style="text-align: justify;">όχι να είμαι ισορροπημένος.</span><br />
<br /></div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-60372508454872652772018-04-07T00:10:00.000+03:002018-04-15T01:14:01.363+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
-τι να βάλω;<br />
...<br />
τι θα απογίνουμε ρε;<br />
-στάχτη στα τασάκια των άλλων.<br />
...<br />
-τι να βάλω τελικά δε μου είπες.<br />
-βάλε ότι θες. μόνο να πάμε αυτή τη βόλτα.</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-45695815540298363542017-10-03T03:17:00.001+03:002017-10-08T00:36:16.706+03:00κατακόρυφο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
εξαντλημένος. είσαι εξαντλημένος. κάθε φορά λες θα τα πεις. και κάθε φορά είσαι εξαντλημένος. αλλά δεν είσαι εξαντλημένος από μόνος σου.<br />
έτσι.<br />
όχι.<br />
όχι έτσι. αυτοί σε εξαντλούν.<br />
αντλούν δηλαδή τα πάντα από σένα. ρουφάνε τα πάντα από σένα και μετά εσύ είσαι εξαντλημένος. και δεν θέλεις μετά να τα πεις. και δεν λες τίποτα. και τα αφήνείς να περιπλανιούνται στο κεφάλι σου. σαν χρυσόψαρα σε γυάλα. και να ανοιγοκλείνουν μ' αυτό τον ηλίθιο τρόπο το στόμα τους σαν να σου λένε ότι κάτι ξέρουν παραπάνω για σένα.<br />
αλλά είσαι και συ μαλάκας. που τα ταΐζεις -αυτά τα γαμημένα χρυσόψαρα- με αυτή την αηδιαστική τροφή που βρωμοκοπάει και με ρουτίνα με πόνο με υποχωρήσεις με εσωτερικά ξεσπάσματα με αφήστε με ήσυχο με υπομονή και γενικά με ότι μαλακία βρεις.<br />
είναι φορές που το ξεχνάς.<br />
ναι.<br />
αλήθεια το ξεχνάς.<br />
ότι έχεις 2 χρυσόψαρα μες στο κεφάλι σου. το ξεχνάς γιατί είσαι εξαντλημένος. γιατί σ' έμαθαν ότι μόνο όταν είσαι εξαντλημένος μπορείς να παράγεις. κι έτσι το ξεχνάς.<br />
ότι έχεις 2 χρυσόψαρα μέσα στο κεφάλι σου.<br />
έλα όμως που κάποια στιγμή έχεις διακοπές. σου δίνουν διακοπές απ' την εξάντληση κι εσύ είσαι τόσο εξαντλημένος που δεν ξέρεις τι να τις κάνεις. κι έτσι κάνεις το πρώτο πράγμα που σου ρχεται στο μυαλό ή το τελευταίο. τα ενδιάμεσα...<br />
ή δεν κάνεις τίποτα μέχρι να πάψεις να είσαι εξαντλημένος ώστε να αποφασίσεις μετά τι θα κάνεις.<br />
<br />
και κάπως έτσι μπήκα στο τρένο. μπερδεύτηκα ρε παιδιά.<br />
κάθισα στη λάθος μεριά.<br />
του τρένου.<br />
ξέρεις αν κάτσεις ανάποδα δεν πηγαίνεις κάπου. όχι.<br />
άπλα απομακρύνεσαι από το σημείο στο οποίο βρισκόσουν λίγο πριν.<br />
δεν φεύγεις από εκεί που ήσουν λίγο πριν. όχι.<br />
άπλα απομακρύνεσαι.<br />
για να γυρίσεις λίγο μετά<br />
στο λίγο πριν.<br />
έχει διαφορά<br />
πιστέψτε με έχει<br />
διαφορά<br />
<br />
και τέλος πάντων ας πούμε ότι σου πήρε μια βδομάδα να ξεκουραστείς και τώρα ο οργανισμός σου αρχίζει και τα παίζει. απ' την πολύ ξεκούραση. και ζητάει να εξαντληθεί.<br />
τι κάνεις;<br />
σαστίζεις.<br />
και μετά θυμάσαι.<br />
θυμάσαι τα 2 γαμημένα χρυσόψαρα που τόσο καιρό τα τάιζες μεν αλλά δεν τους άλλαζες το νερό. γιατί ήσουν εξαντλημένος ή γιατί έκανες διακοπές ρε πούστη μου. διακοπές. δεν μπορείς εσύ δηλαδή να κάνεις διακοπές;<br />
και γυρίζεις πίσω.<br />
και τώρα αυτά κολυμπάνε μέσα στα σκατά τους και εσένα το κεφάλι σου έχει μέσα 2 χρυσόψαρα που χέζουνε ασύστολα και σου γεμίζουν το κεφάλι σκατά και είσαι τόσο πονόψυχος που δεν σου πάει η καρδιά να τα σκοτώσεις και κάπου εδώ κολλάει η έκφραση κούνα λίγο το κεφάλι σου να δεις αν κάνει γκλου γκλου. πάντα μου άρεσε αυτή η έκφραση να λοιπόν που κολλάει.<br />
λοιπόν.<br />
γρήγορη σταυρολεξική παρένθεση.<br />
λοιπόν.<br />
διπλό γελάει:<br />
χα<br />
και δεν σου πάει να τα σκοτώσεις.<br />
χα<br />
που δεν χρειάζεται καν να μπλεχτείς με αίματα και τέτοια όχι.<br />
αλλά εσύ φοβάσαι.<br />
χα<br />
φοβάσαι τις τύψεις<br />
για τα κωλόψαρα που σου χέζουν τον εγκέφαλο<br />
ενώ<br />
χα<br />
θα μπορούσες απλά να κάνεις ένα γαμημένο κατακόρυφο στον ξεφτισμένο τοίχο σου ...και να τα ξεφορτωθείς.<br />
<div>
<br /></div>
</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-46412335168558437702017-10-01T00:11:00.000+03:002017-10-02T02:03:56.071+03:00μονολεκτικό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
αυτά<br />
που<br />
αφήσαμε<br />
αυτά<br />
που<br />
αφήνουμε<br />
στη<br />
θέση<br />
των<br />
άλλων<br />
αυτά<br />
όλα<br />
μετά<br />
το<br />
μετά<br />
γυρίζουνε<br />
πίσω<br />
και<br />
μας<br />
τρώνε<br />
<br />
<br /></div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-88328892477632090842016-08-10T01:31:00.000+03:002016-08-10T01:31:34.829+03:00Οδύνη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Η ανάσα πριν το ξέσπασμα έχει σημασία στρατηγική. Πρέπει να εισπνεύσει κανείς τόσο όσο, για να προλάβει να πει όλα όσα θέλει. Ο χρόνος συμπιέζεται. Το σώμα ναι, το σώμα διευρύνεται. Οι κόρες εστιάζουν και διαστέλλονται. Τα ρουθούνια επεκτείνονται. Η φωνή ανυψώνεται. Η γλώσσα οπλίζεται και το στόμα εκπυρσοκροτεί. Τα αυτιά δεν ακούν παρά μόνο το βουητό που πλανιέται μετά στον αέρα. Και τα χέρια! Ω τα χέρια, ξεκάθαρα πλέον, εκπέμπουν την οδύνη και το άδικο. Περιμένω σιωπηλός στη γωνία μου και το μόνο πράγμα που συνέβη... Δεν συνέβη τίποτα. </div>
</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-33575164560215952312016-07-20T22:25:00.000+03:002016-07-20T22:25:53.797+03:00ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Θέλω κάτι να πω. Τώρα θέλω να πω κάτι. Κάτι να πω θέλω, αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτό που θέλω να πω. Ξέρω όμως ότι κάτι θέλω να πω. Θέλω κάτι να πω και είμαι βέβαιος γι' αυτό και δεν είμαι βέβαιος για κάτι άλλο. Ψάχνω αυτό που θέλω να πω. Κάτι να πω ψάχνω που να είναι αυτό που θέλω τώρα να πω και όχι το άλλο. Βέβαια δεν είπα πότε και το άλλο. Γιατί για να πει κανείς το άλλο πρέπει να μιλήσει πρώτα γι'αυτό. Να μιλήσει πρώτα. Πώς μιλάει κανείς πρώτα για κάτι όταν δεν έχει ξαναμιλήσει ποτέ για αυτό; Δεν έχω κάτι να πω. Ούτε κάτι άλλο να πω έχω. Και όσο δεν λέω τίποτα, τίποτα δεν έχω να πω. Δεν έχω τίποτα να πω. Δεν έχω επειδή δεν λέω και δεν λέω επειδή δεν έχω κάτι να πω. Γιατί δεν έχω τίποτα να πω; Γιατί να μην έχω κάτι να πω εγώ; Εγώ γιατί να μην έχω τίποτα να πω; Αν είχα τουλάχιστον κάτι να πω θα τσάκιζα για λίγο αυτή την αβάσταχτη σιωπή. Ποιος την αντέχει; Στη σιωπή αυτή τίποτα να πω δεν έχω κι η σιωπή αυτή σκαρφαλώνει με νυχιές στον οισοφάγο μου. Δεν βγάζω άχνα. Αχνά δεν βγάζω μα αν με κόψει το νυστέρι ήχοι υπόκωφοι και απόκοσμοι θα ακουστούν. Η σιωπή αυτή πηγάζει απ' το υπογάστριο δίχως δεύτερη κουβέντα. Δίχως καν πρώτη κουβέντα. Καμία κουβέντα. Λέξη καμιά. Καμία λέξη δεν ειπώθηκε ποτέ όπως θα έπρεπε. Καμία λέξη δεν ειπώθηκε ποτέ όπως θα έπρεπε να ειπωθεί. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν λέω τίποτα; Όχι μην μου απαντάτε. Η σιωπή θα ήταν η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσατε να μου δώσετε. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν λέω τίποτα; Μα σας παρακαλώ, μην διακόπτεται τη ροή της σκέψης μου. Η σιωπή, ναι. Η σιωπή. Κανείς να μη λέει τίποτα. Να μην λέτε και εσείς τίποτα. Κανείς ποτέ να μη λέει απολύτως τίποτα. Ποτέ κανείς να μη λέει την παραμικρή λέξη. Πάμε πάλι. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν λέω τίποτα;<br />
<br /></div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-88298641056873770302016-07-02T02:12:00.000+03:002016-07-02T02:12:48.265+03:00 εγκώμιο στην απελπισία ή το ενδεχόμενο της υπάρξης σε ακατάλληλο ενδιαίτημα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
μέρες βαριές, ζεστές και άδειες. σίγουρα θα 'ρθουν καλύτερες. μα η αναμονή είναι παύση ζωής. είναι χάσιμο χρόνου. αλλά εδώ που τα λέμε, ο χρόνος είναι σχετικό πράγμα.<br />
μέρες σαν κι αυτές με μεταχειρίζονται ξιπασμένα ένστικτα. το σώμα υπακούει στο νόμο της αδράνειας. αν ανοίξεις λεξικό, μία είναι η λέξη. αναβολή. στην αναβολή. στην αναβολή.<br />
μέρες σαν κι αυτές μόνο ποθώ. δεν κάνω. οι περιπτύξεις μειώνονται σε χρονικά ακαθόριστα διαστήματα. διαγραφή. αποκοπή. επικόλληση. και να τη η ζωή. μπροστά σου. 5 λεπτά.<br />
μέρες σαν κι αυτές δεν έχω φίλους. ούτε καν εχθρούς. και οι τάσεις φυγής είναι πια κλισέ. εξάπτομαι πότε πότε για να διαμαρτυρηθώ και μετά επιστρέφω μέσα μου.<br />
μέρες σαν κι αυτές ο εαυτός γίνεται εαυτούλης. και όλα αυτά είναι προάγγελοι αυτού που έπεται. ένα υψηλής αισθητικής και βαθιάς συγκίνησης, σάλτο μορτάλε.<br />
<br />
δεν είναι ώρα ακόμη...<br />
<div style="text-align: right;">
τα σάλτα αυτά δεν γίνονται σε μέρες σαν κι αυτές.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-24453161252817659232016-04-28T04:31:00.000+03:002016-04-28T13:57:20.634+03:00καλή απομόνωση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
ελαττώματα και ανέγγιχτα πτώματα. κυκλοφορούν στους δρόμους. άνθρωποι στεγνοί που δίνουν τίποτα και παίρνουν άλλο τόσο. ζουν με χρονοκαθυστέρηση απ' τον εαυτό τους. αντιστεκόμενοι πεισματικά στο παρόν. σαπίλα τσάι και αντιπάθεια. και για βιβλίο ούτε λόγος. ξεροκαταπίνοντας χολή. βρωμερή ανάσα. καθισμένοι σε άδειες κουζίνες με κατσαριδοφωλιές. ρουφώντας σκατά. φυσώντας λεφτά. κοιτάζοντας τοίχους με ελπίδα! κι εγώ ακουμπισμένος σ' αυτή τη γωνιά. ερμητικά ανοιχτός. πακέτο με την ευθιξία μου. είμαι ένας φουκαράς. αυτό είμαι. ένας φουκαρατζίκος χωρίς άλλοθι. που ακόμη δεν έμαθα πως ξεφεύγουν απ' το θέμα. δυσάρεστο αλήθεια. ο δικός μου θεός με σπρώχνει σε καινούριο γκρεμό κι εγώ τον εμπιστεύομαι. ευθυβόλως και διαμπάξ. πάω εκεί που με πάει. φουκαράς με λεξιλόγιο περιωπής όμως. και μου προσφέρουν αλλεπάλληλα ευκαιρίες να πουλήσω το τίποτα μου. μου δίνουνε απλόχερα πράγματα που μήτε ζήτησα. μήτε τα χρειάστηκα. και το βαφτίζουν αυτό ενδιαφέρον; μπούχτισα.<br />
δε θέλω άλλες χάρες.</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-17840496219222750372016-03-21T01:43:00.000+02:002016-03-21T01:43:53.183+02:00Περιεχόμενα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
[κενό ένα]<br />
πρόλογος<br />
[κενό δύο]<br />
μέρος πρώτο<br />
μια τρύπα στο νερό<br />
[κενό τρία]<br />
μέρος δεύτερο<br />
οι σαλοί προτιμούν μοκατσίνο<br />
[κενό τέσσερα]<br />
μέρος τρίτο<br />
τι περιμένεις και δεν πεθαίνεις;<br />
[κενό πέντε]<br />
επίμετρο<br />
δε βρίσκω άκρη πια στα περιεχόμενα<br />
εν αιθρία κανείς δεν ενδιαφέρεται γι'αυτά<br />
η άνοιξη θα κάνει το ντεμπούτο της πάλι<br />
ας μείνω λίγο ακόμα στο σκοτάδι<br />
πριν μπω να δω ξανά τα εισερχόμενα</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-88588817223877446432016-03-13T03:21:00.001+02:002023-05-19T00:32:43.706+03:00γεννηθήκαμε πάλι για να πεθάνουμε ξανά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">να μια ωραία λέξη. ανασύρω. δημιουργεί την ανάγκη να προσθέσεις δίπλα της. μνήμες. αν καμιά φορά ματώσω πολύ θυμάμαι. τις προηγούμενες ζωές μου. ερχόμαστε στη ζωή προκαλώντας πόνο κι ίσως η τιμωρία μας να είναι. ο πόνος. πες ότι θες. θα πεθάνεις. κι αυτό είναι. πόνος. σύντομα. η εναλλαγή προσώπων δεν είναι σκόπιμη. ωστόσο προσδίδει στο κείμενο ζωντάνια. σε ένα νεκρό κείμενο. ζωντάνια. σαν να βάζεις κραγιόν σε πτώμα. και οι επιλογές ακόμη. κι αυτό είναι. πόνος. όπως το δίλημμα με το μαχαίρι. άμα θες κόβεις ψωμί. άμα θες σκοτώνεις. συγκεκριμένα εσύ πάντα σκοτώνεις. πεθαίνω ξανά και ξανά και γεννιέμαι πάλι και πάλι. και εσύ. πάντα σκοτώνεις. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br />
</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br />
</span></div>
</div>
<br /></div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-78565151124062534492016-01-17T03:15:00.000+02:002016-01-17T17:05:22.452+02:00Πρόσχημα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Δεν είναι αυγή. είναι λίγο πριν. μπορώ να το πω πια. οι άνθρωποι αλλάζουν τελικά. συνεκδοχικά και ανομοιοκατάληκτα. πέντε-δέκα-δεκαπέντε-είκοσι-είκοσι πέντε-τριάντα-τριάντα πέντε-σαράντα-σαράντα πέντε-πενήντα-πενήντα πέντε-εξήντα-εξήντα πέντε-εβδομήντα-εβδομήντα πέντε-ογδόντα-ογδόντα πέντε-ενενήντα-ενενήντα πέντε-εκατό. κι όσο κι αν θέλουνε ή αν προσπαθούνε είναι αδύνατον. μα δεν το βλέπεις; να παραμείνουν ίδιοι. πως όμως τους ακολουθεί κανείς;<br />
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<i>Φροντίσαμε να ξεχάσουμε</i></div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-style: italic;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<i>Ξεχάσαμε να φροντίσουμε και οι σελίδες του τετραδίου έγιναν κίτρινες και το τσιγάρο έμεινε μισό στο τασάκι και κρύωσε ο καφές. Ο χρόνος όλο μας προλαβαίνει. Η σαφήνεια δεν συγκινεί. Ίσα ίσα, αποσυντονίζει. </i><i>Καταλαβαίνετε;</i><i> </i></div>
<div style="text-align: left;">
<i>Αποτυχημένες απόπειρες που ίσως μια μέρα</i></div>
<div style="text-align: left;">
<i><br /></i></div>
Παρατηρώντας σιωπηλά ή ηχηρά επεμβαίνοντας; αλλάζουν τραβώντας γραμμές. ευθείες. τεθλασμένες. καμπύλες. πασχίζουν να δώσουν σχήμα στις ζωές τους. βλέπεις ανθρώπους τετράγωνους, τρίγωνους και παραλληλόγραμμους. με ελλείψεις υπερβολές και παραβολές. που κινούνται διαγράφοντας κύκλους γύρω απ' τον εαυτό τους. Μα αν είμαστε ίσως κάποιο σχήμα τότε αυτό είναι σχήμα [λόγου]. μεταφορές και παρομοιώσεις. αναδιπλώσεις και αντιθέσεις και οξύμωρα και συνεκδοχές. και αλληγορίες και αντιφάσεις και άλλα πολλά που δεν μου τα 'μαθαν.<br />
<div dir="rtl" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<i>Μάθαμε να τηρούμε τα προσχήματα, πριν καλά καλά μάθουμε τα σχήματα. </i></div>
</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-44184174334739089822015-11-13T03:03:00.003+02:002015-11-13T15:01:59.738+02:00Φτηνόπωρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
(ημερολόγιο χάλια-στρώματος)<br />
<br />
ημέρα τριακοστή τρίτη<br />
<i><b><br /></b></i>
<i><b>όλα φτηνά. και φθίνοντα. και ακμαίως παρακμάζοντα. </b></i><br />
είδες μήπως τα γυαλιά μου τα καφέ; τα ψάχνω εδώ και χρόνια. την όσφρησή μου χάνω τακτικά μα το 'χω συνηθίσει. και κάνω υπομονή. σε αυτό είμαι πραγματικά καλός το παραδέχομαι. τόσο καλός που θα ΄λεγες πώς περνιέμαι για γαϊδούρι.<br />
<i><b>όλα φτηνά. και φθίνοντα. και ακμαίως παρακμάζοντα. και από τα δέντρα δεν πέφτουν πλέον φύλλα. </b></i><br />
δεν θέλω να ξεχάσω το πρόσωπό μου στον αριστερό καθρέφτη σου. το πρόσωπό μου στον αριστερό καθρέφτη και τον αέρα. το πρόσωπό μου στον αριστερό καθρέφτη σου και τον αέρα που μου χάιδευε τα μούτρα. πάντα στο πίσω κάθισμα. πάντα στη πίσω θέση. δεν θέλω να ξεχάσω. μα ξεχνώ.<br />
<b><i>όλα φτηνά. και φθίνοντα. και ακμαίως παρακμάζοντα. και από τα δέντρα δεν πέφτουν πλέον φύλλα. μόνο δάχτυλα. </i></b><br />
που σε ακουμπάνε αιφνίδια στην πλάτη<b style="font-style: italic;"> </b>και συ γυρνάς πίσω σου γεμάτος περιέργεια να δεις ποιος σε σκούντηξε και δε βρίσκεις τίποτα.<br />
τίποτα δε βρίσκεις.<br />
<br />
φτηνό μας βγήκε το φθινόπωρο και σε τιμή ευκαιρίας.<br />
έχεις κουπόνι έκπτωσης ή κάρτα ανεργίας; </div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-52152010286180272252015-09-02T03:08:00.000+03:002015-09-02T03:08:22.052+03:00με κάθε τρόπο και προπάντων με αυτόν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
διστάζω όταν μιλώ. και πριν μιλήσω. διστάζω.<br />
<div>
προσπαθώ. αλλά είναι λες και οι λέξεις είναι αγκίστρια που αγκυλώνονται στον ουρανό που κρύβεται στο στόμα μου. </div>
<div>
θυμίζουνε κρεμάστρες. καμιά φορά κρεμάω πάνω τους πουκάμισα καρό.</div>
<div>
καμιά φορά. πιο σπάνια. κρεμιέμαι κι εγώ ο ίδιος. </div>
<div>
σκέφτομαι. πως γίνεται να μαθαίνω τόσο εύκολα. </div>
<div>
από τα λάθη των άλλων.</div>
<div>
καμιά φορά.<br />
όταν τελικά μιλώ. φαίνεται τελικά απλό.<br />
και τελικά δεν με προσέχουν και πολύ.<br />
που τελικά και πάλι σταματώ.<br />
<br />
με φόρα.<br />
με αυταπάρνηση.<br />
με το κεφάλι ψηλά.<br />
με στυλ.</div>
<div>
με κάθε τρόπο και προπάντων με αυτόν.<br />
θα φεύγω.<br />
δεν είναι για να μένεις για πολύ.<br />
δεν είναι για να μένεις για πολύ,<br />
αφού σε μάθαν.</div>
<div>
</div>
</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-92786876553622636.post-89921878326220912422015-05-13T01:09:00.000+03:002015-05-13T01:09:09.907+03:00Έκκληση στο αιώνιο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: left;">
Πάνω στην ώρα, ήρθε. Τώρα που σταμάτησες να πονάς. Που αποδέχθηκες. Σε ωθεί προς μια ανασφάλεια φίλη. Σου μαθαίνει λέξεις παράξενες, που αφήνουν έναν βαρύ απόηχο όταν τις προφέρεις. Η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο βαριά. Κι εσύ όσο πας ελαφραίνεις. Τείνεις προς το τίποτα. Αδειάζεις. Δημιουργείς κενό χώρο μέσα σου για να δεχθείς την πληρότητα που σου προσφέρεται. Έχεις κάνει ένα βήμα μετά τη γνώση. Δεν χρειάζεται πια να γνωρίζεις τίποτα. Ούτε να έχεις τίποτα χρειάζεται. Κάτι τέτοιες στιγμές μένεις ακίνητος, σιωπηλός, δεν αναπνέεις σχεδόν, μη το τρομάξεις με την παρουσία σου. Θέλεις να συγκρατήσεις όσα περισσότερα μπορείς. Να τα καταγράψεις με προσοχή, δίχως λάθη, σε λευκό χαρτί. Έτσι, τους δίνεις υπόσταση και έχεις μετά την απόδειξη ότι ήρθε. Σε επισκέφθηκε. Δεν ήταν όνειρο. Ή μήπως ήταν; Μήπως και τα όνειρα δεν είναι αιώνια για αυτόν που ονειρεύεται; Είναι θέμα προσωπικό </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
το αιώνιο </div>
-γένος φυτών ενδημικών στις Κανάριες νήσους.</div>
και πράσινα άλογαhttp://www.blogger.com/profile/15512083193783787564noreply@blogger.com0