μαγνητικά δίποδα

οι μαγνητικοί πόλοι 

-σε οποιαδήποτε κλίμακα κι αν εξετάζουμε την ύλη-

εμφανίζονται πάντοτε σε ζεύγη

τα μαγνητικά δίποδα 

είναι το είδος αυτό των ανθρώπων 

που οι αντίθετοι πόλοι τους

τους επιτρέπουν να βαδίζουν πλάι πλάι

δεν είπε «θέλω να κλάψω» 

είπε «θέλω δάκρυα»

και χαμογέλασα

γραμμές

η αγάπη είναι μια γραμμή

που ξεκινάει 

και πέφτει

μέχρι την κρίσιμη στιγμή

από κει και πέρα 

συνεχίζει ασφαλώς

να υψώνεται.

η επιτυχία είναι μια γραμμή

που ξεκινάει κάθετα

προς τα πάνω

και σαν σκάλα

που και που

οριζοντιώνεται

μόνο ανεβαίνοντας.

η απόφαση είναι μια γραμμή

που ξεκινάει από βάθος

όπως κάθε δίλημμα

φτάνει ως εκεί που ισορροπεί

ανάμεσα σε δύο πιθανότητες

και διαλέγει

αν θα πάει πάνω ή κάτω.

η πίστη είναι μια γραμμή

που ξεκινάει από χαμηλά 

και φτάνει στα ψηλά

αν σταματήσει και σκεφτεί

δεν είναι πίστη

είναι μια άλλη γραμμή

άγνωστης κατευθύνσεως.

το ψέμα είναι μια γραμμή

που από τα ψηλά ξεκινώντας

ισόποσες κάνει πτώσεις

κάθετες

και φθίνει συνεχώς

αυτό που κάθε φορά ξαφνιάζει

είναι η ταχύτητα της πτώσης.

η ζωή δεν είναι μια γραμμή

τμήματα που προσπαθούν 

ευθύγραμμα να παραμείνουν

σε κάθε καρδιογράφημα

μια τέλεια ευθεία όλα γίνονται

αυτά που προηγήθηκαν

μοιάζουν λίγο μουτζούρα.

της Τετάρτης τη λαϊκή. πριν.

η κυρία που με είδε είδε τελικά περισσότερα απ' όσα έβλεπα. διαβάζοντας ακόμη μία φορά το έβδομο και τελευταίο μάθημα για το λόγο. σταμάτησε η κυρία. σκέψου. για να μου πει πως μάλλον αυτό που διαβάζω είναι πολύ ωραίο. και ότι διάλεξα ένα σωστό σημείο για να υπάρξω για λίγο. μου έδωσε η κυρία την υπόσταση που είχα χάσει. έτσι που με είδε με την πλάτη γυρισμένη. καθισμένο πλαγιαστά στη μέση της μέρας. στο πράσινο παγκάκι μου και κανενός άλλου. σταμάτησε η κυρία σκέψου. για να μου πει ότι καλά κάνω και κάνω αυτό που κάνω. και ότι παίρνω ενέργεια απ' τα φυτά τριγύρω. και γι' αυτό ίσως μπορώ και βυθίζομαι μέσα σ' αυτό το βιβλίο. και καλά κάνω. και καλά έκανες κι εσύ κυρία που σταμάτησες σκέψου. στη μέση της μέρας για να πεις σε ένα παιδί που καθόταν σε ένα παγκάκι μόνο του. με το βιβλίο του. και μόνο του. ότι έτσι κι έτσι. της έδωσα κι εγώ την ευχή μου και την κοιτούσα που έφευγε. κι έφυγα πια όταν έφυγε η κυρία. γιατί η στιγμή πέρασε. χάλασε. πως το λένε. μόλις μου είπε τι είδε. βλέποντας με. το είδα κι εγώ. και χάθηκε. όπως όλα τα πράγματα χάνονται όταν πέσει επάνω τους το κατάλληλο βλέμμα.

γυρεύω τις λέξεις που με κάνουν να ανατριχιάζω

τις ψάχνω στο δρόμο

κρυφακούω καμιά φορά τους διπλανούς

τους περαστικούς

ανοίγω τις κεραίες μου να πιάσω σήματα

από τα λεξικά των άλλων 

μα πάντα οι λέξεις με γελούν

δεν είναι ποτέ δικές μου

όσο και να τις αγαπήσω

οι περισσότερες δεν κάθονται

να τις χρησιμοποιήσω

εγκαταλείπουν τη μνήμη μου

κι έτσι παύω να τις υμνώ

με εκδικούνται

που δεν φρόντισα να πάρω το μολύβι μου

κι ένα χαρτί και να τις κάνω

να υπάρξουν

λες και ήταν ποτέ αυτονόητες

το μισοχαλασμένο

λες και επίτηδες, ημιτελείς από κατασκευής

λες και οι λέξεις 

τέλειο, ολόκληρο, άρτιο, 

και όλα τα παράγωγα

είναι ανίκανες 

εκ προοιμίου να υπάρξουν.

να τα φτιάξουμε

τα χαλασμένα μας

γιατί όλα

- πράγματα και μη - 

να πρέπει να χαλάνε;

και οι πατέντες 

να κοστίζουν περισσότερο

για να φτιαχτεί το μισοχαλασμένο;

με συμβουλές

με μαστορέματα ύποπτα

και με ενδεχόμενα

ενδεχομένως 

να φτιαχτεί αυτό που χάλασε

μα μέχρι τότε θα 'χει χαλάσει κάτι άλλο

εκτοξευτής

προσωρινά μεγάλωσα 

δεν γίνεται να αφήσω το παιδί

αυτό που όταν το ρωτούσαν:

-εσύ; τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

έλεγε -εκτοξευτής 

να στέκομαι στις άκρες των κτιρίων 

και όποτε το θέλω
να εκτοξεύομαι 
ψηλά 
στην κάθοδο μόνο ξανά 
να μετανιώνω 
που για άλλη μια φορά 
δεν έσπασα το φράγμα της βαρύτητας 

κι όταν θα πω πως τέλειωσα μ' αυτά εγώ 
και πάει 
τότε είναι που θα 'χω γελαστεί 
που θα 'χω μεγαλώσει 
γι' αυτό ποτέ 
τα δομικά υλικά μου δε ξεχνώ 
εμένα δε θα ακούσεις να το λέω 
πως ως εδώ
κουράστηκα 
και φτάνει 
το τούβλο που 'χω μέσα μου 
μοιάζει με το παιδί.