28.2.12

Έστησα τούτο το τσαρδάκι με κόπο και ιδρώτα.


Και με κόπο. Είναι βέβαια καιρός τώρα που δεν το νιώθω σπίτι μου. Δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ότι είμαι σπίτι. Έχει υπάρξει όμως αυτή η φορά, έτσι δεν είναι; Πρέπει να είναι έτσι. Έχω μπει σε πολλά σπίτια από τότε που άρχισα να περπατάω. Τα πιο πολλά φιλόξενα. Με λουλούδια σε βάζα ή σε κήπους. Με τραγούδια σε ραδιόφωνα ή σε στόματα. Με λύπες φωλιασμένες σε ψυχές ή τοίχους σαν τη μούχλα. Και με χαμόγελα ζωντανά ή κρεμασμένα. Αλλά ανάθεμα αν σε ένα από αυτά ένιωσα πραγματικά ασφαλής. Είναι κατόρθωμα να βρεις ένα μέρος μόνο δικό σου. Μάλλον, μόνο για σένα. Να είσαι ήρεμος σ’ αυτό, πέρα για πέρα. Να μην έχει καθρέφτες το μέρος. Να μπορείς να δεις τον εαυτό σου πάνω σε κάθε επιφάνεια. Όλα εκεί να φωνάζουν το όνομα σου. Και το επίθετο. Και να μπορείς να είσαι εκεί χωρίς κάποιου είδους ένδυμα. Να φανερώνεσαι με όλη σου τη γύμνια μπροστά στα αντικείμενα. Ένα υποκείμενο. Αυτό να είσαι. Κι ας είσαι σε ένα παγκάκι στην άλλη άκρη της πόλης. Κι ας είσαι σε μια βάρκα δεμένη χρόνια στο λιμάνι. Κι ας είσαι σε ένα μπαρ ή σε ένα χαρτόκουτο στην άκρη του δρόμου. Κι ας είσαι απλά σε ένα σπίτι. Είναι κατόρθωμα σου λέω. Υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε τη ζωή τους σε πατρίδες άλλων νιώθοντας μονίμως ξενιτεμένοι.

Μια άλλη άποψη πιο επιφανειακή μεν, αλλά αληθινή σε βάθος:

Άμα μπορείς να σηκωθείς μέσα στη μαύρη νύχτα και με τα φώτα σβηστά, να πας στην τουαλέτα και να μη στουκάρεις πουθενά τότε ναι, μάλλον είσαι σπίτι σου.

21.2.12

space

-Ποια είναι η ακριβής θέση της Σελήνης αυτή τη στιγμή που μιλάμε; 
-Το να γνωρίζεις την απάντηση θα σου ήταν τόσο χρήσιμο όσο το να φοράς ένα ρολόι που δείχνει λάθος ώρα.
-Κάνεις λάθος αν ήξερα πόσο μακριά μου είναι η Σελήνη αυτομάτως θα γνώριζα και το πόσο απέχω εγώ από την ευτυχία.
-Μα τι λες;
-Οι αστροναύτες λέω. Πολύ τυχεροί άνθρωποι αλλά και πολύ αφελείς. Τους δίνεται η ευκαιρία να φύγουν απο τον πλανήτη· να αιωρούνται αιώνια με θέα γαλαξίες και αστεροβασιλέματα και αυτοί ακροβατούν σε αόρατα σχοινιά, λένε κουβέντες συγκινητικές καθώς κοιτάνε πίσω και έπειτα επιστρέφουν. Μα δεν το σκέφτηκε ούτε ένας τους ότι εκεί, μπορεί να ζήσει κανείς ευτυχισμένος;
-Μην ασχολείσαι με αυτά τα πράγματα. Ευτυχισμένος είσαι  αν το πιστεύεις. Άσε που μερικοί πιστεύουν ότι είναι ευτυχισμένοι κάθε φορά που αναπνέουν. Αυτοί είναι απλώς φαντασμένοι.

11.2.12

Ανεξίτηλα

Σου κρατούσε το χέρι και την υπόσταση.
Σου ψιθύριζε στ’ αυτί την αλήθεια.
Άκουγε προσεκτικά ότι είχες να πεις και μετά σε έβριζε για τις μπούρδες που είπες.
Ασφαλής για τις ανασφάλειες σου τον κοιτούσες στα μάτια και του έλεγες.
Γελούσατε μαζί μέχρι δακρύων για τα πιο ηλίθια πράγματα.
Ήξερες που να τον βρεις. Είναι πολύ σημαντικό και ας φαίνεται μικρό.
Μπροστά του ξυνόσουν, έκλανες, ρευόσουν χωρίς να ντρέπεσαι. Μορφή ελευθερίας μοναδική.
Μαζί μεγαλώσατε κι ακόμη μικρομέγαλα είστε. Θα συμφωνούσε κι αυτός για το πόσο χάλια ακούγεται η λέξη μικρομέγαλο.
Ήσασταν δύο περαστικοί ο ένας στη ζωή του άλλου και ίσως ακόμη να διαβαίνετε το ίδιο μονοπάτι.
Και στην περίπτωση -γιατί υπάρχει η ριμάδα- που χωρίσετε σε κάποιο σταυροδρόμι θα έχεις (και αυτός) να παίζεις απ’ τα κερδισμένα για την υπόλοιπη ζωή σου· κι ας μην μπορέσεις ποτέ ξανά να βρεις αντικαταστάτη.

Υπό άλλες συνθήκες θα προλάβαινες. Αλλά μόνο μια ζωή έχεις γαμώτο.

Μην την παίρνεις παραμάσχαλα και την κουβαλάς από δω κι από κει στα πολλά γιατί θα κουραστείς και θα την παρατήσεις δίπλα σε κανένα κάδο και άντε μετά που θα το μετανιώσεις να την ψάχνεις στις χωματερές. Άσε την να τραβήξει το δρόμο της και ακολούθα χωρίς να καρφώνεσαι. Κάνε στάσεις. Κλέβε συλλογισμούς και μυρωδιές και συνέχιζε το ταξίδι σου με καλή παρέα.

8.2.12

Ακατέργαστοι θόρυβοι

Εικόνα: Ποτήρι που πέφτει
Ήχος: και σπάει.
Δευτερόλεπτα πριν το ακουμπήσεις καταλαβαίνεις ότι θα το ακουμπήσεις και θα πέσει. Αλλά είναι αργά να σταματήσεις. Την κίνηση σου.
Την λογική σου.
Εικόνα: Βρύση
Ήχος: στάζει.
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Λες και σε βίδωσαν. Δεν μπορείς να σηκωθείς. Διψάς. Ακούς τις σταγόνες να πέφτουν. Θες. Αλλά δεν μπορείς. Στην Κένυα σταμάτησαν να διψάνε αφού δεν το γράφει πια στα μπουκάλια. Σε λίγο το ξεχνάς. Σχεδόν το συνηθίζεις. Ξεδιψάς.
Εικόνα: Υπολογιστής
Ήχος: ανοίγει.
Γλυκιά καθημερινή αναμονή./Σκατοεξάρτηση. Πόσες ώρες έχεις χάσει να περιμένεις να ανοίξει το μαραφέτι; Πόσες ώρες έχεις χάσει; Γενικώς.
Κανένα νόημα.
Εικόνα: Ρολόι
Ήχος: χτυπά.
Το φοράς ή σε φοράει. Είναι η στιγμή. Το προσέχεις. Δεν μπορείς να σταματήσεις να το ακούς. Συγχρονίζεται η ανάσα σου. Φωνάζεις να πληγώσεις τη σιωπή αλλά πάλι το ακούς. Έρχεται από μέσα.
Εικόνα: Παραλία με άμμο χρυσή
Ήχος: αέρας.
Δακρύζεις. «Μπήκε άμμος στα μάτια μου» λες κι απορείς. Πάντα έτσι κάνεις.
Λές.
Κι απορείς.

6.2.12

Δυο ρόδες ήθελε τίποτα άλλο. Δυο ρόδες να τις καβαλήσει και να πάρει δρόμο, να ξεκουμπιτστεί. Και να μην είχε κράνος δεν τον πείραζε. «Πρέπει να το φάω το κεφάλι μου για να μάθω, έτσι δεν είναι;» Έλεγε και ξανάλεγε.

2.2.12

Ραβασάκι

Θα άφηνα το σημείωμα στην τσέπη σου χωρίς να το πάρεις πρέφα. Καθώς θα έψαχνες τα κλειδιά σου, τα δάχτυλα σου θα έπεφταν πάνω του. Θα το ξεδίπλωνες σε ανύποπτο χρόνο. Αμέσως θα αναγνώριζες τα γράμματα μου. Τα κλειδιά θα επέστρεφαν στη ζέστη της τσέπης σου. Σε φαντάζομαι να ανάβεις τσιγάρο από αμηχανία απέναντι σ' ένα κομμάτι χαρτί. «Δε θα σε ξανακοιτάξω στα μάτια.» Θα έγραφε. Θα ερχόσουν ίσως να με βρεις· να μου ζητήσεις περαιτέρω εξηγήσεις για το συμβάν/ή ίσως και όχι. Εγώ θα σου έλεγα όσα δεν τόλμησα ποτέ αλλά προς θεού! δε θα σε κοιτούσα στα μάτια. Αν και θα μου έλειπε είμαι σίγουρη. Και τότε μπροστά στην συντριβή κάθε θορύβου απ' τη σιωπή, το κλάμα σου θα ήταν μουσική στα αυτιά των περαστικών και εμένα δε θα με επηρέαζε αφού δε θα σε κοιτούσα στα μάτια. Δεν είναι έτσι η αγάπη θα μου έλεγες/ίσως. Αλλά βλέπεις, το θυμάμαι ότι θυμάσαι ότι σου είχα πει πως όταν κοιτάω στα μάτια σου βλέπω εμένα. Ε λοιπόν, την τελευταία φορά που κοίταξα είδα εσένα. Και πώς να στο πω ότι δε μ' άρεσε το θέαμα; Όχι για κάποιον λόγο ιδιαίτερο ή για καμιά φαντασμαγορική αιτία αλλά να, προτιμούσα να βλέπω εμένα. Σκεφτόμουν ότι θα σου άφηνα το ραβασάκι μου με την πρώτη ευκαιρία μα δεν ξέρω· εκεί που σε κοιτούσα με γοήτευσε φαίνεται ο εαυτός μου και σε παντρεύτηκα και το ραβασάκι έμεινε στη δική μου τσέπη. Ωστόσο, δεν το μετάνιωσα. Γιατί αν ήταν όλα αλλιώς θα ήμουν κι εγώ αλλιώς και αυτό δεν θα το ήθελα σε καμία των περιπτώσεων.
                   
                                                                                                          Καληνύχτα αγάπη μου.