Όταν τρώς παγωτό μόνος το τρώς πιο γρήγορα

Έλα να πάμε μια βόλτα, να κάνουμε παρέα. Έλα να τα πούμε. Τι να πούμε; Τα νέα μας, τα παλιά μας, να συζητήσουμε βρε αδερφέ, να σκοτώσουμε την ώρα μας με αμπελοφιλοσοφίες. Βαριέσαι; Έλα τώρα, μη βαριέσαι. Έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας, άμα βαριέσαι από τώρα καλύτερα να πέσεις να πεθάνεις. Κάποιος είπε πως μια μεγάλη επιθυμία για θάνατο είναι ταυτόχρονα μια μεγάλη επιθυμία να ζήσεις μια άλλη ζωή από αυτή που ζεις. Είναι σαν ένα σκουριασμένο καμπανάκι κάπου σε ένα μακρινό καμπαναριό μέσα σου να χτυπάει για τελευταία φορά αφήνοντας έναν απόηχο απελπισίας… Άλλαξε… Άλλαξε. Μα τι συζήτηση ανοίξαμε τώρα; Εγώ σου ζήτησα μια βόλτα κι εσύ αρνήθηκες με την πιο άθλια κατάφαση: «Πολύ θα το ‘θελα αλλά πρέπει… …λυπάμαι» Κι εγώ τι πιο ευγενικό θα μπορούσα να κάνω παρά να συνεχίσω την παράνοια: «Δεν πειράζει, μια άλλη φορά («Αρκεί να μου το προτείνεις εσύ την άααλη φόρα» μου ‘ρθε να πω) Φίλε…»
Και πήγα μία βόλτα μόνος μου και πήρα ένα παγωτό να γλυκαθώ μπας και καταλαγιάσει το εγώ μου…