Σ' αυτό τον κόσμο που ακόμα και τα χαμόγελα είναι πλαστικά, που να ψάξω να βρω λίγη πραγματική χαρά; Από αυτήν που καθρεφτίζεται στο βλέμμα, και όχι σε μια δήθεν αυθόρμητη σύσπαση των μυών του προσώπου. Τι κι αν οι δρόμοι έχουν γεμίσει με αφίσες που σου χαμογελάνε; Σε βάζουν (άθελα τους φυσικά) να ζυγίσεις τη ζωή σου. Και πως γίνεται πάντα το βάρος να πέφτει στα άσχημα;