Δεν έχω μάθει όταν θέλω κάτι να απλώνω το χέρι μου και να το παίρνω και δε νομίζω ότι αυτό μαθαίνεται. Κι όσες φορές δοκίμασα να το κάνω μου φάγανε τα χέρια. Μερικοί. Τυχεροί. Ξέρουν να εκμεταλλεύονται αυτό που τους παρέχει η ζωή (και η ηλικία τους). Όμως κι αυτοί ακόμα, όταν οι επιθυμίες τους συμπίπτουν, μαζεύονται γύρω από τη λεία τους -όπως τα ζουζούνια γύρω απ' τη λάμπα- και τρώγονται μεταξύ τους. Πάει καιρός που νιώθω ότι δεν εκμεταλλεύτηκα σωστά την εφηβεία μου και φοβάμαι ότι αυτό δεν θα σταματήσει εδώ. Είναι οι ευκαιρίες που 'χω χάσει. Και είναι πολλές. Όπως λέει μια ολοκληρωμένη γυναίκα: «Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις.» Τι να πεις; Οι συγκυρίες. Έτσι ως τώρα έχω μετανιώσει για πολύ λίγα πράγματα αν και πάντα πίστευα ότι είναι μεγαλύτερο αγκάθι να μετανιώνεις για πράγματα που δεν έκανες. Πως ξαφνικά ν' αρχίσω να αρπάζω το μερίδιο μου από τη ζωή; Πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι πώς να ζήσω.
Το μετά με στοιχειώνει, που θα με στήσω στον τοίχο για να δω τι σκατά κατάφερα.
Το μετά με στοιχειώνει, που θα με στήσω στον τοίχο για να δω τι σκατά κατάφερα.
τα νέα
2 λέξεις :
Aνατριχιαστική η καταληκτική σου φράση,φίλε μου.Συμφωνώ ότι είναι καλύτερο να μετανιώνουμε για τις αστοχίες παρά για τις ατολμίες μας,όμως-γαμώ τη!-είναι τόσο δύσκολο να τινάξουμε το βολεμένο και λειψό κόσμο μας στον αέρα για να κυνηγήσουμε ένα όνειρο απατηλό,σχεδόν σίγουροι ότι θα μαζεύουμε μετά τα συντρίμμια μας!Ωστόσο,είναι μάλλον προτιμότερο από το να γεράσουμε αγκαλιά με μια αμφιβολία.Ίσως έτσι όταν έρθει η ώρα μας δε θα κάνουμε παζάρια με το χάρο μπας και κερδίσουμε λίγο χρόνο για να ζήσουμε τη ζωή που θα θέλαμε.
Καλά βρε άτιμε πού την ξετρύπωσες την εικόνα?!Je ne regrette rien...Κι εγώ μια απ΄ τα ίδια.Τέλειο!
Δημοσίευση σχολίου