29.12.11

Ιστορίες ενός ταξιτζή - μέρος 2ο

Δεν σου έκανα πρόλογο για το ποιος είμαι κι από που κρατάει η σκούφια μου και τι κάνω κάθε μέρα στη δουλειά και τα ρέστα γιατί εμένα κάτι τέτοιες αηδίες μου τη δίνουνε και γιατί να πούμε εγώ δεν το 'χω και πολύ με το "λέγειν" και το "γράφειν". Αλλά που θα πάει θα με μάθεις σιγά σιγά μέσα απ' τις ιστορίες μου. Την ίδια μέρα που είχα πάρει εκείνο τον παππού, που αξέχαστος θα μου μείνει πανάθεμα τον, έκλαψε κι άλλος κόσμος στο ταξί μου. Όχι πολύς, να μια κυρία ακόμη. Ήμουν σταματημένος στο φανάρι εκεί που συναντιούνται η Εγνατία με την Ιασωνίδου, χωρίς να το καταλάβω καλά καλά ανοίγει μάγκα μου η πόρτα απ' το ταξί και βλέπω δύο κυρίες μια ηλικιωμένη και μια μέσης ηλικίας. Η μέσης ηλικίας βάζει την ηλικιωμένη μέσα, γύρω στα 75 ήτανε θαρρώ, και μου λέει «Θα την πάτε κάπου στην Καλαμαριά, θα σας πει στο δρόμο». «Εντάξει», λέω εγώ χαρούμενος που πήρα κούρσα. Με το που ανάβει το πράσινο και ξεκινάμε μου λέει η κυρία «Μπορώ να κλάψω σας παρακαλώ;»· «Ελεύθερα» της λέω. Μόλις ξεθύμανε μου άνοιξε την καρδιά της σαν τριαντάφυλλο και μου 'πε πως μόλις έμαθε ότι ο καρκίνος της κόρης της έκανε μετάσταση στους λεμφαδένες και η κατάσταση είναι σοβαρή. Άφωνος εγώ. Σκεφτόμουν πόσα συμβαίνουν χρονιάρες μέρες και εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι. «Δεν έκλαψα μπροστά της όταν το είπε ο γιατρός. Δεν ήθελα. Δεν μπορούσα να της το κάνω αυτό. Έχει και δύο παιδιά η κόρη μου. Μακάρι ο πατέρας τους να βρει δύναμη να τα μεγαλώσει. Ευχαριστώ που με αφήσατε να κλάψω.» Κάπου ανάμεσα σ' όλα αυτά μου έδινε οδηγίες για να την πάω στο σπίτι της. Δεν έβγαλα άχνα. Ποια κουβέντα μου θα μπορούσε να μαλακώσει την καρδιά της που λίγα λεπτά πριν -για μια στιγμή μονάχα- ξέχασε πώς να χτυπά;

12 λέξεις :

kovo voltes... είπε...

Όλα συμβαίνουν παράλληλα. Πλάι μας. Ξυπνάς απότομα όταν ακούς όλα αυτά που ποτέ δε θες να ζήσεις. Εκτιμάς τον κτύπο της καρδιάς σου σε γερό σώμα και ψυχή. Ξαναθυμάσαι τι σημαίνει ευτυχία.
Καλή Χρονιά να'χεις πράσινο αλογάκι...;)
*με μνήμη γερή και χαμογελαστή...

και πράσινα άλογα είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ. Ιδιαίτερα για τη γερή μνήμη τη χαμογελαστή (την χρειαζόμουν αυτή την ευχή).

Ανώνυμος είπε...

Είναι ανάγκη σε κάθε κείμενό σου να βλέπω κάπου τον εαυτό μου?Loli

Triton είπε...

Κάποιος,κάποτε,μούδωσε μια παράξενη ευχή:"να μην αξιωθείς ποτέ στην ζωή σου,να μάθεις τα όρια σου..."
Ελεύθερος?Πάμε μια βόλτα στην Βουλιαγμένη!

και πράσινα άλογα είπε...

Όντως παράξενη η ευχή. Κατανοητή αλλά παράξενη.
Πάμε όπου θες.

SoDurck είπε...

Αναρωτιέμαι καμιά φορά, αν αυτοί που δεν τόχουν και πολύ με το "λέγειν", τόχουν καλύτερα με το "ακούειν". Μέσα σ ένα ταξί, η αλήθεια είναι πως "βλέπεις" και "ακούς" την ιστορία του ανθρώπου συμπυκνωμένη. Όπως επίσης είναι αλήθεια πως ο "χώρος" ενός ταξί, συχνά λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό. Ίσως στην ανωνυμία... που ενίοτε σε ελευθερώνει και τότε, η εγγύτητα που νιώθεις ως άγνωστος και ανώνυμος με άγνωστους και ανώνυμους, είναι μοναδικά μεγαλειώδης έκφραση της ανθρώπινης υπόστασής μας.

Καλημέρα :)

Το Φαουδι είπε...

Καμιά φορά το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι λίγος χώρος για να κλάψει. Κι αυτό συχνά το ξεχνάμε.

Κι επειδή μετά από αυτό οι ευχές μοιάζουν από περιττές έως άστοχες, θα το πω δυνατά

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑΑ!!!!

Άνεμος είπε...

ανατρίχιασα... για δικούς μου λόγους...

Καλές γιορτές και καλή Πρωτοχρονιά !

και πράσινα άλογα είπε...

@SoDurck: "είναι αλήθεια πως ο "χώρος" ενός ταξί, συχνά λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης" έγραψες πάλι. Συμφωνώ με όσα λες.

@Φαούδι: Ναι και μερικές φορές αυτός ο "χώρος" είναι τα πιο απίθανα μέρη.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑΑ! Επίσης.

@Άνεμος: Χαίρομαι... για δικούς μου λόγους...

Καλή Χρονιά.

Βανέσσα Mαρκ. είπε...

Καλή χρονιά με υγεία!!!!

Ερωτευμένη Σχιζοφρενής είπε...

Τι να πω μετά από αυτό... Είναι "περίεργο" το πώς οι ζωές εξελίσσονται παράλληλα και τόσο διαφορετικά και την ίδια στιγμή που εσύ είσαι "καλά" συνειδητοποιείς πως κάποιοι άλλοι μπορεί να μην είναι και αυτό για κάποιο λόγο σε "ξυπνάει" και μετά πραγματικά αναρωτιέσαι γιατί σε "ξύπνησε", αφού το ήξερες πως αυτά συμβαίνουν... απλά είναι μακριά από εσένα... ή και όχι;

ολα θα πανε καλα... είπε...

Πολύ συγκινητική ιστορία επειδή μάλιστα έλαβε χώρα μέσα στον πεπερασμένο χρόνο μιας κούρσας ταξί.Πολύ δυνατά τα συναισθήματα,πολύ ανθρώπινα,έχει μεγαλείο ο άνθρωπος μέσα στην αδυναμία του καμιά φορά...