Πάει καιρός τώρα που κατάλαβα τι είναι αυτό που με στεναχωρεί. Η ζωή είναι τόσο διαφορετική από τα βιβλία. Με τόσους πολλούς τρόπους. Εμείς εκεί. Συνεχίζουμε να διαβάζουμε βιβλία· να διαβάζουμε για ζωές που δεν θα ζήσουμε, για ανθρώπους που δεν θα γνωρίσουμε, για μέρη που δε θα δούμε ούτε στα όνειρα μας, να ταυτιζόμαστε με ήρωες που δε μας μοιάζουν αλλά θα θέλαμε να τους μοιάζουμε. Αν η ζωή είχε την παραμικρή σχέση με ένα βιβλίο τότε θα ήταν εύκολη ως γελοία η διαχείρισή της. "Η διαχείρισή της" πόσο κάλπικο ακούγεται αυτό; Ποιος σκέφτεται πως θα ζήσει; Κανείς; Όλοι ζουν. Απλά. Εσύ τι κάθεσαι και σκέφτεσαι τώρα; Μου λες;
Σλαπ. Σλαπ. (αυτοχαστουκίστηκα)
Σλαπ. Σλαπ. (αυτοχαστουκίστηκα)
Η ζωή δεν είναι βιβλίο είναι παράσταση. Σε αυτή την κωλοπαράσταση βρίσκεσαι επί σκηνής χωρίς πρόβα. Το σενάριο νομίζεις ότι το γράφεις πάντα εσύ αλλά καμιά φορά το γράφουν και Άλλοι για σένα. Έτσι η ζωή σου έχει πάντα ενδιαφέρον (κι αν όχι για σένα, τότε για κάποιον άλλο). Είναι όπως στις αμερικάνικες σειρές στη τηλεόραση που έχουν πέντε-έξι συγγραφείς και η σειρά είναι επιτυχημένη και έχει πάντα ενδιαφέρον. Και το θέατρο πάντα έχει έστω έναν θεατή (εσένα) και εσύ με ευλάβεια και σεβασμό στον θεατή σου δίνεις την παράστασή σου. Καλά. Όπως ξες. Στο τέλος, υποκλίνεσαι βαθιά. Δέχεσαι το χειροκρότημα (ή τις ντομάτες). Θέλω πολύ να δω τι θα κάνεις αν ο ένας και μοναδικός θεατής σου (ή και οι υπόλοιποι) ζητήσει να σε δει στο καμαρίνι.
τα νέα
13 λέξεις :
Μάλλον θα δεχτείς την κριτική, καλή ή κακή, αλλά την αλήθεια για την "παράσταση" σου θα την ξέρεις καλύτερα απο όλους εσύ. Ίσως τη βελτιώσεις την επόμενη φορά ή κρατήσεις τις καλές της σταθερές...;)
*πολύ ωραία ανάρτηση. Γεννά σκέψεις για την πορεία που ορίζεις ή ορίζεται...
φροντίζεις να έχεις βγάλει το μακιγιάζ πριν έρθει (για την περίπτωση που υπάρξει συγκίνηση), ρίχνεις κάτι ελαφρύ πάνω σου, βάζεις ένα ποτάκι με παγάκια - για να υπάρχει κάτι ν ακούγεται στις αμήχανες στιγμές - κάθεσαι αναπαυτικά και απολαμβάνεις την επίσκεψη.
:) καλημέρα
Έχεις διαβάσει την "αίθουσα του θρόνου";
(το στόρυ μπορεί να μην με ενθουσίασε, αλλά η σελίδα που εξηγεί τι είναι η αίθουσα του θρόνου νομίζω ότι αξίζει για να διαβάσεις όλο το βιβλίο, και κάπου εκεί είναι και αυτό που εννοείς)
Καλημέρα!
σωστά γράφεις.....εγω αν ειχα ένα θεατή..θα τον ρωτούσα αφου πρώτα τον ευχαριστούσα θερμά.....γιατί καθησε να δει την παράσταση μόνος του.....
επίσης δε να πώ ότι πλέον η ζωή πολλων....έχει καταντησει τριλογία..με άσχημο τέλος....τα xapy end...των ελληνικών ταινίων..τέλειωσαν....να σαι καλά
@kovo voltes: Ένα μέρος της αλήθειας το ξέρει μόνο ο (μοναδικός) θεατής που είναι ο εαυτός μας. Και το να τον συναντήσουμε στο καμαρίνι είναι η πρόκληση να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Σ' ευχαριστώ πολύ.
@SoDurck: Έτσι ακριβώς. Καλησπέρα.
@La koumpara: Δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο αλλά τώρα μου κίνησες την περιέργεια. Αν βρεθεί μπροστά μου θα το αρπάξω. Καλησπέρα.
@homemade: Είναι ο εαυτός σου, πως να μη δει την παράσταση; Και τριλογία, και άσχημο τέλος. Τέλεια!
Δεν είναι λοιπόν παράδοξο που οι ιστορίες με θλιβερή κατάληξη έχουν τόσο μεγάλη απήχηση?Ίσως τελικά αυτό το οποίο κρατάμε από κάθε παράσταση που δίνουμε ή παρακολουθούμε να μην είναι το τέλος,αλλά όσα οδηγούν σε αυτό.Και συνεπώς,ίσως ο Καβάφης στην Ιθάκη του να είχε δίκιο και το ταξίδι να είναι ο προορισμός μας.
Κάτι υπάρχει για σας εδώ http://soduck.blogspot.com/2012/01/10-11-11.html
Ενα θέατρο είναι η ζωή μας,εμείς γράφουμε το σενάριο,εμείς οι ηθοποιοί,εμείς και οι σκηνοθέτες..και αν το έργο δεν πάει καλά,έχουμε την δυνατότητα να ανεβάσουμε άλλο..
@SoDurck: το τσέκαρα σε λίγες μέρες δημοσιεύω την εκδοχή μου.
@NOSTOS: Έχουμε τη δυνατότητα να ανεβάσουμε άλλο; Ναι ξέρω "ποτέ δεν είναι αργά" αλλά δεν είναι καιρός για έξοδα και τα κουστούμια, τα σκηνικά, το ενοίκιο για το θέατρο κτλ. κοστίζουν. Κι αν αποτύχουμε πάλι; 'Αντε να βρούμε ανθρώπους να τους πείσουμε ότι έχουμε αστέρι.
Ωραία ανάρτηση.Χμ...Αν ζητήσει να με δει στο καμαρίνι,δε θα ξέρω αν είναι για χειροκρότημα ή ντομάτα.Οπότε,μάλλον θα κρυφτώ.
Αυτός που θα λάβει το χειροκρότημα θέλω να είναι και αυτός που θα χειροκροτήσει. Αυτό εμένα μου αρκεί. Και αποτελεί και καλό οδηγό...
υ.γ.: τα καμαρίνια, μην τα φοβάσαι. Είναι χώροι οικείοι, άνετοι. Απλά μην αφήνεις και πολλούς εκεί μέσα. Μόνο όσους μπορείς να αντέξεις :-)
@όλα θα πάνε καλά: Ξέρει ποια θα είναι η επόμενη σου κίνηση. Το κρυφτό μαζί του είναι σκέτη παράνοια.
@Μ: «Μόνο όσους μπορείς να αντέξεις.»
Ο Triton μου είχε πει για μια παράξενη ευχή που του είχαν δώσει απλόχερα: «Να μην αξιωθείς ποτέ στη ζωή σου, να μάθεις τα όρια σου.»
Ελπίζω να μην αισθάνεσαι ότι σε καταράστηκα ;-) Ας το θέσω αλλιώς. Όποιους μπορείς να αντέξεις. Δεν έχει να κάνει τόσο με τα όρια, όσο με τη διαφορετικότητα.
Δημοσίευση σχολίου