Ανεξίτηλα

Σου κρατούσε το χέρι και την υπόσταση.
Σου ψιθύριζε στ’ αυτί την αλήθεια.
Άκουγε προσεκτικά ότι είχες να πεις και μετά σε έβριζε για τις μπούρδες που είπες.
Ασφαλής για τις ανασφάλειες σου τον κοιτούσες στα μάτια και του έλεγες.
Γελούσατε μαζί μέχρι δακρύων για τα πιο ηλίθια πράγματα.
Ήξερες που να τον βρεις. Είναι πολύ σημαντικό και ας φαίνεται μικρό.
Μπροστά του ξυνόσουν, έκλανες, ρευόσουν χωρίς να ντρέπεσαι. Μορφή ελευθερίας μοναδική.
Μαζί μεγαλώσατε κι ακόμη μικρομέγαλα είστε. Θα συμφωνούσε κι αυτός για το πόσο χάλια ακούγεται η λέξη μικρομέγαλο.
Ήσασταν δύο περαστικοί ο ένας στη ζωή του άλλου και ίσως ακόμη να διαβαίνετε το ίδιο μονοπάτι.
Και στην περίπτωση -γιατί υπάρχει η ριμάδα- που χωρίσετε σε κάποιο σταυροδρόμι θα έχεις (και αυτός) να παίζεις απ’ τα κερδισμένα για την υπόλοιπη ζωή σου· κι ας μην μπορέσεις ποτέ ξανά να βρεις αντικαταστάτη.

Υπό άλλες συνθήκες θα προλάβαινες. Αλλά μόνο μια ζωή έχεις γαμώτο.

Μην την παίρνεις παραμάσχαλα και την κουβαλάς από δω κι από κει στα πολλά γιατί θα κουραστείς και θα την παρατήσεις δίπλα σε κανένα κάδο και άντε μετά που θα το μετανιώσεις να την ψάχνεις στις χωματερές. Άσε την να τραβήξει το δρόμο της και ακολούθα χωρίς να καρφώνεσαι. Κάνε στάσεις. Κλέβε συλλογισμούς και μυρωδιές και συνέχιζε το ταξίδι σου με καλή παρέα.