Χίλιες κηδίες

Το είχα δει στο όνειρο μου άρα θα ίσχυε. Ήμουν αθάνατος και το ήξερες. Γι' αυτό δεν έβγαζες το μαχαίρι . Το άφηνες να με σκοτώνει ξανά και ξανά ώσπου δεν μπορούσα πια να ξεχωρίσω αν καίει κάτι μέσα μου ή όχι. Καλά μου έκανες όμως γιατί σε στρίμωξα να αντιμετωπίσεις τους δισταγμούς σου και εσύ τους έκανες βεντάλια και έκανες αέρα να παγώσεις τη στιγμή της αδυναμίας μου, να τη θυμάσαι. Χίλιες φορές με κηδέψανε πέρσι. Και οι εννιακόσιες ενενήντα εννιά ήταν δικό σου σφάλμα ή παράπτωμα ή εκδίκηση αλλά έφταιγα κι εγώ έτσι τους είπες για να δείξουν επιείκειά. Όχι ότι την χρειαζόσουν απλά σου αρέσει να κρατάς τους τύπους. Τους παρακάλεσες λιγάκι. Έκλαψες χωρίς δάκρυ κι ύστερα κάθισες στη καρέκλα τους. Εκεί κάθονταν πάντα οι επισκέπτες. Για κάποιο λόγο τους βρέχουν το κεφάλι. Απέναντι  η κοσμοσυρροή διψούσε για θέαμα κι εσύ είδες μια καταιγίδα να ξεσπάει πάνω σου. Οι αστραπές να σε χτυπάνε κατακέφαλα κι εσύ με όση ψυχραιμία σου απέμεινε να τραγουδάς Why does it always rain on me? και να τινάζεσαι με χάρη από την ένταση της στιγμής. Κι εγώ που τα παρατηρούσα όλα αυτά καθισμένος σε άλλη καρέκλα συννεφένια  θα άφηνα ίσως ένα δάκρυ να κυλήσει για να σου δείξω πόσο άδικα πεθαίνεις.