...θα το πληρώσεις

Πάντα έπιανες κότσο τα μαλλιά σου όταν σκεφτόσουν ή ασχολιόσουν με κάτι κι εγώ από τις χαραμάδες των ματιών μου θαύμαζα το λαιμό σου που δέσποζε. Εκεί. Ένας λαιμός. Ο δικός σου. Έβαλα το χέρι μου να πιάσω τον σφυγμό σου. Δυνάμωνε και ύστερα ησύχαζε και μετά δυνάμωνε. Ποτέ δεν μπόρεσα να συγχρονιστώ μαζί του. Εκεί. Ένας σφυγμός. Ο δικός σου. Με φαντάστηκα να σε σφίγγω με όλη μου τη δύναμη. Να αρπάζω από το στόμα σου τη ζωή και να ξαναζώ τις στιγμές μας και ταυτόχρονα να τις διαγράφω. Μια για πάντα.

Δεν υπάρχει το πάντα. Ούτε το ποτέ. Ούτε το τώρα υπάρχει. Αυτοκαταστρέφεται τη στιγμή της δημιουργίας του γι' αυτό κρύβει τόση ένταση . Μόνο το τότε υπάρχει. Αυτό που θυμάσαι υπάρχει.  Αυτό που προγραμματίζεις υπάρχει. Αλλά αν χάσεις κάπου το λογαριασμό, αν μπερδευτείς, το μετά θα σε εκδικηθεί ή και όχι αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...