Ήταν ο τελευταίος διάλογος δύο πιλότων που -για κάποιο λόγο που αυτή τη στιγμή δεν έχω πρόχειρο-  κάτι έγινε στο αεροπλάνο τους κι έφυγε το πάτωμα του και ρούφηξε τους επιβάτες στο κενό. Οι πιλότοι ακούνε το μπαμ, η πόρτα τους είναι κλειστή, έχουν απομείνει μόνοι τους σε ένα κούφιο άδειο αεροπλάνο με ακέραιο πιλοτήριο. Τα λόγια τους καταγράφηκαν στο μαύρο κουτί.
«Τι έγινε;»
«Ξέρω 'γω»
«Πέφτουμε;»
«Ναι».
«Ανέβασε το».
«Δεν πάει».
«Κάνε ελιγμούς».
«Δεν υπακούει».
«Κάνε κάτι».
«Δεν πάει πουθενά».
«Πέφτουμε;»
«Ναι».

Τώρα που το σκέφτομαι, ο διάλογος αυτός είναι σχεδόν πανομοιότυπος με κάθε τελευταίο διάλογο οποιασδήποτε σχέσης.

απόσπασμα από το Μόνολογκ του Λένου Χρηστίδη