η αίθουσα κλιματίζεται

το καλοκαίρι δεν θυμάμαι πότε άρχισε μα ξέρω σίγουρα ότι για μένα τελειώνει εδώ. προδιαγεγραμμένες διακοπές με προδιαγεγραμμένους ανθρώπους. αλλά με επικάλυψη σοκολάτας και τριμμένου πικραμύγδαλου. (ξ)έχασα τις διαστάσεις μου σ' αυτό το ταξίδι. πριν μπω ή βγω από κάπου κοντοστέκομαι και κοιτάζω αν χωράω να περάσω. το δύσκολο είναι τα ντουλάπια της κουζίνας. στο πατάρι. στην ντουλάπα. και κάτω από το κρεβάτι χωράω μια χαρά. είμαι και άνετος. δημιούργησα εκείνη την κλιματιζόμενη αίθουσα. που ήταν άδεια εκτός από τις πόρτες και το αξιολογικό μου σύστημα που ξεχείλιζε από παντού. απαγορεύονται ρητά οι κατ' ευφημισμόν μαλάκες και οι πράξεις τους. κόμπλεξ ανωτερότητας δικαιολογημένο όταν παρευρίσκεσαι με μικρότερους. αλλά όταν είσαι εσύ ο μικρός και οι άλλοι δείχνουν ότι είναι οι μεγάλοι. τι άσχημο. στήριξα τον εκνευρισμό μου σε ένα πόμολο μιας πόρτας που σάπιζε. όπως σαπίζουν όλα εκτός της αίθουσας. κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου σιγανά. να μην τρομάξω το όνειρο που καραδοκεί στην απέναντι πλευρά. αφού το σύμπαν διαστέλλεται γιατί τα προβλήματα μου δεν χωράνε πουθενά; πού να μην τα μοιραζόμουν κιόλας; θα είχανε ξετρυπώσει από μέσα μου και θα μου είχαν περιζώσει το πρόσωπο και το σώμα μέχρι τη μέση. θα ήμουν ένα πρόβλημα με πόδια. η ασιδέρωτη μου προσωπικότητα επισκιάζει όλες τις λεπτομέρειες της καθωσπρέπει σου ηλιθιότητας. με φώτα σβηστά θα αρχίσω να γράφω. τα λάθη μου να μην είναι φανερά σε σένα. και στον κόσμο. στα σκοτεινά. οι ήρωες μου θα πεθαίνουν λίγο μετά τη γέννηση της αμφιβολίας μου για το είναι τους. στα σκοτεινά θα γράφω. με μια στρόγγυλη φωτιά να ξοδεύεται με σταθερό ρυθμό στην εσοχή. αφήνοντας τη στάχτη και το σύννεφο καπνού να θολώνει ακόμη περισσότερο τις σκέψεις μου και τον αέρα της άδειας και ανώφελα κλιματιζόμενης αίθουσας.