Η αναπάντεχη διαταραχή της γάτας.

Η γάτα αυτές τις μέρες νιαουρίζει ασταμάτητα. Κάτι προσπαθεί να μου πει προφανώς, αλλά κάπου το χάνω. Δεν έχω δα και πτυχίο στα νιαουρίστικα. Είδα αυτή την ταινία ξέρεις και μου άρεσε πολύ. Κατέληξα πάλι. Μόνο ζηλεύουμε και τίποτα άλλο δεν κάνουμε. Και εκφράζουμε τη ζήλια μας με όλες τις πιθανές μορφές που υπάρχουν. Ζήλια,
ζήλια,
ζήλια.
Και λίγο ζήλια ακόμη.
Ζηλεύουμε αυτά που δεν μπορούμε να έχουμε.
Ζηλεύουμε αυτά που θα μπορούσαμε να έχουμε (αλλά και πάλι δεν προσπαθούμε να τα αποκτήσουμε)
Ζηλεύουμε αυτά που έχουμε και τα έχουν και άλλοι. Γιατί δηλαδή να τα έχουν και οι άλλοι και γιατί κάποια άτομα να τα βλέπουν αυτά μόνο στους άλλους και όχι σε μας αφού κι εμείς τα έχουμε.
Ζηλεύουμε πράξεις, λέξεις, σκέψεις, κινήσεις, αντικείμενα, , ,
Και ποτέ δεν θα πάψουμε να ζηλεύουμε γιατί είναι στη φύση μας. Λένε...
Κι επειδή το "λένε" πάει να πει ότι ισχύει;
Αυτό το λένε αυτοί που ζηλεύουν αυτούς που δεν ζηλεύουν ή που τέλος πάντων ζηλεύουν λιγότερο ή με διαφορετικό τρόπο που δεν είναι ορατός σε αυτούς που το λένε.
Και όλα όσα λένε και όλα όσα λέω εγώ κάποιος άλλος θα βρεθεί να τα ζηλέψει.
Και στην αρχή χαίρεσαι που σε ζηλεύουν γιατί νιώθεις "κάποιος". Η ζήλια όμως τρώει και τρέφει. Δεν τρέφει μονάχα. Και εκεί είναι που την πατάμε όλοι. Και γίνεται ο κόσμος ένας κουβάς με σκατά. Φρέσκα σαν της γάτας.
Τελικά όλοι σε αυτή τη ζωή (ή μάλλον καλύτερα σε κάποια φάση της), μαζεύουν τα σκατά κάποιου άλλου.

Cigarettes and coffe, man- that's a combination.