3.6.13

Παραδόξως,


ηταν ωραία. Τότε που η αγαπημένη μου ασχολία τα καλοκαίρια ήταν να μαζεύω πεταμένα καπάκια απ' την παραλία. Τόσα χρόνια μετά. Στην ίδια παραλία. Άλλοι μαζεύουν τώρα τα καπάκια κι εγώ παλεύω να ανάψω τσιγάρο με σπίρτα ενώ έξω φυσάει τρελά. Αλλά έτσι έχω μάθει. Να έχω υπομονή και να επιμένω. Κι ας λένε κάποιοι ότι χάνω τον καιρό μου. Ούτως ή άλλως καιρό δεν έχω για να τον χάσω. Υποχρεώθηκα να έρθω εδώ που είμαι. Στον κόσμο μου ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι αμοιβαίες ανταλλαγές στιγμών που κάνουν άθροισμα μηδέν κι έτσι αδυνατεί να υπάρξει αυτό που εσείς καλείτε χρονική διάρκεια. Δανεικό αέρα αναπνέω. Και όλοι μας. Είμαστε παράδοξα και παλεύουμε με τα λογικά μας αδιέξοδα για να καταλήξουμε στην ανυπαρξία.

3 λέξεις :

kovo voltes... είπε...

Λες πολλά που σκέφτομαι. Το ξέρεις, έτσι? Θα ανάψει το τσιγάρο, κόντρα στον αέρα. Και αυτό το ξέρεις. Πείσμα αλογάκι μου. Πείσμα κόντρα στις διάρκειες...;)
*να μου περνάς έμορφα όπου και αν είσαι

Summertime Blues είπε...

όλοι καπάκια μαζεύαμε. τώρα άραγε μαζεύουμε κάτι που να το θεωρούμε εξίσου πολύτιμο;;;;
για την ανυπαρξία έχω μερικές αμφιβολίες. θα υπάρξει ή θα βουρλιζόμαστε δια παντός;

Ανώνυμος είπε...

η ζωή δεν είναι υποχρέωδη είναι δικαίωμα και δεν τη χρωστάμε σε κανέναν..απλά μας χαρίστηκε.
Big S.