Πάνω στην ώρα, ήρθε. Τώρα που σταμάτησες να πονάς. Που αποδέχθηκες. Σε ωθεί προς μια ανασφάλεια φίλη. Σου μαθαίνει λέξεις παράξενες, που αφήνουν έναν βαρύ απόηχο όταν τις προφέρεις. Η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο βαριά. Κι εσύ όσο πας ελαφραίνεις. Τείνεις προς το τίποτα. Αδειάζεις. Δημιουργείς κενό χώρο μέσα σου για να δεχθείς την πληρότητα που σου προσφέρεται. Έχεις κάνει ένα βήμα μετά τη γνώση. Δεν χρειάζεται πια να γνωρίζεις τίποτα. Ούτε να έχεις τίποτα χρειάζεται. Κάτι τέτοιες στιγμές μένεις ακίνητος, σιωπηλός, δεν αναπνέεις σχεδόν, μη το τρομάξεις με την παρουσία σου. Θέλεις να συγκρατήσεις όσα περισσότερα μπορείς. Να τα καταγράψεις με προσοχή, δίχως λάθη, σε λευκό χαρτί. Έτσι, τους δίνεις υπόσταση και έχεις μετά την απόδειξη ότι ήρθε. Σε επισκέφθηκε. Δεν ήταν όνειρο. Ή μήπως ήταν; Μήπως και τα όνειρα δεν είναι αιώνια για αυτόν που ονειρεύεται; Είναι θέμα προσωπικό
το αιώνιο
-γένος φυτών ενδημικών στις Κανάριες νήσους.
τα νέα
