ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ

Θέλω κάτι να πω. Τώρα θέλω να πω κάτι. Κάτι να πω θέλω, αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτό που θέλω να πω. Ξέρω όμως ότι κάτι θέλω να πω. Θέλω κάτι να πω και είμαι βέβαιος γι' αυτό και δεν είμαι βέβαιος για κάτι άλλο. Ψάχνω αυτό που θέλω να πω. Κάτι να πω ψάχνω που να είναι αυτό που θέλω τώρα να πω και όχι το άλλο. Βέβαια δεν είπα πότε και το άλλο. Γιατί για να πει κανείς το άλλο πρέπει να μιλήσει πρώτα γι'αυτό. Να μιλήσει πρώτα. Πώς μιλάει κανείς πρώτα για κάτι όταν δεν έχει ξαναμιλήσει ποτέ για αυτό; Δεν έχω κάτι να πω. Ούτε κάτι άλλο να πω έχω. Και όσο δεν λέω τίποτα, τίποτα δεν έχω να πω. Δεν έχω τίποτα να πω. Δεν έχω επειδή δεν λέω και δεν λέω επειδή δεν έχω κάτι να πω. Γιατί δεν έχω τίποτα να πω; Γιατί να μην έχω κάτι να πω εγώ; Εγώ γιατί να μην έχω τίποτα να πω; Αν είχα τουλάχιστον κάτι να πω θα τσάκιζα για λίγο αυτή την αβάσταχτη σιωπή. Ποιος την αντέχει; Στη σιωπή αυτή τίποτα να πω δεν έχω κι η σιωπή αυτή σκαρφαλώνει με νυχιές στον οισοφάγο μου. Δεν βγάζω άχνα. Αχνά δεν βγάζω μα αν με κόψει το νυστέρι ήχοι υπόκωφοι και απόκοσμοι θα ακουστούν. Η σιωπή αυτή πηγάζει απ' το υπογάστριο δίχως δεύτερη κουβέντα. Δίχως καν πρώτη κουβέντα. Καμία κουβέντα. Λέξη καμιά. Καμία λέξη δεν ειπώθηκε ποτέ όπως θα έπρεπε. Καμία λέξη δεν ειπώθηκε ποτέ όπως θα έπρεπε να ειπωθεί. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν λέω τίποτα; Όχι μην μου απαντάτε. Η σιωπή θα ήταν η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσατε να μου δώσετε. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν λέω τίποτα; Μα σας παρακαλώ, μην διακόπτεται τη ροή της σκέψης μου. Η σιωπή, ναι. Η σιωπή. Κανείς να μη λέει τίποτα. Να μην λέτε και εσείς τίποτα. Κανείς ποτέ να μη λέει απολύτως τίποτα. Ποτέ κανείς να μη λέει την παραμικρή λέξη. Πάμε πάλι. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν λέω τίποτα;