[μυοσωτίς] σε αναζήτηση παλαιότερου εαυτού

δηλώνω απώλεια προσωπικών στοιχείων. το παρόν αποτελεί δείγμα του τι ήμουν κάποτε. και πιθανώς του τι θα απογίνω. το παρόν αποτελεί δείγμα. του τι προηγήθηκε σε ένα σχετικά καθορισμένο παρελθόν. και πιθανώς του τι θα ακολουθήσει σε ένα σχετικά απροσδιόριστο μέλλον. πάντα στη ζωή μου ήθελα να είμαι άνθρωπος απλός. και όχι άνθρωπος απλώς. αν είχα τουλάχιστον την ψυχραιμία να δω τα πράγματα όπως είναι. το σχήμα τους. την αρχιτεκτονική των αισθημάτων που πεισματικά επιλέγω να κατοικώ ίσως. να έβρισκα το δρόμο. το δρόμο για αυτή την απλότητα. όχι σύνθετα πράγματα παρακαλώ. όχι άλλη σύνθεση. να μην μπορώ να αποσυντεθώ. αυτό θα ήταν το απλό. να φτάσω στην ουσία αλλά. δεν μπορώ. δεν μπορώ να μην είμαι ένα μάτσο κόκαλα το λέω. δεν μπορώ. κανείς δεν μπορεί νομίζω. και επειδή νομίζω συνεχώς. και νομίζω για όλα τα πράγματα. πάντα νομίζω. μέχρι να σιγουρευτώ νομίζω. μέχρι να είναι πια πολύ αργά για να. νομίζω. μέχρι να μην νομίζω πια για αυτό. αλλά να νομίζω για κάτι άλλο. χωρίς να το θέλω νομίζω. χωρίς να το θέλω συνθέτω και μοιραία αποσυνθέτομαι. και χάνω. αλλά αυτό δεν μαθαίνεται. μη λέτε ότι μαθαίνεται μη μου το λέτε να μάθω να χάνω. γιατί να μάθω; γιατί να χάνω; όχι να κερδίζω όχι. δεν είπα αυτό. όχι άλλα σύνθετα πράγματα παρακαλώ. δεν είπα κερδίζω. κανείς να μην κερδίζει. δεν υπάρχει κάτι να κερδίσει κανείς. μόνο να είναι. να είμαι. να είμαι εγώ. αυτό είναι το απλό. το δύσκολο. το απλό. το δύσκολο. πως γίνεται αυτά τα δύο να πηγαίνουν μαζί; να κάτι σύνθετο. να κάτι σύνθετο ακόμα και μέσα στο απλό. βρήκα το σύνθετο μέσα στο απλό. να είμαι εγώ εδώ σήμερα. και αύριο πάλι εγώ να είμαι. να είμαι εγώ εκεί. εκεί που ήμουν και χθες. αλλά αυτό αύριο γιατί σήμερα. σήμερα έχασα τον κόσμο. αυτά παθαίνει κανείς όταν αφήνει τους άλλους να γράφουν πάνω στις κασέτες του. να γράφουν τα δικά τους τραγούδια. ο καθένας το δικό του. ο καθένας και το τραγούδι του. ο καθένας για τον εαυτό του και για το τραγούδι του. και να μετράει πάνω σε πόσες κασέτες θα γράψει αυτό το τραγούδι. το απλό τραγούδι. το σύνθετο τραγούδι. βρήκα το σύνθετο μέσα στο απλό. και νομίζω η ανάσα τελειώνει. βγαίνω. βγαίνω έξω. γαβγίζω στο άδειο μπαλκόνι μου για την ανακάλυψη μου. τίποτα σύνθετο στο γάβγισμα. αλλά νομίζω πάλι πως μόνο τα σκυλιά με καταλαβαίνουν. μόνο αυτά καταλαβαίνουν και δεν έχω καν δικό μου σκυλί. έχω όμως λουλούδι. έχω αυτό το απλό λουλούδι στο μπαλκόνι μου. μη με λησμόνει. και επειδή το έχω το προσέχω. αν δεν το είχα δεν θα το πρόσεχα. πόσα δεν προσέχω. πόσα που δεν έχω. αλλά θα ήθελα. επειδή το έχω. είμαι σίγουρος πως το έχω. όπως είμαι σίγουρος ότι το τρέφω. όπως είμαι σίγουρος ότι έχει μπλε άοσμα άνθη. βλαστούς έρποντες και τριχωτούς. και φύλλα λογχοειδή και ανθίζει μέσα στο χειμώνα. ναι. και είναι απλό. και μικρό. και σεμνό. και μετριόφρον. όχι άλλα σύνθετα πράγματα παρακαλώ. και επειδή το έχω αυτό το λουλούδι μη με λησμόνει. το έχω. και το βλέπω. και το χαίρομαι. και αυτό είναι απλό. είναι τόσο απλό που με κάνει να θέλω να σκαρφαλώσω στο κάγκελο. είναι τόσο απλό που με κάνει να θέλω να σταθώ στις μύτες δίπλα του. μπλε. κι εγώ πιο μπλε. όσο πιο μπλε γίνεται. στις μύτες. σκαρφαλωμένος. και να στέκομαι εκεί. και να είναι αυτό που βρήκα να κάνω. αυτό που βρήκα να κάνω για να μη βαριέμαι. αυτό που βρήκα να κάνω για να μη σκέφτομαι. παρελθόν. και μέλλον. αυτό που βρήκα για να στέκομαι στη γραμμή ενδιάμεσα. να στέκομαι στη γραμμή. και τίποτα παραπάνω. και τίποτα λιγότερο. αυτό θα πει ισορροπία. τίποτα παραπάνω. τίποτα λιγότερο. να ισορροπώ. όχι να είμαι ισορροπημένος.