γυρεύω τις λέξεις που με κάνουν να ανατριχιάζω

τις ψάχνω στο δρόμο

κρυφακούω καμιά φορά τους διπλανούς

τους περαστικούς

ανοίγω τις κεραίες μου να πιάσω σήματα

από τα λεξικά των άλλων 

μα πάντα οι λέξεις με γελούν

δεν είναι ποτέ δικές μου

όσο και να τις αγαπήσω

οι περισσότερες δεν κάθονται

να τις χρησιμοποιήσω

εγκαταλείπουν τη μνήμη μου

κι έτσι παύω να τις υμνώ

με εκδικούνται

που δεν φρόντισα να πάρω το μολύβι μου

κι ένα χαρτί και να τις κάνω

να υπάρξουν

λες και ήταν ποτέ αυτονόητες