Τι ζητάω; Ερωτήσεις ουσίας ζητάω. Τι νόημα έχει να δώσεις μια απάντηση για κάτι που είναι αυτονόητο; Είναι σαν να ζητάς χάμπουργκερ και να σε ρωτάνε αν θέλεις να βάλλουν μέσα μπιφτέκι.
Και καθόταν και τον κοιτούσε κατάματα. Περίμενε μήπως και σκεφτεί από μόνος του την απάντηση. Και αυτός παραξενεύτηκε. «Γιατί με κοιτάς έτσι;» της είπε. «Σε ρώτησα κάτι. Δε θα μου απαντήσεις;»
«Τι ηλίθιος!» σκέφτηκε.
Δηλαδή πως θα μπορούσε να ήταν;
Δηλαδή πως θα μπορούσε να νιώθει;
Και φυσικά ύστερα από μια ερώτηση ουσίας ακολουθεί και μία απάντηση ουσίας
Αλλά ποια είναι τελικά η ουσία, και με τι είδους κριτήρια κρίνει κανείς το ουσιώδες από το επουσιώδες, το ανούσιο;
Γιατί προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους να σκεφτούν με τον τρόπο που σκεφτόμαστε εμείς; Και ενώ πάντα αποτυγχάνουμε, γιατί δε το βάζουμε κάτω. Τι είδους μαζοχιστικό παιχνίδι είναι αυτό;
Ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψα μου φάνηκε σαν να διαβάζω το οπισθόφυλλο ενός από εκείνα τα βιβλία που υποτίθεται ότι γράφτηκαν από κάποιον ειδικό για το συγκεκριμένο θέμα και μέσα σ' αυτά αναζητάνε απαντήσεις οι απελπισμένοι. Όμως τελικά δεν τις βρίσκουν. Γιατί είναι εύκολο να θέσεις ένα ερώτημα (ουσιώδες ή μη) αλλά απαιτεί υπομονή και αναζήτηση να βρεις μια απάντηση που να σου ταιριάζει, η οποία δεν είναι γραμμένη σε κανένα βιβλίο, ούτε φυσικά στο ταβάνι του σπιτιού σου.
Σαν να μου έρχεται τώρα στο μυαλό μου εκείνο το βιβλίο που είχα αγοράσει πριν κάτι χρόνια:
Πώς να Αρχίζετε μια Συζήτηση και να Κάνετε Φίλους.
Τι ηλίθιος; Σκέφτηκα.
Και καθόταν και τον κοιτούσε κατάματα. Περίμενε μήπως και σκεφτεί από μόνος του την απάντηση. Και αυτός παραξενεύτηκε. «Γιατί με κοιτάς έτσι;» της είπε. «Σε ρώτησα κάτι. Δε θα μου απαντήσεις;»
«Τι ηλίθιος!» σκέφτηκε.
Δηλαδή πως θα μπορούσε να ήταν;
Δηλαδή πως θα μπορούσε να νιώθει;
Και φυσικά ύστερα από μια ερώτηση ουσίας ακολουθεί και μία απάντηση ουσίας
Αλλά ποια είναι τελικά η ουσία, και με τι είδους κριτήρια κρίνει κανείς το ουσιώδες από το επουσιώδες, το ανούσιο;
Γιατί προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους να σκεφτούν με τον τρόπο που σκεφτόμαστε εμείς; Και ενώ πάντα αποτυγχάνουμε, γιατί δε το βάζουμε κάτω. Τι είδους μαζοχιστικό παιχνίδι είναι αυτό;
Ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψα μου φάνηκε σαν να διαβάζω το οπισθόφυλλο ενός από εκείνα τα βιβλία που υποτίθεται ότι γράφτηκαν από κάποιον ειδικό για το συγκεκριμένο θέμα και μέσα σ' αυτά αναζητάνε απαντήσεις οι απελπισμένοι. Όμως τελικά δεν τις βρίσκουν. Γιατί είναι εύκολο να θέσεις ένα ερώτημα (ουσιώδες ή μη) αλλά απαιτεί υπομονή και αναζήτηση να βρεις μια απάντηση που να σου ταιριάζει, η οποία δεν είναι γραμμένη σε κανένα βιβλίο, ούτε φυσικά στο ταβάνι του σπιτιού σου.
Σαν να μου έρχεται τώρα στο μυαλό μου εκείνο το βιβλίο που είχα αγοράσει πριν κάτι χρόνια:
Πώς να Αρχίζετε μια Συζήτηση και να Κάνετε Φίλους.
Τι ηλίθιος; Σκέφτηκα.
τα νέα
4 λέξεις :
Γειά σου Βασίλη! Υπέροχο blog. Διάβαζα και διάβαζα και διάβαζα, και μου άρεσαν όλα τόσο πολύ! Γράφεις πολύ ωραία. Συνέχισε έτσι! Θα τα λέμε συχνά :D
Γειά! Χαίρομαι που σου άρεσε το blog μου. Σ' ευχαριστώ πολύ. Θα εξερευνησω και εγώ το δικό σου σύντομα. :)
Α,τα κριτήρια!...Είναι μια άλλη ιστορία,συνήθως πονεμένη.Θέλουμε τους άλλους πραγματικά μόνο για να σκέφτονται και να νιώθουν όπως θέλουμε αλλά αυτό δεν είναι φιλία ή σχέση,δεν αξίζει καν.Έτσι νομίζω.
Ερωτήσεις ουσίας,απαντήσεις ουσίας συμβαίνουν τόσο σπάνια...Και αλήθεια πόσο ουσιώδη μπορεί να είναι τα λόγια,πόσο ξεκάθαρα?Ίσως οι πράξεις να μιλούν ηχηρότερα από κάθε κουβέντα.Verba volant,έλεγαν οι Λατίνοι.Τώρα βέβαια το γιατί επιμένουμε να παίζουμε με τις λέξεις ακόμα το ψάχνω!
Δημοσίευση σχολίου