Επιτεύγματα

Δεν έχω μάθει όταν θέλω κάτι να απλώνω το χέρι μου και να το παίρνω και δε νομίζω ότι αυτό μαθαίνεται. Κι όσες φορές δοκίμασα να το κάνω μου φάγανε τα χέρια. Μερικοί. Τυχεροί. Ξέρουν να εκμεταλλεύονται αυτό που τους παρέχει η ζωή (και η ηλικία τους). Όμως κι αυτοί ακόμα, όταν οι επιθυμίες τους συμπίπτουν, μαζεύονται γύρω από τη λεία τους -όπως τα ζουζούνια γύρω απ' τη λάμπα- και τρώγονται μεταξύ τους. Πάει καιρός που νιώθω ότι δεν εκμεταλλεύτηκα σωστά την εφηβεία μου και φοβάμαι ότι αυτό δεν θα σταματήσει εδώ. Είναι οι ευκαιρίες που 'χω χάσει. Και είναι πολλές. Όπως λέει μια ολοκληρωμένη γυναίκα: «Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις.» Τι να πεις; Οι συγκυρίες. Έτσι ως τώρα έχω μετανιώσει για πολύ λίγα πράγματα αν και πάντα πίστευα ότι είναι μεγαλύτερο αγκάθι να μετανιώνεις για πράγματα που δεν έκανες. Πως ξαφνικά ν' αρχίσω να αρπάζω το μερίδιο μου από τη ζωή; Πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι πώς να ζήσω.

Το μετά με στοιχειώνει, που θα με στήσω στον τοίχο για να δω τι σκατά κατάφερα.

Ο Μπέρτραντ Ράσσελ είπε:

Ο μόνος τρόπος για ν' αντιμετωπίσουμε την πανανθρώπινη οίηση είναι να μην ξεχνούμε ποτέ πως ο άνθρωπος είναι ένα σύντομο επεισόδιο στη ζωή ενός μικρού πλανήτη που περιστρέφεται, μοναχικός και πεπερασμένος, σε μια μικρή γωνιά τού σύμπαντος.

...και με άρεσε.

Στα ρηχά

Κάθε μέρα και πιο πολλά. Μαθαίνω τελικά με τον καιρό ε; Από πάντα ήμουν καλός στη θέση αυτή:
να ακούω.
Μα όταν ερχόταν η ώρα να μιλήσω μάλλον αναμάσαγα κάτι από αυτά που άκουσα ή σιωπούσα. Δε μου έβγαινε. Θέλει ώθηση η φωνή για να βγει από μέσα σου. Μπορεί εσύ να την ακούς δυνατά μέσα στο κεφάλι σου αλλά γαμώτο είμαστε φτιαγμένοι με καλή ηχομόνωση.

Σκέψου.................................Μίλα.
Από τότε πού άκουσα το: «Πριν μιλήσεις, βούτα τη γλώσσα σου στο μυαλό.» σταμάτησα να μιλάω. Μένω εκεί να κάνω μακροβούτια στη σκέψη. Αλλά πάντα στα ρηχά. Στα βαθιά ζούνε τα μεγάλα ψάρια που θα με καταβροχθίσουν. Δε φοβάμαι για μένα, είμαι άνοστος. Φαίνομαι άλλωστε. Φοβάμαι για εκείνα, που θα τους κάτσω βαρύς.

Και με αυτή τη πάμφθηνη δικαιολογία κάθομαι και πλατσουρίζω στα (θολωμένα) ρηχά μου νερά. Και ζω υποκρινόμενος ότι στα ανοιχτά είναι που παραμονεύουν οι κίνδυνοι κι όχι εδώ που «πατώνουν» οι πολλοί και δήθεν αδιάφοροι. 
Στα ρηχά, παιδί μου. Στα ρηχά.