Φοβάμαι την αλήθεια μου.

Εξυπνάδες

«Και τι ξέρεις εσύ για τη δική μου παιδική ηλικία; Διανοείσαι σε τι παλιόσπιτο μεγάλωσα, τι αθλιότητες έμαθα εκεί; Είναι κληρονομιά από άνωθεν, από ποιόν; Από τους πρωτόπλαστους έτσι λένε τα παιδικά βιβλία, κι έτσι πρέπει να είναι... Μην κατηγορείς εμένα λοιπόν, κι εγώ δε θα κατηγορήσω τους γονείς μου, που θα μπορούσαν να κατηγορήσουν τους δικούς τους, και πάει λέγοντας! Εξάλλου σε όλες τις οικογένειες τα ίδια συμβαίνουν, μόνο που απέξω δεν τα βλέπουμε.»

Όγκουστ Στρίντμπέργκ
Ο πελεκάνος

Έφτυνε. Μιλούσε κι έφτυνε. Έμενα μου φαινόταν να τα πιστεύει αυτά που λέει. Αν και κάποιοι είπαν ότι ήταν εξυπνάδες. Θα μπορούσε να ήταν όνομα για λουλούδι το Εξυπνάδα. Αν δεν σήμαινε αυτό που σημαίνει. Ένα λουλούδι που φυτρώνει στα κεφάλια των ανθρώπων και οι άνθρωποι το ποτίζουν καθημερινά με πείσμα και εγωισμό να μεγαλώσει και αυτό θεριεύει και τους κατακτά το φύλλωμα του βγαίνει από τις μύτες τα αυτιά και τα στόματα τους και φωτοσύνθετει. Συνθέτει περισσότερες εξυπνάδες και γεμίζει ο κόσμος εξυπνάκηδες.