Ήμουν κι εγώ εδώ.

Είμαι φθαρτός. Είμαι τρωτός. Αν με κόψεις θα ματώσω. Ίσως και να κλάψω (εξαρτάται το κόψιμο). Αποσυντίθεμαι μέρα με τη μέρα. Τα κύτταρα μου άρχισαν να γερνάνε από τότε που έκλεισα τα 18 μου χρόνια περίπου. Γερνάω αργά. Πολύ αργά. Και βασανιστικά. Ξεπερνάω αρρώστιες, ιούς, πανδημίες, επιδημίες. Και χάνομαι. Κάπου στο δρόμο για την εύρεση της αλήθειας που αναζητώ. Είμαι εσύ. Είμαι αυτοί που σε μεγάλωσαν. Είμαι οι πρόγονοι αυτών που σε μεγάλωσαν. Είμαι ο πρόγονος αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο είμαι και ο απόγονος. Είμαι εγώ. Που περπατάω, αναπνέω, κοιμάμαι, ξυπνάω, τρώω, χέζω, γαμάω, σκέφτομαι,γράφω, μιλάω, νιώθω, ξεχνάω... και που ο ήλιος μου δίνει ζωή να ζω. Και ζω. Φθείρομαι όπως περνάει ο χρόνος. Ο άφθαρτος. Ο αιώνιος. Ο ανύπαρκτος. Μία μέρα θα κοιμηθώ και δεν θα ξυπνήσω. Θα κάνω έναν ύπνο αιώνιο, χωρίς όνειρα. Όμως και πάλι θα είμαι εδώ. Μέσα στο DNA σου. Κομμάτι σου. Αλήθεια σου. Ζωή σου. Εγώ που με ξέχασαν πολλοί και πολλοί με θυμούνται και ακόμη πιο πολλοί δε με γνώρισαν καν. Ήμουν κι εγώ εδώ. 

(It's not easy) Being green

It's not easy being green
Having to spend each day the color of the leaves
When I think it might be nicer being red or yellow or gold
Or something much more colourful like that

It's not easy being green
It seems you blend in with so many other ordinary things
And people tend to pass you over
Cause you're not standing out like flashy sparkles in the water
Or stars in the sky

But green is the color of Spring
And green can be cool and friendly-like
And green can be big like a mountain
Or important like a river
Or tall like a tree

When green is all there is to be
It could make you wonder why, but why wonder why?
Wonder, I am green and it'll do fine, it's beautiful
And i think it's what i want to be

Αλκυονίδες μέρες

Μπαίνει φως από κάπου. Βλέπω το μισό σου πρόσωπο που φωτίζεται. Κάθεσαι σταυροπόδι και με κοιτάς (μισό βλέμμα), μου γελάς (μισό χαμόγελο, σαρδόνιο), με ρωτάς για κάποιον κάτι. Δεν μετράει ποιος πονάει πιο πολύ και γιατί. Τώρα πάνε. Πέρασαν οι αλκυονίδες μέρες. Οι μέρες που ξεχνούσες κάτι και δε σε ένοιαζε, που τίποτα δεν ήταν όπως έπρεπε και δε σε ένοιαζε, που έχανες τον ύπνο σου και δε σε ένοιαζε, που τραγουδούσες δυνατά μες στο δρόμο και στο μπάνιο και δε σε ένοιαζε. Είναι αλήθεια πως όταν έχεις καλή παρέα ο χρόνος μετράει αλλιώς. Και τότε φαινόταν αιώνας και τώρα μετρώ δευτερόλεπτα. Θα ξανάρθουν όμως. Έχουν χρέος να ξανάρθουν. Κάθε χρόνο τις περιμένω. Τι κρίμα που κάθε φορά μόλις σταθώ αντιμέτωπος στα δύσκολα καταλαβαίνω ότι πέρασαν. Έτσι έμαθα να τις εκτιμάω.