Αλκυονίδες μέρες

Μπαίνει φως από κάπου. Βλέπω το μισό σου πρόσωπο που φωτίζεται. Κάθεσαι σταυροπόδι και με κοιτάς (μισό βλέμμα), μου γελάς (μισό χαμόγελο, σαρδόνιο), με ρωτάς για κάποιον κάτι. Δεν μετράει ποιος πονάει πιο πολύ και γιατί. Τώρα πάνε. Πέρασαν οι αλκυονίδες μέρες. Οι μέρες που ξεχνούσες κάτι και δε σε ένοιαζε, που τίποτα δεν ήταν όπως έπρεπε και δε σε ένοιαζε, που έχανες τον ύπνο σου και δε σε ένοιαζε, που τραγουδούσες δυνατά μες στο δρόμο και στο μπάνιο και δε σε ένοιαζε. Είναι αλήθεια πως όταν έχεις καλή παρέα ο χρόνος μετράει αλλιώς. Και τότε φαινόταν αιώνας και τώρα μετρώ δευτερόλεπτα. Θα ξανάρθουν όμως. Έχουν χρέος να ξανάρθουν. Κάθε χρόνο τις περιμένω. Τι κρίμα που κάθε φορά μόλις σταθώ αντιμέτωπος στα δύσκολα καταλαβαίνω ότι πέρασαν. Έτσι έμαθα να τις εκτιμάω.