ΕΧΙΤ

Χειρονομίες. Ποδοπάτημα. Ουρλιαχτά. Στριμωξίδι.

Πασχίζουν όλοι να φτάσουν στην έξοδο κινδύνου. Η άλλη πλευρά θα είναι σίγουρα πιο ασφαλής νομίζουν. 

Νομίζουν. 

«Τα ίδια σκατά θα είναι τέκνα μου, πού το ακούσατε πως τάχα υπάρχει έξοδος κινδύνου απ' τον πλανήτη;»

Ιστορίες ενός ταξιτζή - μέρος 2ο

Δεν σου έκανα πρόλογο για το ποιος είμαι κι από που κρατάει η σκούφια μου και τι κάνω κάθε μέρα στη δουλειά και τα ρέστα γιατί εμένα κάτι τέτοιες αηδίες μου τη δίνουνε και γιατί να πούμε εγώ δεν το 'χω και πολύ με το "λέγειν" και το "γράφειν". Αλλά που θα πάει θα με μάθεις σιγά σιγά μέσα απ' τις ιστορίες μου. Την ίδια μέρα που είχα πάρει εκείνο τον παππού, που αξέχαστος θα μου μείνει πανάθεμα τον, έκλαψε κι άλλος κόσμος στο ταξί μου. Όχι πολύς, να μια κυρία ακόμη. Ήμουν σταματημένος στο φανάρι εκεί που συναντιούνται η Εγνατία με την Ιασωνίδου, χωρίς να το καταλάβω καλά καλά ανοίγει μάγκα μου η πόρτα απ' το ταξί και βλέπω δύο κυρίες μια ηλικιωμένη και μια μέσης ηλικίας. Η μέσης ηλικίας βάζει την ηλικιωμένη μέσα, γύρω στα 75 ήτανε θαρρώ, και μου λέει «Θα την πάτε κάπου στην Καλαμαριά, θα σας πει στο δρόμο». «Εντάξει», λέω εγώ χαρούμενος που πήρα κούρσα. Με το που ανάβει το πράσινο και ξεκινάμε μου λέει η κυρία «Μπορώ να κλάψω σας παρακαλώ;»· «Ελεύθερα» της λέω. Μόλις ξεθύμανε μου άνοιξε την καρδιά της σαν τριαντάφυλλο και μου 'πε πως μόλις έμαθε ότι ο καρκίνος της κόρης της έκανε μετάσταση στους λεμφαδένες και η κατάσταση είναι σοβαρή. Άφωνος εγώ. Σκεφτόμουν πόσα συμβαίνουν χρονιάρες μέρες και εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι. «Δεν έκλαψα μπροστά της όταν το είπε ο γιατρός. Δεν ήθελα. Δεν μπορούσα να της το κάνω αυτό. Έχει και δύο παιδιά η κόρη μου. Μακάρι ο πατέρας τους να βρει δύναμη να τα μεγαλώσει. Ευχαριστώ που με αφήσατε να κλάψω.» Κάπου ανάμεσα σ' όλα αυτά μου έδινε οδηγίες για να την πάω στο σπίτι της. Δεν έβγαλα άχνα. Ποια κουβέντα μου θα μπορούσε να μαλακώσει την καρδιά της που λίγα λεπτά πριν -για μια στιγμή μονάχα- ξέχασε πώς να χτυπά;

Κλέβω

Κλέβω λέξεις. Κλέβω σκέψεις. Κλέβω ιδέες. Και μετά φτιάχνω. Φτιάχνω άχρηστα και φτιάχνω και χρήσιμα. Αλλά καμιά φορά νιώθω τύψεις. Ξέρεις, που κλέβω. Αλλά μετά σκέφτομαι ότι στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Και ηρεμώ. Ναι. Γιατί ο,τι και να σκεφτεί το ανθρώπινο μυαλό όταν στοχεύει στη δημιουργία τέχνης ή ατεχνίας (μερικές φορές προτιμώ να την αποκαλώ έτσι) ασυνείδητα θα πατήσει στις λέξεις, στις σκέψεις, στις ιδέες, κάποιου άλλου. Βέβαια το αποτέλεσμα είναι πάντα διαφορετικό. Αυτό είναι άλλωστε και το κριτήριο με το οποίο διακρίνονται οι καλλιτέχνες και τα ρεύματα.

Δεν ψάχνω όμως για να κλέψω. Είμαι κάτι σαν τον τίμιο κλέφτη του Ντοστογιέφσκι. 

Συναντώ και κλέβω.

Σέβομαι και κλέβω. 

Κλέβω χωρίς να το ξέρω μερικές φορές γιατί απλά κάποιος σκέφτηκε αυτό που σκέφτηκα πριν από μένα.

Ιστορίες ενός ταξιτζή - μέρος 1ο

Σήμερα, ημέρα Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2011 συνέβηκε ένα περιστατικό στο ταξί μου (αν μπορεί να θεωρηθεί "μου" αφού το νοικιάζω) άλλο να στο λέω κι άλλο να είσαι εκεί να το ζεις. Με σταματάει ένας παππούκας  85 χρονών Βασιλίσσης Όλγας με Ιταλίας. Εγώ είχα μέσα ήδη μια μαντάμ, η οποία δυσανασχέτησε γιατί ο παππούς δυσκολεύτηκε να μπει και καθυστερήσαμε λίγο. «Πονάει το πόδι σας από την υγρασία;» τον ρωτάω και μου λέει «Ή απ' την υγρασία ή απ' την ηλικία θα είναι». Γέλασα. Αφήνουμε τη μαντάμ στο Ράδιο Σίτυ. Μετά από λίγο μου το ξεφούρνισε ο παππούς ότι είναι απόστρατος αξιωματικός κι ότι το πόδι του τον πονάει επειδή έχει φάει σφαίρα και πως πολέμησε στον πόλεμο της Κορέας και τα ρέστα. Μόλις μου το 'πε τον πήραν τα ζουμιά. Κι ήταν απ' τις φορές που έλεγα να μην τελειώσει η κούρσα ποτέ, να μείνουμε μες στο παλιάμαξο να μου λέει ιστορίες για αγρίους κι εγώ να αφήνω επιφωνήματα. «Για ποιόν τάχα πολέμησα; Για αυτούς που λένε πως μας κυβερνάνε ενώ μας έχουν για να τους ξεσκονίζουμε τα παπούτσια; Για αυτούς που ξεπούλησαν την Ελλάδα; Για ποιον πολέμησα; Πες μου για ποιόν. Δεν υπάρχει γαμώτο ένας Έλληνας με αρχίδια να σηκώσει ανάστημα και να βγει μπροστά;» Δεν πρόλαβε να πει άλλα κατέβηκε σ' ένα στενό στο κέντρο. «Γεια σου. Καλές Γιορτές» του είπα. Με ευχαρίστησε και μου ανταπέδωσε την ευχή. Ούτε εγώ ούτε αυτός το πιστεύαμε ότι θα ΄ναι καλές οι γιορτές φέτος. 

the rainbow of her reasons

Μία κουβέντα τυπική ξεστόμισε αυτός.
Το ουράνιο τόξο των αιτιών της αποχρωματίστηκε.

Really, why not?

Απόσπασμα από την αγαπημένη μου τηλεοπτική σειρά Six Feet Under:

I'm just saying you only get one life.

There is no God, no rules, no judjments.

Except for those you accept or create for yourself.

And once it's over, it's over.

Dreamless sleep for ever and ever.

So why not be happy while you' re here?

Really, why not?