Ραβασάκι

Θα άφηνα το σημείωμα στην τσέπη σου χωρίς να το πάρεις πρέφα. Καθώς θα έψαχνες τα κλειδιά σου, τα δάχτυλα σου θα έπεφταν πάνω του. Θα το ξεδίπλωνες σε ανύποπτο χρόνο. Αμέσως θα αναγνώριζες τα γράμματα μου. Τα κλειδιά θα επέστρεφαν στη ζέστη της τσέπης σου. Σε φαντάζομαι να ανάβεις τσιγάρο από αμηχανία απέναντι σ' ένα κομμάτι χαρτί. «Δε θα σε ξανακοιτάξω στα μάτια.» Θα έγραφε. Θα ερχόσουν ίσως να με βρεις· να μου ζητήσεις περαιτέρω εξηγήσεις για το συμβάν/ή ίσως και όχι. Εγώ θα σου έλεγα όσα δεν τόλμησα ποτέ αλλά προς θεού! δε θα σε κοιτούσα στα μάτια. Αν και θα μου έλειπε είμαι σίγουρη. Και τότε μπροστά στην συντριβή κάθε θορύβου απ' τη σιωπή, το κλάμα σου θα ήταν μουσική στα αυτιά των περαστικών και εμένα δε θα με επηρέαζε αφού δε θα σε κοιτούσα στα μάτια. Δεν είναι έτσι η αγάπη θα μου έλεγες/ίσως. Αλλά βλέπεις, το θυμάμαι ότι θυμάσαι ότι σου είχα πει πως όταν κοιτάω στα μάτια σου βλέπω εμένα. Ε λοιπόν, την τελευταία φορά που κοίταξα είδα εσένα. Και πώς να στο πω ότι δε μ' άρεσε το θέαμα; Όχι για κάποιον λόγο ιδιαίτερο ή για καμιά φαντασμαγορική αιτία αλλά να, προτιμούσα να βλέπω εμένα. Σκεφτόμουν ότι θα σου άφηνα το ραβασάκι μου με την πρώτη ευκαιρία μα δεν ξέρω· εκεί που σε κοιτούσα με γοήτευσε φαίνεται ο εαυτός μου και σε παντρεύτηκα και το ραβασάκι έμεινε στη δική μου τσέπη. Ωστόσο, δεν το μετάνιωσα. Γιατί αν ήταν όλα αλλιώς θα ήμουν κι εγώ αλλιώς και αυτό δεν θα το ήθελα σε καμία των περιπτώσεων.
                   

                                                                                                          Καληνύχτα αγάπη μου.