Δυο ρόδες ήθελε τίποτα άλλο. Δυο ρόδες να τις καβαλήσει και να πάρει δρόμο, να ξεκουμπιτστεί. Και να μην είχε κράνος δεν τον πείραζε. «Πρέπει να το φάω το κεφάλι μου για να μάθω, έτσι δεν είναι;» Έλεγε και ξανάλεγε.
skip to main
|
skip to sidebar
τα νέα
-
►
2021
(2)
- Αυγούστου (1)
- Ιανουαρίου (1)
-
►
2020
(2)
- Δεκεμβρίου (1)
- Μαρτίου (1)
-
►
2019
(2)
- Σεπτεμβρίου (1)
- Ιουνίου (1)
-
►
2018
(6)
- Δεκεμβρίου (2)
- Σεπτεμβρίου (2)
- Απριλίου (2)
-
►
2015
(5)
- Νοεμβρίου (1)
- Σεπτεμβρίου (1)
- Μαΐου (1)
- Απριλίου (1)
- Ιανουαρίου (1)
-
►
2013
(16)
- Οκτωβρίου (1)
- Αυγούστου (1)
- Ιουλίου (1)
- Ιουνίου (3)
- Μαΐου (1)
- Απριλίου (2)
- Μαρτίου (2)
- Φεβρουαρίου (3)
- Ιανουαρίου (2)
-
▼
2012
(46)
- Νοεμβρίου (4)
- Οκτωβρίου (2)
- Σεπτεμβρίου (4)
- Αυγούστου (1)
- Ιουλίου (3)
- Ιουνίου (5)
- Μαΐου (6)
- Απριλίου (6)
- Μαρτίου (5)
- Φεβρουαρίου (6)
- Ιανουαρίου (4)
-
►
2011
(24)
- Δεκεμβρίου (6)
- Νοεμβρίου (3)
- Οκτωβρίου (2)
- Σεπτεμβρίου (3)
- Αυγούστου (1)
- Ιουλίου (3)
- Ιουνίου (2)
- Μαΐου (2)
- Απριλίου (1)
- Φεβρουαρίου (1)
-
►
2010
(11)
- Δεκεμβρίου (1)
- Νοεμβρίου (1)
- Οκτωβρίου (2)
- Σεπτεμβρίου (1)
- Αυγούστου (1)
- Ιουνίου (3)
- Μαΐου (1)
- Απριλίου (1)
5 λέξεις :
Κάτι μου θυμίζει αυτό... Α ναι. Το έχω νιώσει. Ωραία το είπες. Καλή συνέχεια.
Εμ..όποιος δεν έχει μυαλό έχει ποδάρια(οι ρόδες είναι περιττή πολυτέλεια).Τί νόημα όμως θα 'χε μια ζωή τέλεια μηχανικά και λογικά καταστρωμένη;
Δύο μόνο... και χωρίς βοηθητικές...
Μπα, δεν είναι απαραίτητο, ούτε και στο εύχομαι. Η ζωή είναι μικρή για να μαθαίνεις μόνο από τα λάθη σου. Αν και οφείλεις να κάνεις κάποια, έτσι για το γαμώτο.
Θα πάω (με κάθε τρόπο) και ας μου βγει και σε...καλό (γιατί κακό απαραίτητα?)...Το ταξίδι μετράει και η ανάγκη που το τρέφει...
Δημοσίευση σχολίου