Η στιγμιαία βλακεία της ανακάλυψης

Βλέπεις μόνο αυτό που θέλεις να δεις και αυτό που σου δείχνω. Μην προσπαθείς λοιπόν να με δεις γι αυτό που είμαι, δεν μπορείς. Μείνε εδώ τριγύρω όμως, μην χαθείς και κάποια στιγμή απρόσμενη μπορεί άθελα μου και χωρίς να το ζητήσεις να σου αποκαλύψω κάποια πτυχή μου ατόφια και στεγνή. Και θα το καταλάβουμε κι οι δυο όταν θα γίνει, αν γίνει, από το χαζό χαμόγελο που θα σχηματιστεί στις φάτσες μας· και δε θα χρειαστεί να πούμε τίποτα ο ένας στον άλλο γιατί θα το ξέρουμε εμείς και το βλέμμα μας και όλα θα είναι μια χαρά.

Οκλαδόν

Στο πέρας των αιώνων έγινες κομμάτι μου κι εσύ. Σαν το καινούριο μου σπυράκι κάτω απ' τη μύτη, το σπαστικό. Σαν τη μυρμηγκιά που έχω στη φτέρνα μου 4 χρόνια τώρα. Όχι δεν είσαι μέρος του παζλ που με συνθέτει είσαι απλά το κομμάτι που ταίριαξε. Για τώρα. Για μετά. Για λίγο ίσως. Είναι ωραία η αίσθηση της πληρότητας. Μα χάνεται κι αυτή μαζί με όλες τις αισθήσεις. Δεν σε νιώθω που λες συνέχεια πάνω μου αλλά ξέρω ότι είσαι εκεί μπορώ και τώρα δα να σε χαϊδέψω.
Χα, χα τραχύ είναι το δέρμα σου. Ξεκούραστο όμως. Καθαρό. Μα και τραχύ. Μικρά τα εμπόδια από εκεί που τα βλέπω εγώ. Θα προσπαθώ στο δηλώνω. Να αλλάζω καθώς θα μεγαλώνεις κι εσύ. Για να ταιριάζουμε. Τι σημασία έχει ποιος κουβαλάει ποιόν; Στάσου προσοχή. Μέσα ο κώλος έξω το στήθος. Πώς νιώθεις;
-.......
Κι εγώ.
Μούδιασα. Φεύγουμε;

breakdown

Μπροστά στην όψη μιας λευκής σελίδας.

Γονατίζω.

Είναι συγκλονιστικό με πόσους τρόπους διαφορετικούς μπορώ να τη γεμίσω. Και τελικά εσύ θα δεις έναν από αυτούς.

Τον περισσότερο δικό μου και λιγότερο κάποιου άλλου.

Και θα κρίνεις.

Και γιατί να μην κρίνεις; Αφού έτσι κι αλλιώς θα κριθείς. Πρώτα από σένα και μετά από εμάς.

Σε λίγες μέρες επιστρέφω στην πατρίδα. Όχι για μένα. Για το καλό μου. Για λόγους. Περίπλοκους λόγους. Ζω τη ζωή τόσο πολλών και την καταγράφω ο μαλάκας λες και είναι κάτι ξεχωριστό. Λες και αξίζει να διαβαστεί από αυτούς που δεν την έζησαν. Και με θλίβει ξανά που δεν κάνω αυτό που ακριβώς επιθυμώ. Γιατί αν το κάνεις μία θα το κάνεις και δύο. Κι άλλη μια, αργότερα. Όλες οι άλλες φορές που πέρασαν είναι κάλπικες. Είναι στιγμές ψευτοξεσηκωμού που είσαι σε φάση: "Καθάρισε τη θέση σου μ' αυτή σου την κατάσταση, μην κάνω επανάσταση."

I am so fucked up.

Και το ξέρω. Και το ξέρουμε όλοι.

Όλοι όσοι είναι παρόντες.

Ακόμα κι αυτό μου προκαλεί στύση.

Μπορώ να γράψω ό,τι παπαριά θέλω στην επόμενη γραμμή κι εσύ θα την διαβάσεις γιατί έφτασες ως εδώ και γιατί έχεις περιέργεια.

Βούλωσα καλά την κλειδαρότρυπα κι άνοιξα μια τρύπα στην πόρτα στο σχήμα της ασχήμιας για να μπορείς να βλέπεις πια πολύ καλύτερα από πριν. Και να ακούς. Και να παρατηρείς. Και να ζεις απ' τη ζωή μου. Με την άδειά μου σ' αφήνω να με κοιτάς κάθε φορά που την παίζω πριν μπω για μπάνιο ζεστό. Σε προσκαλώ ανώνυμε θεατή μου. Να ρίξεις μια ματιά μέσα στο σπίτι μου. Να βγάλεις συμπεράσματα. Μα λάβε γνώση ότι θα καείς μαζί μου. Μαζί μου θα σε πάρω μπάσταρδε κι όταν θα ανάβω το σπίρτο θα σου σκάσω ένα χαμόγελο και θα φωνάξω: Gotcha!

Χίλιες κηδίες

Το είχα δει στο όνειρο μου άρα θα ίσχυε. Ήμουν αθάνατος και το ήξερες. Γι' αυτό δεν έβγαζες το μαχαίρι . Το άφηνες να με σκοτώνει ξανά και ξανά ώσπου δεν μπορούσα πια να ξεχωρίσω αν καίει κάτι μέσα μου ή όχι. Καλά μου έκανες όμως γιατί σε στρίμωξα να αντιμετωπίσεις τους δισταγμούς σου και εσύ τους έκανες βεντάλια και έκανες αέρα να παγώσεις τη στιγμή της αδυναμίας μου, να τη θυμάσαι. Χίλιες φορές με κηδέψανε πέρσι. Και οι εννιακόσιες ενενήντα εννιά ήταν δικό σου σφάλμα ή παράπτωμα ή εκδίκηση αλλά έφταιγα κι εγώ έτσι τους είπες για να δείξουν επιείκειά. Όχι ότι την χρειαζόσουν απλά σου αρέσει να κρατάς τους τύπους. Τους παρακάλεσες λιγάκι. Έκλαψες χωρίς δάκρυ κι ύστερα κάθισες στη καρέκλα τους. Εκεί κάθονταν πάντα οι επισκέπτες. Για κάποιο λόγο τους βρέχουν το κεφάλι. Απέναντι  η κοσμοσυρροή διψούσε για θέαμα κι εσύ είδες μια καταιγίδα να ξεσπάει πάνω σου. Οι αστραπές να σε χτυπάνε κατακέφαλα κι εσύ με όση ψυχραιμία σου απέμεινε να τραγουδάς Why does it always rain on me? και να τινάζεσαι με χάρη από την ένταση της στιγμής. Κι εγώ που τα παρατηρούσα όλα αυτά καθισμένος σε άλλη καρέκλα συννεφένια  θα άφηνα ίσως ένα δάκρυ να κυλήσει για να σου δείξω πόσο άδικα πεθαίνεις.                            

Ξέρεις τώρα τα πόδια μου και οι συγκυρίες με φέρανε να μένω σε νησάκι. Όταν φυσάει που λες δυνατά ο αέρας ακούω τα κύματα που σπάνε πάνω στα βράχια και είναι σαν να τα μαλώνουν, σαν να θέλουν να το τιμωρήσουν το νησί μου. Μα οι βράχοι δεν τους σηκώνουν τέτοιους τσαμπουκάδες, στέκονται στην ακροθαλασσιά και τσαλαβουτάνε σαν μπόμπιρες και χαίρονται και καμαρώνουν κι ας τσούζουν οι πληγές τους απ' το αλάτι.