Στα "φιλικά"

Θα ήθελα πολύ να γράψω ένα βιβλίο αλλά νιώθω να υστερώ σε πολλά. Δε θέλω να το αναλύσω τώρα. Σε παρατηρώ. Με ανέμελες μηχανικές κινήσεις προσπαθείς πεισματικά να αφαιρέσεις από πάνω μου τα δύο κακά της φύσης· τη μελαγχολία -που μου έγινε ρούχο πέτσινο πια- και τον πονοκέφαλο. Επαναλαμβάνω συχνά τις λέξεις "κενό" και "τίποτα" και το σπαστικό "δεν ξέρω" κι εσύ μου λες ότι φαίνεται το μεταξωτό βρακί μου. Λες και με νοιάζει. Αλλά τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους. Κι ο δικός μου ο κώλος μόνο επιδέξιος δεν είναι.

Η φυσική πορεία του ανθρώπου είναι να γερνάει και να φρονιμεύει. Εγώ φαίνεται γεννήθηκα φρόνιμος και με συνήθισε το σύμπαν και όποτε πάω να κάνω κίνηση "και καλά" απερισκεψίας και νεανικής αφέλειας απολαμβάνω αποδοκιμασία με το τσουβάλι. «Εσένα δεν σου πάνε αυτά» Δεν αρκεί που το καταλαβαίνω. Είναι αργά για να γυρίσω. Η μαγκιά μου θα φανεί αν το αποδεχτώ. Ζηλεύω πάντως. Αυτους που δεν χρειάζεται να τα σκεφτούν όλα αυτά. Δεν ντρέπομαι να το πω. Κολλάω στις λεπτομέρειες. Βασανίζω επειδή βασανίζομαι. Προσποιούμαι την ύπαρξη δικαιολογίας και δίνω παράταση στην κατάχρηση.

Σε αφήνω τώρα φίλε μου και μην ξεχνάς όλοι τρίτοι είμαστε στις ζωές των άλλων αλλά το τρία είναι μια χαρά ωραίος αριθμός. Να μου είσαι καλά.

Σε ασπάζομαι.

billy