18.5.12

Από τον πλανήτη τον αυτοεξόριστων συγγραφέων.

Αν δεν τραβάει δε θα γράψω. Δε θα περάσω στις δύο διαστάσεις, τις ριγέ, αυτά που σκέφτομαι. Κι αφού δε θα γράψω. Δεν θα γίνουν γνωστές οι ιδέες μου. Είτε ξέρω ένα. Είτε ξέρω πολλά. Τα κρατάω για μένα. Και εσύ θλιβερέ τύπε του «πολύ» και του «καθόλου», θα μείνεις -αγνοώντας την άγνοια της αλήθειας μου- να γεμίζεις τον κόσμο αυτό με οξυγόνο, ιστούς και φρέσκο αίμα. Κι εγώ από εδώ, των αυτοεξόριστων συγγραφέων τον πλανήτη, θα σε κοιτώ με περιφρόνηση και με περίσσιο μίσος που δεν εφρόντισες να νιώσω αποδεκτός στον υδάτινο σου κόσμο. 

7 λέξεις :

ξι είπε...

Οι αυτοεξόριστοι συγγραφείς είναι χαρούμενοι, πλήρεις και νηφάλιοι στον πλανήτη τους.

Καλημερίζω,
ξι.

και πράσινα άλογα είπε...

Νηφάλιοι στην νηφάλια μέθη της γνώσης τους θα έλεγα.

Καλημέρα ξι.

Ανώνυμος είπε...

Καλογραμμένο! (Και πολύ καλοσχεδιασμένο το μπλογκ!)

και πράσινα άλογα είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ.
Καλώς ήρθες Lef Doe.

akrat είπε...

τι πίκρα τραβάν και δαύτοι...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Υπάρχει και τέτοιος πλανήτης;
Δεν το 'ξερα...

και πράσινα άλογα είπε...

@akrat: Πίκρα εμείς πρέπει να τραβάμε, που δε θα αξιωθούμε να έρθουμε σε επαφή με το έργο τους.

@Ασκαρδαμυκτί: Μην φανταστείς, κι εμένα ένα πουλάκι μου το είπε.