Από τον πλανήτη τον αυτοεξόριστων συγγραφέων.

Αν δεν τραβάει δε θα γράψω. Δε θα περάσω στις δύο διαστάσεις, τις ριγέ, αυτά που σκέφτομαι. Κι αφού δε θα γράψω. Δεν θα γίνουν γνωστές οι ιδέες μου. Είτε ξέρω ένα. Είτε ξέρω πολλά. Τα κρατάω για μένα. Και εσύ θλιβερέ τύπε του «πολύ» και του «καθόλου», θα μείνεις -αγνοώντας την άγνοια της αλήθειας μου- να γεμίζεις τον κόσμο αυτό με οξυγόνο, ιστούς και φρέσκο αίμα. Κι εγώ από εδώ, των αυτοεξόριστων συγγραφέων τον πλανήτη, θα σε κοιτώ με περιφρόνηση και με περίσσιο μίσος που δεν εφρόντισες να νιώσω αποδεκτός στον υδάτινο σου κόσμο.