Ρότα σταθερή

Είχα χρόνια να δω γυμνό τον καρπό μου. Αυτό το ριμαδορολόι δεν το έβγαζα ποτέ απ' το χέρι μου. Έχω ωραίο καρπό τελικά. Από αυτούς που εξέχει γλυκά το κόκκαλο. Βλέπουμε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία. Ο ανατέλλων ήλιος μου είναι η μελαγχολική σου δύση. Κι αυτό γιατί η απόσταση που για μένα μας ενώνει αλλά για σένα μας χωρίζει είναι ίση με τη διάμετρο του πλανήτη. Αλλά κάπου εκεί κοντά στον πυρήνα το μάγμα θα μπορούσε να επιδράσει σαν κόλλα στιγμής και να ενωθούμε γερά μέχρι κάποιος να σπάσει. Κοιτάμε πάντα τα ασήμαντα και αντιδρούμε σαν τα κλισέ των ανθρώπων που τελικά είμαστε. Μια φορά οι άνθρωποι να κάναν τη διαφορά θα ήταν η αρχή μιας αλυσιδωτής αντίδρασης που θα έπαιρνε σβάρνα τους πάντες. Η ανθρωπινή κράση ωστόσο, δεν επιδέχεται τέτοιες απρόσμενες αλλαγές, είναι σαν καλή σκούνα που αντιστέκεται στα κύματα και κρατάει τη ρότα σταθερή. 

το αίμα αργεί να βγει απ' την πληγή
για να προλάβεις
να πονέσεις με την ψυχή σου απ' το χτύπημα.
ότι ήταν να γραφτεί γράφτηκε,
εγώ απλά ανασυνάπτω λόγια
ειπωμένα με εικόνες.

τέως εαυτοί, νυν κανένας

θα κρατώ για πάντα ανθρώπους που ήσουν κάποτε. θα έχω τους εγκεφάλους τους στη φορμόλη. το σώμα είναι  κατά δικό σου. δεν έγινες βεγγαλικό ακόμα. αφού εσύ τους ξέχασες εγώ θα προβάλω τις μεγαλεπήβολες σκιές τους κάθε βράδυ στον ετοιμόρροπο τοίχο μου. θα τους ανακρίνω χωρίς καμία πρόθεση σύγκρισης της ούσιας τους με το παρών σου πρόσωπο. γιατί είναι Ένας άνθρωπος αυτοί που ήσουν κάποτε. και για μένα είναι πιο ξεκάθαρο να το δω. εσύ τη βίωσες την αλλαγή αλλά ορατή είναι μόνο σε μένα που βγήκα ραντεβού με όλους αυτούς τους τύπους. και είναι ακόμη πιο εμφανές ότι δεν άλλαξες καθόλου τελικά. είσαι όλοι αυτοί που ήσουν συν ένας ακόμα. ο νυν κανένας.

το τραγούδι της φάλαινας

Θυμάμαι να περιφέρεται ένα βιβλίο στο σπίτι. Είχε λόγια μα πιο πολύ εικόνες και ήτανε μικρό αλλά το έβρισκα μεγάλο βιβλίο. Πρέπει να ήταν της αδελφής μου. Όποτε έπεφτε στα χέρια μου το διάβαζα. Έλεγε για ένα κοριτσάκι που πήγαινε τα βράδια στην προβλήτα και άκουγε το τραγούδι της φάλαινας. Και μια γιαγιά θυμάμαι, τίποτα άλλο. Αμυδρά μου ΄ρχονται οι εικόνες και γαμώτο δεν είμαι σπίτι μου να το διαβάσω τώρα.