Ο τίτλος είναι απλά ο τίτλος, ξεπέρασε το!

Γράφω με ένα σπασμένο bic και την επιτηδευμένα απέριττη επ-ένδυση μου. Έχω καιρό να γράψω ξέρεις. Και όταν έχω καιρό να γράψω οι λέξεις τρέχουν γρήγορα. Τόσο, που δεν προλαβαίνω να τις γράψω όλες και από τη σύγχυση κάνω ορνιθοσκαλίσματα. Ποιος εγώ; που θέλω όλα να είναι καθαρογραμμένα και στην εντέλεια. Να διαφαίνεται τουλάχιστον σ' αυτά η αρμονία που δεν υπάρχει στο κεφάλι μου. Ζω σε αυτή την πρασινάλογη διάσταση και όποτε ξεμυτίζω και βγαίνω στον κόσμο και ξεχύνω τη μιλιά μου με κοιτάνε σαν να είμαι κανένα καταθλιπτικό φρικιό ή κανένας μαλάκας μα δεν είμαι τίποτα απ' τα δύο (άντε ίσως λιγάκι το δεύτερο).
Κάπου, κάτι χάλασε στο προσχέδιο. Και είναι κι η εμψύχωση. Είχα ξεχάσει πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η εμψύχωση. Και για να μην περιαυτολογώ το σχέδιο απέτυχε.
Δύο περιπτώσεις:
Καταστρώνω καινούριο σχέδιο
Απελπίζομαι και παραιτούμαι
Θα διαλέξω τον 2ο δρόμο και στα μισά θα γυρίσω πίσω και θα πάω απ' τον άλλο. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που αποφάσισα τώρα ή που την επομένη φορά θα αποφασίσω. Είναι ο τρόπος που βλέπω την πραγματικότητα. Είναι η αναπόφευκτη πορεία της αντίδρασης μου στο γεγονός. Οπότε δεν ανησυχώ κι όσο θα αντέχουν τα δύο μου γόνατα να με στηρίζουν, θα στέκομαι όρθιος.

Ορμώμενος από την αστείρευτη ευχαρίστηση που μου προσφέρει η κατάποση και της τελευταίας σταγόνας από το μπουκάλι κρασί που περήφανα άδειασα, θα ξεκινήσω να εξηγήσω γιατί ο κόσμος που ζούμε είναι απάνθρωπος και συνεπώς εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε καμία θέση σε αυτόν. Καλά κάνουμε και πεθαίνουμε λοιπόν. Και καλά κάνουν και μας σκοτώνουν. Γιατί τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε αν ήμασταν εδώ για περισσότερο καιρό ώστε να αποκτήσει η μετέπειτα ζωή μας ένα υποτυπώδες γαμημένο νόημα;
Κάθε φορά που ακούω κάποιο απόφθεγμα για το νόημα της ζωής προσπαθώ να το φέρω στα μέτρα μου, να το κατανοήσω και να το συγκρατήσω. Όμως σπάνια χαράζεται κάποιο από αυτά στη μνήμη μου και ακόμη κι αν κάποιο καταφέρει να ξεφύγει από τη σφαίρα της λήθης και να περάσει στο υποσυνείδητο, αργά η γρήγορα, διαγράφεται από κάποιο άλλο που είναι ένα κλικ πιο κοντά στην αλήθεια ή από κάτι άλλο που εν πάση περιπτώσει είναι σημαντικότερο πως να το κάνουμε.

Ύστερα λοιπόν από μια διόλου ευκαταφρόνητη χρονική διάρκεια σκέψης και περισυλλογής -όσο κι αν σιχαίνομαι το δοκιμιακό χαρακτήρα που προσεγγίζει δειλά-δειλά αυτό το κείμενο- έφτασα να καταλήξω στο ότι είμαστε εδώ για να αγαπάμε, να συγχωρούμε και να ξεχνάμε, χωρίς κανένα νόημα για να τα κάνουμε αυτά, και από την παράταση που δίνουμε στην εκτέλεση αυτών των τριών προέρχονται όλα τα αρνητικά συναισθήματα που τίποτε άλλο δεν κάνουν από το να μας φέρνουν μέρα με τη μέρα όλο και πιο κοντά στην οριζόντια καθήλωση μας. Αν ο κόσμος αυτός, στον οποίο κανείς μας δεν θυμάται πως ήρθε και γιατί, δεν είναι απάνθρωπος τότε τι είναι;