ανεύρυσμα

με τη λανθασμένη ταυτότητα του διανοούμενου και την άστοχη ρετσινιά του κουλτουριάρη έρχομαι πάλι αντιμέτωπος με τη λευκότητα. της σελίδας και του απρόσμενου.
είναι οι άλλοι και είμαστε και εμείς. αλλά γιατί πάντοτε το πρόβλημα είμαστε εμείς;
όλοι ζουν τη ζωή τους μια φορά. δεν την έζησε κανείς μας δύο. και η ζωή είναι σαν βούτυρο στον ήλιο. κανείς δεν προλαβαίνει να τη ζήσει πριν να λιώσει. οι συμβουλές τους δεν χωράνε στο στερέωμα. θα πέσει το ταβάνι μου και θα τους πλακώσει να τους πεις.

έχω γράψει. έχω γράψει ωραία πράγματα. και δε θα σταματήσω μέχρι να ξεχειλώσει κάποια αρτηρία στον εγκέφαλο μου και να πεθάνω από ανεύρυσμα. κάποιος είπε ότι ανάμεσα στην προσέγγιση της ιδέας και στην ακρίβεια του πραγματικού βρίσκεται το αδιανόητο. εκεί πρέπει να στοχεύουμε. να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε αυτό που δεν βρίσκεται σε κοινή θέα. αυτό που οι άνθρωποι κρύβουν στο καβούκι τους.

φοράω ένα βάρος στην πλάτη μου και μια τρύπια κάλτσα. κι ο χειμώνας έφτασε για τα καλά.

πόσες φορές να σου το πω πια πως ο κόσμος που ζούμε είναι κακός άσχετα αν φτιάχτηκε με καλές προθέσεις;