Εν ψυχρώ

τα σκηνικά εναλλάσσονται με ρυθμό επαναλαμβανόμενο.
τα ποτήρια αδειάζουν

τα τασάκια γεμίζουν

το στόρυ συνεχώς εμπλουτίζεται και παρ' όλα αυτά αφομοιώνεται το ίδιο εύκολα από τους διαπλεκόμενους

υπάρχει μοτίβο

τα λάθη επαναλαμβάνονται

τα δέντρα ανθίζουν

τα φύλλα πέφτουν

μαθαίνεις απ' τα λάθη σου αλλά όχι πως να μην τα ξανακάνεις

οι ιδέες αυξάνονται

το καλοκαίρι αρχίζει

το φθινόπωρο αρχίζει

πασχίζουμε όλοι να τις εμφυτεύσουμε

κανείς δεν είναι πρόθυμος για εγχειρήσεις και ανοίγματα

αυτό που κοροϊδεύουμε αυτό είμαστε

η πίστη στην ευπρέπεια των ανθρώπων είναι αναπηρία

οι συνειδήσεις ασφυκτιούν στα μικροκαμωμένα κρανία μας

η επίθεση ξεκινάει από τα σπλάχνα
τα ποτήρια σπάνε
τα τασάκια γεμίζουν

το μοτίβο έπαψε να διακρίνεται και ο νόμος λέει ότι είμαστε αθώοι μέχρι να αποδειχθούμε ένοχοι

οι πράξεις καθορίζονται από παρορμητικές αποφάσεις και προσδιορίζονται ως ύποπτες

η επικείμενη ώρα της κρίσης μόνο άγχος δεν προκαλεί γιατί οι εκδικούμενοι δεν θεωρούν τον εαυτό τους ένοχο

προϋπόθεση τα χέρια τους να είναι κρύα και έτοιμα να καρφώσουν την ησυχία στον τοίχο
το δωμάτιο ξεχειλίζει κραυγές

έτσι διαπράττονται τα εγκλήματα 

εν ψυχρώ 

υποθετικά

θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο. με ένα τηλεφώνημα να σώσουμε τη μέρα που μας προλαβαίνει. και αρχίζει πριν πέσουμε για ύπνο. πριν προλάβουμε να ονειρευτούμε για το αύριο. θα μπορούσαμε ό,τι λέμε να το εννοούμε. αλλά τότε που θα πήγαινε το χιούμορ; θα μπορούσαμε να μη γιορτάζουμε τα γενέθλια μας. βασικά να τα λέγαμε γενάθλια και να ζούσαμε συμφιλιωμένοι με το θάνατο και όχι δεσμώτες του. θα μπορούσαμε να πάμε μια εκδρομή το σαββατοκύριακο αλλά για μας μετά την παρασκευή οι μέρες θυμίζουν Δευτέρα. θα μπορούσαμε ίσως και να αγαπηθούμε. αν αγαπούσαμε εμάς λιγότερο.

απεριόριστες δυνατότητες. αυτό είναι το βαρίδι. ότι μπορείς να διαχειριστείς όπως διάολο θες αυτή τη σάρκα και αυτή την υποψία χρόνου που σου δόθηκε. ωστόσο απογοητεύουμε ο ένας τον άλλο. και αυτό κάνουμε. και αποχαιρετιζόμαστε. με ένα στεγνό φιλί για καληνύχτα.