Φτηνόπωρο

(ημερολόγιο χάλια-στρώματος)

ημέρα τριακοστή τρίτη

όλα φτηνά. και φθίνοντα. και ακμαίως παρακμάζοντα. 
είδες μήπως τα γυαλιά μου τα καφέ; τα ψάχνω εδώ και χρόνια. την όσφρησή μου χάνω τακτικά μα το 'χω συνηθίσει. και κάνω υπομονή. σε αυτό είμαι πραγματικά καλός το παραδέχομαι. τόσο καλός που θα ΄λεγες πώς περνιέμαι για γαϊδούρι.
όλα φτηνά. και φθίνοντα. και ακμαίως παρακμάζοντα. και από τα δέντρα δεν πέφτουν πλέον φύλλα. 
δεν θέλω να ξεχάσω το πρόσωπό μου στον αριστερό καθρέφτη σου. το πρόσωπό μου στον αριστερό καθρέφτη και τον αέρα. το πρόσωπό μου στον αριστερό καθρέφτη σου και τον αέρα που μου χάιδευε τα μούτρα. πάντα στο πίσω κάθισμα. πάντα στη πίσω θέση. δεν θέλω να ξεχάσω. μα ξεχνώ.
όλα φτηνά. και φθίνοντα. και ακμαίως παρακμάζοντα. και από τα δέντρα δεν πέφτουν πλέον φύλλα. μόνο δάχτυλα. 
που σε ακουμπάνε αιφνίδια στην πλάτη και συ γυρνάς πίσω σου γεμάτος περιέργεια να δεις ποιος σε σκούντηξε και δε βρίσκεις τίποτα.
τίποτα δε βρίσκεις.

φτηνό μας βγήκε το φθινόπωρο και σε τιμή ευκαιρίας.
έχεις κουπόνι έκπτωσης ή κάρτα ανεργίας; 

με κάθε τρόπο και προπάντων με αυτόν

διστάζω όταν μιλώ. και πριν μιλήσω. διστάζω.

προσπαθώ. αλλά είναι λες και οι λέξεις είναι αγκίστρια που αγκυλώνονται στον ουρανό που κρύβεται στο στόμα μου. 

θυμίζουνε κρεμάστρες. καμιά φορά κρεμάω πάνω τους πουκάμισα καρό.

καμιά φορά. πιο σπάνια. κρεμιέμαι κι εγώ ο ίδιος. 

σκέφτομαι. πως γίνεται να μαθαίνω τόσο εύκολα. 

από τα λάθη των άλλων.

καμιά φορά.
όταν τελικά μιλώ. φαίνεται τελικά απλό.
και τελικά δεν με προσέχουν και πολύ.
που τελικά και πάλι σταματώ.

με φόρα.
με αυταπάρνηση.
με το κεφάλι ψηλά.
με στυλ.

με κάθε τρόπο και προπάντων με αυτόν.
θα φεύγω.
δεν είναι για να μένεις για πολύ.
δεν είναι για να μένεις για πολύ,
αφού σε μάθαν.

Έκκληση στο αιώνιο

Πάνω στην ώρα, ήρθε. Τώρα που σταμάτησες να πονάς. Που αποδέχθηκες. Σε ωθεί προς μια ανασφάλεια φίλη. Σου μαθαίνει λέξεις παράξενες, που αφήνουν έναν βαρύ απόηχο όταν τις προφέρεις. Η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο βαριά. Κι εσύ όσο πας ελαφραίνεις. Τείνεις προς το τίποτα. Αδειάζεις. Δημιουργείς κενό χώρο μέσα σου για να δεχθείς την πληρότητα που σου προσφέρεται. Έχεις κάνει ένα βήμα μετά τη γνώση. Δεν χρειάζεται πια να γνωρίζεις τίποτα. Ούτε να έχεις τίποτα χρειάζεται. Κάτι τέτοιες στιγμές μένεις ακίνητος, σιωπηλός, δεν αναπνέεις σχεδόν, μη το τρομάξεις με την παρουσία σου. Θέλεις να συγκρατήσεις όσα περισσότερα μπορείς. Να τα καταγράψεις με προσοχή, δίχως λάθη, σε λευκό χαρτί. Έτσι, τους δίνεις υπόσταση και έχεις μετά την απόδειξη ότι ήρθε. Σε επισκέφθηκε. Δεν ήταν όνειρο. Ή μήπως ήταν; Μήπως και τα όνειρα δεν είναι αιώνια για αυτόν που ονειρεύεται; Είναι θέμα προσωπικό   

το αιώνιο 

         -γένος φυτών ενδημικών στις Κανάριες νήσους.

Απόσβεση

Αυτές τις μέρες είναι όλο και πιο έντονο το αίσθημα ότι το Αύριο μου επιβάλλεται από έξω. Έρχεται μέσα στη μέρα μου και μου την μικραίνει. Το Αύριο μου κλέβει την μοναξιά μου κι εγώ δεν την υπερασπίζομαι. Αυτήν που όσο και να την παραμελήσω πάντα εμένα θα διαλέγει. Αποσβαίνω αργά και βασανιστικά προς την μοιραία κατεύθυνση. Όπως όλοι. Και είτε ρωτήσω είτε δεν ρωτήσω, δέχομαι μόνο μια απόκριση. Με άλλο περιτύλιγμα κάθε φορά. Διαφορετικός. Οι άνθρωποι με αηδιάζουν. Βουλιάζουν, αυτές τις μέρες, στις συμβατικότητες και στις πλάνες τους. Τους αρέσει τόσο να διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Να δικαιολογούν με τα λόγια τις πράξεις τους, που οι ίδιοι δεν θα αποδέχονταν, για να ελαφρύνουν (κάπως αδέξια θα έλεγα) τη συνείδηση τους. Αλλά κυρίως με αηδιάζει το ότι δεν ξέρουν να αγαπάνε. Δεν το διδάχτηκαν ποτέ. Η επαφή με αυτούς μου δημιουργεί προβλήματα πάσης φύσεως. Και παραφύσεως. Μετά από κάθε έξοδο. Κάθε συναναστροφή. Υποτροπιάζω. Κι ωστόσο είναι τόσο ξεκάθαρη η εξάρτηση μου από αυτούς. Όλους.

Μπορεί στο βάθος να τους ζηλεύω.
Μπορεί στο βάθος να ψάχνω στη ντουλάπα αυτού του κόσμου, μήπως κατά τύχη βρω στο νούμερό μου, να φορέσω μια αγκαλιά συμβατική.

ατραπός #

σε θυμάμαι να κρατάς εκείνη την κόκκινη κλωστή που είχες κόψει με τα δόντια απ' τη ζακέτα σου.
κάθε φορά που σε συνάρπαζε μια λέξη, έφτιαχνες κόμπους στην κλωστή και στο στομάχι μου.
κάπως έτσι ξεκινήσαμε να ποθούμε να κατακτήσουμε την ενσυναίσθηση #κόμπος#.
το όλο θέμα ήταν να καταφέρουμε να καρφώσουμε την πρόθεση εν- στη συνείδηση μας.
δεν είναι η γνώση που μετράει τελικά
αλλά η επίγνωση #κόμπος#
από τη δεύτερη μπορεί να προκύψει κάτι.
η σιωπή είναι μορφή λόγου απολαυστική.
ανατρέπει #κόμπος# την πορεία των πραγμάτων και των αισθήσεων.
έσπρωξες το ποτήρι με το χέρι σου
ώστε να έχεις πρόσβαση #κόμπος# στο τασάκι.
κάτι τέτοιες στιγμές βγάζω ξεκάθαρα συμπεράσματα. πως τα υλικά εμπόδια, συνήθως με μια κίνηση ή μια παράκαμψη #κόμπος#, τα ξεπερνάμε ενώ τα άλλα τα σημαντικά, παλεύουμε εσωτερικά να τα νικήσουμε και σκοντάφτουμε συνεχώς σε αυτά.

και να που τώρα με τους κόμπους φτιάχνεις πρόταση.
τι κρίμα που ήπια τον καφέ μου βιαστικά κι έφυγα.