ατραπός #

σε θυμάμαι να κρατάς εκείνη την κόκκινη κλωστή που είχες κόψει με τα δόντια απ' τη ζακέτα σου.
κάθε φορά που σε συνάρπαζε μια λέξη, έφτιαχνες κόμπους στην κλωστή και στο στομάχι μου.
κάπως έτσι ξεκινήσαμε να ποθούμε να κατακτήσουμε την ενσυναίσθηση #κόμπος#.
το όλο θέμα ήταν να καταφέρουμε να καρφώσουμε την πρόθεση εν- στη συνείδηση μας.
δεν είναι η γνώση που μετράει τελικά
αλλά η επίγνωση #κόμπος#
από τη δεύτερη μπορεί να προκύψει κάτι.
η σιωπή είναι μορφή λόγου απολαυστική.
ανατρέπει #κόμπος# την πορεία των πραγμάτων και των αισθήσεων.
έσπρωξες το ποτήρι με το χέρι σου
ώστε να έχεις πρόσβαση #κόμπος# στο τασάκι.
κάτι τέτοιες στιγμές βγάζω ξεκάθαρα συμπεράσματα. πως τα υλικά εμπόδια, συνήθως με μια κίνηση ή μια παράκαμψη #κόμπος#, τα ξεπερνάμε ενώ τα άλλα τα σημαντικά, παλεύουμε εσωτερικά να τα νικήσουμε και σκοντάφτουμε συνεχώς σε αυτά.

και να που τώρα με τους κόμπους φτιάχνεις πρόταση.
τι κρίμα που ήπια τον καφέ μου βιαστικά κι έφυγα.