Αυτές τις μέρες είναι όλο και πιο έντονο το αίσθημα ότι το Αύριο μου επιβάλλεται από έξω. Έρχεται μέσα στη μέρα μου και μου την μικραίνει. Το Αύριο μου κλέβει την μοναξιά μου κι εγώ δεν την υπερασπίζομαι. Αυτήν που όσο και να την παραμελήσω πάντα εμένα θα διαλέγει. Αποσβαίνω αργά και βασανιστικά προς την μοιραία κατεύθυνση. Όπως όλοι. Και είτε ρωτήσω είτε δεν ρωτήσω, δέχομαι μόνο μια απόκριση. Με άλλο περιτύλιγμα κάθε φορά. Διαφορετικός. Οι άνθρωποι με αηδιάζουν. Βουλιάζουν, αυτές τις μέρες, στις συμβατικότητες και στις πλάνες τους. Τους αρέσει τόσο να διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Να δικαιολογούν με τα λόγια τις πράξεις τους, που οι ίδιοι δεν θα αποδέχονταν, για να ελαφρύνουν (κάπως αδέξια θα έλεγα) τη συνείδηση τους. Αλλά κυρίως με αηδιάζει το ότι δεν ξέρουν να αγαπάνε. Δεν το διδάχτηκαν ποτέ. Η επαφή με αυτούς μου δημιουργεί προβλήματα πάσης φύσεως. Και παραφύσεως. Μετά από κάθε έξοδο. Κάθε συναναστροφή. Υποτροπιάζω. Κι ωστόσο είναι τόσο ξεκάθαρη η εξάρτηση μου από αυτούς. Όλους.
Μπορεί στο βάθος να τους ζηλεύω.
Μπορεί στο βάθος να ψάχνω στη ντουλάπα αυτού του κόσμου, μήπως κατά τύχη βρω στο νούμερό μου, να φορέσω μια αγκαλιά συμβατική.
τα νέα
