Ιστορίες ενός ταξιτζή - μέρος 1ο

Σήμερα, ημέρα Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2011 συνέβηκε ένα περιστατικό στο ταξί μου (αν μπορεί να θεωρηθεί "μου" αφού το νοικιάζω) άλλο να στο λέω κι άλλο να είσαι εκεί να το ζεις. Με σταματάει ένας παππούκας  85 χρονών Βασιλίσσης Όλγας με Ιταλίας. Εγώ είχα μέσα ήδη μια μαντάμ, η οποία δυσανασχέτησε γιατί ο παππούς δυσκολεύτηκε να μπει και καθυστερήσαμε λίγο. «Πονάει το πόδι σας από την υγρασία;» τον ρωτάω και μου λέει «Ή απ' την υγρασία ή απ' την ηλικία θα είναι». Γέλασα. Αφήνουμε τη μαντάμ στο Ράδιο Σίτυ. Μετά από λίγο μου το ξεφούρνισε ο παππούς ότι είναι απόστρατος αξιωματικός κι ότι το πόδι του τον πονάει επειδή έχει φάει σφαίρα και πως πολέμησε στον πόλεμο της Κορέας και τα ρέστα. Μόλις μου το 'πε τον πήραν τα ζουμιά. Κι ήταν απ' τις φορές που έλεγα να μην τελειώσει η κούρσα ποτέ, να μείνουμε μες στο παλιάμαξο να μου λέει ιστορίες για αγρίους κι εγώ να αφήνω επιφωνήματα. «Για ποιόν τάχα πολέμησα; Για αυτούς που λένε πως μας κυβερνάνε ενώ μας έχουν για να τους ξεσκονίζουμε τα παπούτσια; Για αυτούς που ξεπούλησαν την Ελλάδα; Για ποιον πολέμησα; Πες μου για ποιόν. Δεν υπάρχει γαμώτο ένας Έλληνας με αρχίδια να σηκώσει ανάστημα και να βγει μπροστά;» Δεν πρόλαβε να πει άλλα κατέβηκε σ' ένα στενό στο κέντρο. «Γεια σου. Καλές Γιορτές» του είπα. Με ευχαρίστησε και μου ανταπέδωσε την ευχή. Ούτε εγώ ούτε αυτός το πιστεύαμε ότι θα ΄ναι καλές οι γιορτές φέτος.