6.3.12

Ξέρεις τώρα τα πόδια μου και οι συγκυρίες με φέρανε να μένω σε νησάκι. Όταν φυσάει που λες δυνατά ο αέρας ακούω τα κύματα που σπάνε πάνω στα βράχια και είναι σαν να τα μαλώνουν, σαν να θέλουν να το τιμωρήσουν το νησί μου. Μα οι βράχοι δεν τους σηκώνουν τέτοιους τσαμπουκάδες, στέκονται στην ακροθαλασσιά και τσαλαβουτάνε σαν μπόμπιρες και χαίρονται και καμαρώνουν κι ας τσούζουν οι πληγές τους απ' το αλάτι.

3 λέξεις :

kovo voltes... είπε...

Κόντρα στον πόνο...Τα όμορφα νησιά και οι όμορφοι άνθρωποι γνωρίζουν καλά απο αυτά. Δε "μασάνε" εύκολα... ;)

Ανώνυμος είπε...

Καλώς ήρθες στο culture moments!
Όμορφο κείμενο! :)

και πράσινα άλογα είπε...

Καλώς σας βρήκα!
Ευχαριστώ πολύ.