breakdown

Μπροστά στην όψη μιας λευκής σελίδας.

Γονατίζω.

Είναι συγκλονιστικό με πόσους τρόπους διαφορετικούς μπορώ να τη γεμίσω. Και τελικά εσύ θα δεις έναν από αυτούς.

Τον περισσότερο δικό μου και λιγότερο κάποιου άλλου.

Και θα κρίνεις.

Και γιατί να μην κρίνεις; Αφού έτσι κι αλλιώς θα κριθείς. Πρώτα από σένα και μετά από εμάς.

Σε λίγες μέρες επιστρέφω στην πατρίδα. Όχι για μένα. Για το καλό μου. Για λόγους. Περίπλοκους λόγους. Ζω τη ζωή τόσο πολλών και την καταγράφω ο μαλάκας λες και είναι κάτι ξεχωριστό. Λες και αξίζει να διαβαστεί από αυτούς που δεν την έζησαν. Και με θλίβει ξανά που δεν κάνω αυτό που ακριβώς επιθυμώ. Γιατί αν το κάνεις μία θα το κάνεις και δύο. Κι άλλη μια, αργότερα. Όλες οι άλλες φορές που πέρασαν είναι κάλπικες. Είναι στιγμές ψευτοξεσηκωμού που είσαι σε φάση: "Καθάρισε τη θέση σου μ' αυτή σου την κατάσταση, μην κάνω επανάσταση."

I am so fucked up.

Και το ξέρω. Και το ξέρουμε όλοι.

Όλοι όσοι είναι παρόντες.

Ακόμα κι αυτό μου προκαλεί στύση.

Μπορώ να γράψω ό,τι παπαριά θέλω στην επόμενη γραμμή κι εσύ θα την διαβάσεις γιατί έφτασες ως εδώ και γιατί έχεις περιέργεια.

Βούλωσα καλά την κλειδαρότρυπα κι άνοιξα μια τρύπα στην πόρτα στο σχήμα της ασχήμιας για να μπορείς να βλέπεις πια πολύ καλύτερα από πριν. Και να ακούς. Και να παρατηρείς. Και να ζεις απ' τη ζωή μου. Με την άδειά μου σ' αφήνω να με κοιτάς κάθε φορά που την παίζω πριν μπω για μπάνιο ζεστό. Σε προσκαλώ ανώνυμε θεατή μου. Να ρίξεις μια ματιά μέσα στο σπίτι μου. Να βγάλεις συμπεράσματα. Μα λάβε γνώση ότι θα καείς μαζί μου. Μαζί μου θα σε πάρω μπάσταρδε κι όταν θα ανάβω το σπίρτο θα σου σκάσω ένα χαμόγελο και θα φωνάξω: Gotcha!