24.10.13

στο μεταίχμιο


έχω χάσει διαπαντός. τη συναίσθηση.
και τη σκέτη αίσθηση. αδυνατώ να συλλαβίσω τις λέξεις μου. έχω νιώσει τόσες φορές αυτό το απεχθές μούδιασμα τον τελευταίο καιρό, που έχουν συμπιεστεί οι νευρικές απολήξεις των χεριών μου και δυσκολεύονται τα δάχτυλα μου να πατήσουν τα σωστά πλήκτρα. παραδίνομαι στην γλυκιά μου παράλυση.
και το απολαμβάνω.
και περνάει καιρός.
και οι γαλλικές ταινίες ακόμα τελειώνουν δίχως να σου προσφέρουν κάθαρση.
και περιμένω την ατάκα που θα με σώσει. απ' τις πιο αναπάντεχες συμπτώσεις.
και μεγαλώνοντας μαθαίνω πώς οι όμορφες οικογένειες όμορφα καίγονται. είναι παραπλανητικές οι βιτρίνες. τα λόγια με κάνουν να ανατριχιάζω. όχι, τα οποιαδήποτε.
είναι η ζωή.
και είναι και ο θάνατος.
και εγώ βρίσκομαι στο μεταίχμιο.
οι παρανυχίδες μου είναι περισσότερες απ' τα δάχτυλα μου. καλά θα ήταν να μπορούσα να τα φάω. να τραγανίσω τις αρθρώσεις τους να μην μπορώ επιτέλους πια να γράφω. και να μάθω να μιλάω. -πριν αποκτήσω μαύρο μπαστούνι με γυριστή λαβή και 3 καρό σώβρακα στην τιμή του ενός.-  να μιλάω για αυτά.
και για εκείνα.
και ίσως και για εκείνα που δεν.
και για το κενό. μέσα.
και γύρω. είναι μεγάλο το κενό.
και πως να το ορίσω;

είναι λες και έχασα τη δυνατότητα να σκεφτώ οτιδήποτε σύνθετο.
δηλαδή, οτιδήποτε


γίνεται να βγεις απ' τη ζωή σου όπως βγαίνεις απ' το σπίτι σου στο δρόμο;

8 λέξεις :

Kat είπε...

αλληλεγγύη

kovo voltes... είπε...

Καλώς ή κακώς, ναι, γίνεται. Το θέμα είναι όταν βγαίνεις ποιόν δρόμο διαλέγεις? Προς το ρέμα ή προς το...λιβάδι? Εσύ έχεις την περπατησιά, εσύ και την επιλογή. Μη μασάς. Όλα γυρίζουν, ξαναγυρίζουν...

Ανώνυμος είπε...

γίνεται.
και άμα χάσεις τον δρόμο,άντε να τον βρεις.
Χαίρομαι που σε βρίσκω.

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

αυτό με τις γαλλικές ταινίες.

και με τις παρανυχίδες.

ξέρεις όταν γράφεις όμορφα,δεν είναι τόσο δύσκολο να μάθεις να μιλάς.

jo είπε...

πρέπει να βρεις πράγματα να αγαπάς. απλά πρέπει. κάντο σαν άσκηση. 3 πράγματα τη μέρα, πρωί μεσημέρι βράδυ πρό ή μετά φαγητού (μετά συνήθως είναι πιο εύκολο :P ). Ακόμα κι αν αυτά δεν τα αγαπάει κανένας άλλος. Η ζωή σου είναι το σπίτι σου και το σπίτι σου η ζωή σου. Είναι το καβούκι σου και το κουβαλάς μαζί σου όπου και να πας, ό,τι και να ζήσεις. Ίσως, τελικά, αυτό θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να αγαπήσεις. ;)
τα σέβη μου
Ι.Τ.

η τάδε είπε...

αλλυλεγγύη στο τετράγωνο

Spitha είπε...

σε ανακάλυψα τυχαία και με παρέσυρες στην ανάγνωση πολλών αναρτήσεών σου! 'Ηθελα να πρασινολογήσω στο δικό μου blog όμως για μια στιγμή η ψυχή μου βρήκε αυτό που ζητούσε μέσα στα δικά σου λόγια! Συνέχισε να ξεδιπλώνεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου!

και πράσινα άλογα είπε...

@spitha: καλώς ήρθες. με πετυχαίνεις σε μια περίοδο μεγάλης αδράνειας και τα λόγια σου με χαροποιούν πολύ. σ' ευχαριστώ.