στο μεταίχμιο

έχω χάσει διαπαντός. τη συναίσθηση.
και τη σκέτη αίσθηση. αδυνατώ να συλλαβίσω τις λέξεις μου. έχω νιώσει τόσες φορές αυτό το απεχθές μούδιασμα τον τελευταίο καιρό, που έχουν συμπιεστεί οι νευρικές απολήξεις των χεριών μου και δυσκολεύονται τα δάχτυλα μου να πατήσουν τα σωστά πλήκτρα. παραδίνομαι στην γλυκιά μου παράλυση.
και το απολαμβάνω.
και περνάει καιρός.
και οι γαλλικές ταινίες ακόμα τελειώνουν δίχως να σου προσφέρουν κάθαρση.
και περιμένω την ατάκα που θα με σώσει. απ' τις πιο αναπάντεχες συμπτώσεις.
και μεγαλώνοντας μαθαίνω πώς οι όμορφες οικογένειες όμορφα καίγονται. είναι παραπλανητικές οι βιτρίνες. τα λόγια με κάνουν να ανατριχιάζω. όχι, τα οποιαδήποτε.
είναι η ζωή.
και είναι και ο θάνατος.
και εγώ βρίσκομαι στο μεταίχμιο.
οι παρανυχίδες μου είναι περισσότερες απ' τα δάχτυλα μου. καλά θα ήταν να μπορούσα να τα φάω. να τραγανίσω τις αρθρώσεις τους να μην μπορώ επιτέλους πια να γράφω. και να μάθω να μιλάω. -πριν αποκτήσω μαύρο μπαστούνι με γυριστή λαβή και 3 καρό σώβρακα στην τιμή του ενός.-  να μιλάω για αυτά.
και για εκείνα.
και ίσως και για εκείνα που δεν.
και για το κενό. μέσα.
και γύρω. είναι μεγάλο το κενό.
και πως να το ορίσω;

είναι λες και έχασα τη δυνατότητα να σκεφτώ οτιδήποτε σύνθετο.
δηλαδή, οτιδήποτε


γίνεται να βγεις απ' τη ζωή σου όπως βγαίνεις απ' το σπίτι σου στο δρόμο;