ανισότητα

μου χάρισες ένα μισοτελειωμένο Hondos Center αναπτήρα και το σχήμα των χειλιών σου σ' ένα από τα ποτήρια μου. δεν την άξιζα τόση αγάπη κοριτσάκι. κανείς δεν αξίζει την αγάπη που παίρνει. πάντα παίρνουμε ή λιγότερη ή περισσότερη. πάντα δίνουμε ή λιγότερη ή περισσότερη. 

{THE}
HOURS

Ο τίτλος είναι απλά ο τίτλος, ξεπέρασε το!

Γράφω με ένα σπασμένο bic και την επιτηδευμένα απέριττη επ-ένδυση μου. Έχω καιρό να γράψω ξέρεις. Και όταν έχω καιρό να γράψω οι λέξεις τρέχουν γρήγορα. Τόσο, που δεν προλαβαίνω να τις γράψω όλες και από τη σύγχυση κάνω ορνιθοσκαλίσματα. Ποιος εγώ; που θέλω όλα να είναι καθαρογραμμένα και στην εντέλεια. Να διαφαίνεται τουλάχιστον σ' αυτά η αρμονία που δεν υπάρχει στο κεφάλι μου. Ζω σε αυτή την πρασινάλογη διάσταση και όποτε ξεμυτίζω και βγαίνω στον κόσμο και ξεχύνω τη μιλιά μου με κοιτάνε σαν να είμαι κανένα καταθλιπτικό φρικιό ή κανένας μαλάκας μα δεν είμαι τίποτα απ' τα δύο (άντε ίσως λιγάκι το δεύτερο).
Κάπου, κάτι χάλασε στο προσχέδιο. Και είναι κι η εμψύχωση. Είχα ξεχάσει πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η εμψύχωση. Και για να μην περιαυτολογώ το σχέδιο απέτυχε.
Δύο περιπτώσεις:
Καταστρώνω καινούριο σχέδιο
Απελπίζομαι και παραιτούμαι
Θα διαλέξω τον 2ο δρόμο και στα μισά θα γυρίσω πίσω και θα πάω απ' τον άλλο. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που αποφάσισα τώρα ή που την επομένη φορά θα αποφασίσω. Είναι ο τρόπος που βλέπω την πραγματικότητα. Είναι η αναπόφευκτη πορεία της αντίδρασης μου στο γεγονός. Οπότε δεν ανησυχώ κι όσο θα αντέχουν τα δύο μου γόνατα να με στηρίζουν, θα στέκομαι όρθιος.

Ορμώμενος από την αστείρευτη ευχαρίστηση που μου προσφέρει η κατάποση και της τελευταίας σταγόνας από το μπουκάλι κρασί που περήφανα άδειασα, θα ξεκινήσω να εξηγήσω γιατί ο κόσμος που ζούμε είναι απάνθρωπος και συνεπώς εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε καμία θέση σε αυτόν. Καλά κάνουμε και πεθαίνουμε λοιπόν. Και καλά κάνουν και μας σκοτώνουν. Γιατί τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε αν ήμασταν εδώ για περισσότερο καιρό ώστε να αποκτήσει η μετέπειτα ζωή μας ένα υποτυπώδες γαμημένο νόημα;
Κάθε φορά που ακούω κάποιο απόφθεγμα για το νόημα της ζωής προσπαθώ να το φέρω στα μέτρα μου, να το κατανοήσω και να το συγκρατήσω. Όμως σπάνια χαράζεται κάποιο από αυτά στη μνήμη μου και ακόμη κι αν κάποιο καταφέρει να ξεφύγει από τη σφαίρα της λήθης και να περάσει στο υποσυνείδητο, αργά η γρήγορα, διαγράφεται από κάποιο άλλο που είναι ένα κλικ πιο κοντά στην αλήθεια ή από κάτι άλλο που εν πάση περιπτώσει είναι σημαντικότερο πως να το κάνουμε.

Ύστερα λοιπόν από μια διόλου ευκαταφρόνητη χρονική διάρκεια σκέψης και περισυλλογής -όσο κι αν σιχαίνομαι το δοκιμιακό χαρακτήρα που προσεγγίζει δειλά-δειλά αυτό το κείμενο- έφτασα να καταλήξω στο ότι είμαστε εδώ για να αγαπάμε, να συγχωρούμε και να ξεχνάμε, χωρίς κανένα νόημα για να τα κάνουμε αυτά, και από την παράταση που δίνουμε στην εκτέλεση αυτών των τριών προέρχονται όλα τα αρνητικά συναισθήματα που τίποτε άλλο δεν κάνουν από το να μας φέρνουν μέρα με τη μέρα όλο και πιο κοντά στην οριζόντια καθήλωση μας. Αν ο κόσμος αυτός, στον οποίο κανείς μας δεν θυμάται πως ήρθε και γιατί, δεν είναι απάνθρωπος τότε τι είναι; 

Ο ήλιος τρελάθηκε!

2 Σεπτεμβρίου

  Πήρα ένα τηλεγράφημα από την πριγκίπισσα Ρ., στο οποίο μου αναγγέλλει την αυριανή της άφιξη. Υποθέτω ότι θα έχει μαζί της το «αυνανιστικό κινέζικο βιολί» που ο πρίγκιπας σύζυγος της είχε υποσχεθεί να μου φέρει δώρο από το τελευταίο του ταξίδι στην Κίνα. Μετά από ένα πραγματικά υπέροχο δείπνο, κάτω από έναν ουρανό ευοίωνο για όλους τους κοινούς τόπους της κοσμικής μεγαλειότητας, αφέθηκα στην ονειροπόληση αυτού του κινέζικου βιολιού με τις μηχανικές δονητικές ικανότητες. Αυτός ο ηδονικός δονητής προορίζεται να εισαχθεί αρχικά στην οπή του πρωκτού και στη συνέχεια στο αιδοίον (που είναι άλλωστε και ο βασικός του προορισμός). Όταν εισχωρήσει καλά, ένας βιρτουόζος βιολιστής παίρνει το δοξάρι του και το περιφέρει πάνω στις χορδές του βιολιού. Και φυσικά δεν παίζει οτιδήποτε, ερμηνεύει μια σύνθεση ειδικά γραμμένη για αυνανιστικούς σκοπούς. Με τις δυνατές μουσικές εξάρσεις σε συνδυασμό και με τις δονητικές χαλαρώσεις που προκαλεί το ειδικό εξάρτημα, ο μουσικός κάνει την ωραία να σωριαστεί λιπόθυμη, τη συγκεκριμένη και προκαθορισμένη στιγμή που η σύνθεση κορυφώνεται στις νότες της έκστασης.

  Απορροφημένος βαθιά στις ερωτικές μου φαντασιώσεις, δεν μπορούσα να ακούσω, παρά πολύ ανεπαίσθητα, τη συζήτηση των τριών Βαρκελωνών που είναι απορροφημένοι ακόμα στην προσπάθεια τους ν' ακούσουν τη μουσική των σφαιρών. Επαναλαμβάνουν την ιστορία του σβησμένου από εκατομμύρια χρόνια αστεριού, που το φως του εξακολουθεί να ταξιδεύει μέχρι σήμερα κ.λπ.... κ.λπ.

  Αδυνατώντας να συμμεριστώ οτιδήποτε αφορά αυτή την προσποιητή τους έκσταση, τους λέω επιγραμματικά:

  - Τίποτα από ότι δημιουργείται στο σύμπαν δε με εκπλήσσει. Και είναι κάτι που πραγματικά πιστεύω. Τότε ένας από τους Βαρκελώνους, γνωστός ωρολογοποιός, μη μπορώντας να κρατηθεί μου απευθύνει το λόγο:

  - Τίποτα απ' όλα αυτά δε σας εκπλήσσει; Σύμφωνοι. Αλλά ας αναφερθούμε σε κάτι πιο συγκεκριμένο. Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι είναι μεσάνυχτα και στον ορίζοντα προβάλλει ένα αμυδρό φως που προμηνύει την αυγή. Πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσετε τι συμβαίνει, διαπιστώνετε ότι έχει κιόλας ξημερώσει κι ο ήλιος βρίσκεται στη μέση του ουρανού. Κι όλα αυτά μες στα βαθιά μεσάνυχτα! Αυτό δεν είναι κάτι που θα σας κατέπλησσε;

  - Όχι καθόλου! του απάντησα.

  Ο ωρολογοποιός από τη Βαρκελώνη αναφώνησε:

  - Ε! Λοιπόν εμένα όχι μόνο θα με κατέπλησσε κάτι τέτοιο, αλλά θα μου άφηνε και κουσούρι! Θα τρελαινόμουν!

  Ο Σαλαβαντόρ Νταλί άφησε να του ξεφύγει μια από τις χαρακτηριστικές εκείνες μνημειώδεις απαντήσεις που μόνο αυτός ξέρει να δίνει:

  -Εγώ αντιθέτως, θα πίστευα πως ο ήλιος τρελάθηκε!

Απόσπασμα από το βιβλίο DALI το ημερολόγιο μιας μεγαλοφυΐας

1

Αφαιρούμαι συχνά ξέρεις. Και μετά αρχίζω να διαιρούμε. Σε κομμάτια. Πολλά κομμάτια. Άνισα. Και μοιράζομαι. Μα ποτέ δεν πολλαπλασιάζομαι. Γιατί τα κομμάτια είναι κλώνοι μου όχι γόνοι μου και αυτά όπως και εγώ δεν έχουν την παραμικρή επιθυμία να πολλαπλασιαστούν. Και προσθέτω σε μένα και στους κλώνους μου αλλά δεν προσθέτομαι. Παραμένω ένας άσος. Αφαιρούμαι. Και φτιάχνω χαλβά σιμιγδαλένιο με τριμμένο παξιμάδι αντί για σιμιγδάλι. Δηλαδή φτιάχνω παξιμαδένιο χαλβά. Που φυσικά δεν πήζει ποτέ και έχει ένα σκατί χρώμα σαν την κουράδα που με περηφάνια άφησα ελεύθερη νωρίς το πρωί. Μου τη δίνουν οι Κυριακές. Είναι μέρες που σπάνια μου συμβαίνει κάτι αξιόλογο. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα αξιόλογο από μόνος μου στη σκέψη και μόνο ότι η αυριανή μέρα είναι Δευτέρα. Τουλάχιστον την βγάζω σπίτι τζάμπα. Τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά.
111111

02:08

Δύσκολοι καιροί και συγκινήσεις ατέρμονες με περιμένουν. Καιροφυλακτούν. Για να με βρουν στην αποβάθρα από όπου έφυγα και πάντα θα γυρίζω. Οι Ερινύες θα με κυνηγάνε σε μια ζωή με διάρκεια τραγουδιού γιατί δεν μέτρησα σωστά τα βήματα μου. Γιατί δε μέτρησα σωστά τα βήματα μου; Και τώρα βγήκα λίγο μπρος ή λίγο πίσω απ' τους υπόλοιπους. Εκεί. Να προσπαθώ απελπισμένα και ανεπιτυχώς να συγχρονιστώ με τους υπόλοιπους. Μοναχικό βαγόνι που λάσκαρισε η βίδα του και ξεκόλλησε. Απ' τα υπόλοιπα. Και προς σε αυτά με όση φόρα του 'χει απομείνει. Σε σκουριασμένες ράγες να τρίβονται οι ρόδες του, ώσπου οριστικά και αμετάκλητα μια ώρα συνηθισμένη σαν κι αυτή να σταματήσω.

Ρότα σταθερή

Είχα χρόνια να δω γυμνό τον καρπό μου. Αυτό το ριμαδορολόι δεν το έβγαζα ποτέ απ' το χέρι μου. Έχω ωραίο καρπό τελικά. Από αυτούς που εξέχει γλυκά το κόκκαλο. Βλέπουμε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία. Ο ανατέλλων ήλιος μου είναι η μελαγχολική σου δύση. Κι αυτό γιατί η απόσταση που για μένα μας ενώνει αλλά για σένα μας χωρίζει είναι ίση με τη διάμετρο του πλανήτη. Αλλά κάπου εκεί κοντά στον πυρήνα το μάγμα θα μπορούσε να επιδράσει σαν κόλλα στιγμής και να ενωθούμε γερά μέχρι κάποιος να σπάσει. Κοιτάμε πάντα τα ασήμαντα και αντιδρούμε σαν τα κλισέ των ανθρώπων που τελικά είμαστε. Μια φορά οι άνθρωποι να κάναν τη διαφορά θα ήταν η αρχή μιας αλυσιδωτής αντίδρασης που θα έπαιρνε σβάρνα τους πάντες. Η ανθρωπινή κράση ωστόσο, δεν επιδέχεται τέτοιες απρόσμενες αλλαγές, είναι σαν καλή σκούνα που αντιστέκεται στα κύματα και κρατάει τη ρότα σταθερή. 

το αίμα αργεί να βγει απ' την πληγή
για να προλάβεις
να πονέσεις με την ψυχή σου απ' το χτύπημα.
ότι ήταν να γραφτεί γράφτηκε,
εγώ απλά ανασυνάπτω λόγια
ειπωμένα με εικόνες.

τέως εαυτοί, νυν κανένας

θα κρατώ για πάντα ανθρώπους που ήσουν κάποτε. θα έχω τους εγκεφάλους τους στη φορμόλη. το σώμα είναι  κατά δικό σου. δεν έγινες βεγγαλικό ακόμα. αφού εσύ τους ξέχασες εγώ θα προβάλω τις μεγαλεπήβολες σκιές τους κάθε βράδυ στον ετοιμόρροπο τοίχο μου. θα τους ανακρίνω χωρίς καμία πρόθεση σύγκρισης της ούσιας τους με το παρών σου πρόσωπο. γιατί είναι Ένας άνθρωπος αυτοί που ήσουν κάποτε. και για μένα είναι πιο ξεκάθαρο να το δω. εσύ τη βίωσες την αλλαγή αλλά ορατή είναι μόνο σε μένα που βγήκα ραντεβού με όλους αυτούς τους τύπους. και είναι ακόμη πιο εμφανές ότι δεν άλλαξες καθόλου τελικά. είσαι όλοι αυτοί που ήσουν συν ένας ακόμα. ο νυν κανένας.

το τραγούδι της φάλαινας

Θυμάμαι να περιφέρεται ένα βιβλίο στο σπίτι. Είχε λόγια μα πιο πολύ εικόνες και ήτανε μικρό αλλά το έβρισκα μεγάλο βιβλίο. Πρέπει να ήταν της αδελφής μου. Όποτε έπεφτε στα χέρια μου το διάβαζα. Έλεγε για ένα κοριτσάκι που πήγαινε τα βράδια στην προβλήτα και άκουγε το τραγούδι της φάλαινας. Και μια γιαγιά θυμάμαι, τίποτα άλλο. Αμυδρά μου ΄ρχονται οι εικόνες και γαμώτο δεν είμαι σπίτι μου να το διαβάσω τώρα.

η αίθουσα κλιματίζεται

το καλοκαίρι δεν θυμάμαι πότε άρχισε μα ξέρω σίγουρα ότι για μένα τελειώνει εδώ. προδιαγεγραμμένες διακοπές με προδιαγεγραμμένους ανθρώπους. αλλά με επικάλυψη σοκολάτας και τριμμένου πικραμύγδαλου. (ξ)έχασα τις διαστάσεις μου σ' αυτό το ταξίδι. πριν μπω ή βγω από κάπου κοντοστέκομαι και κοιτάζω αν χωράω να περάσω. το δύσκολο είναι τα ντουλάπια της κουζίνας. στο πατάρι. στην ντουλάπα. και κάτω από το κρεβάτι χωράω μια χαρά. είμαι και άνετος. δημιούργησα εκείνη την κλιματιζόμενη αίθουσα. που ήταν άδεια εκτός από τις πόρτες και το αξιολογικό μου σύστημα που ξεχείλιζε από παντού. απαγορεύονται ρητά οι κατ' ευφημισμόν μαλάκες και οι πράξεις τους. κόμπλεξ ανωτερότητας δικαιολογημένο όταν παρευρίσκεσαι με μικρότερους. αλλά όταν είσαι εσύ ο μικρός και οι άλλοι δείχνουν ότι είναι οι μεγάλοι. τι άσχημο. στήριξα τον εκνευρισμό μου σε ένα πόμολο μιας πόρτας που σάπιζε. όπως σαπίζουν όλα εκτός της αίθουσας. κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου σιγανά. να μην τρομάξω το όνειρο που καραδοκεί στην απέναντι πλευρά. αφού το σύμπαν διαστέλλεται γιατί τα προβλήματα μου δεν χωράνε πουθενά; πού να μην τα μοιραζόμουν κιόλας; θα είχανε ξετρυπώσει από μέσα μου και θα μου είχαν περιζώσει το πρόσωπο και το σώμα μέχρι τη μέση. θα ήμουν ένα πρόβλημα με πόδια. η ασιδέρωτη μου προσωπικότητα επισκιάζει όλες τις λεπτομέρειες της καθωσπρέπει σου ηλιθιότητας. με φώτα σβηστά θα αρχίσω να γράφω. τα λάθη μου να μην είναι φανερά σε σένα. και στον κόσμο. στα σκοτεινά. οι ήρωες μου θα πεθαίνουν λίγο μετά τη γέννηση της αμφιβολίας μου για το είναι τους. στα σκοτεινά θα γράφω. με μια στρόγγυλη φωτιά να ξοδεύεται με σταθερό ρυθμό στην εσοχή. αφήνοντας τη στάχτη και το σύννεφο καπνού να θολώνει ακόμη περισσότερο τις σκέψεις μου και τον αέρα της άδειας και ανώφελα κλιματιζόμενης αίθουσας.

Ήταν ο τελευταίος διάλογος δύο πιλότων που -για κάποιο λόγο που αυτή τη στιγμή δεν έχω πρόχειρο-  κάτι έγινε στο αεροπλάνο τους κι έφυγε το πάτωμα του και ρούφηξε τους επιβάτες στο κενό. Οι πιλότοι ακούνε το μπαμ, η πόρτα τους είναι κλειστή, έχουν απομείνει μόνοι τους σε ένα κούφιο άδειο αεροπλάνο με ακέραιο πιλοτήριο. Τα λόγια τους καταγράφηκαν στο μαύρο κουτί.
«Τι έγινε;»
«Ξέρω 'γω»
«Πέφτουμε;»
«Ναι».
«Ανέβασε το».
«Δεν πάει».
«Κάνε ελιγμούς».
«Δεν υπακούει».
«Κάνε κάτι».
«Δεν πάει πουθενά».
«Πέφτουμε;»
«Ναι».

Τώρα που το σκέφτομαι, ο διάλογος αυτός είναι σχεδόν πανομοιότυπος με κάθε τελευταίο διάλογο οποιασδήποτε σχέσης.

απόσπασμα από το Μόνολογκ του Λένου Χρηστίδη

Σπλέντιτ

Τον Ιούλη αυτό δεν χαιρέτησα την κυρία Καίτη που με γνωρίζει από 5 χρονών και κάθε που περνούσα απ' το σπίτι της της τραγουδούσα το χιτ της εποχής. Είπα όμως να κρατήσω το άλλο συνήθειο και να επισκεφθώ το μπαρμπέρη του χωριού. Μωσαϊκό στο πάτωμα. Ένας χάρτης της Ελλάδας πολιτικός στον τοίχο. Άσπρες πλαστικές καρέκλες για τους αναμένοντες. Περιοδικά δημοσιευμένα προ δεκαετίας τουλάχιστον ακουμπισμένα στο παλιό ξύλινο τραπεζάκι, πασπαλισμένα με φρέσκια σκόνη. «Ειδικός σάπων ξυρίσματος Σπλέντιτ. Ο σάπων ούτος, εξαιρετικής ποιότητος, κάμνει αφρόν άφθονον και παχύν, μαλακώνει την τρίχα και είναι οικονομικός διότι ελάχιστη ποσότης αρκεί για το ξύρισμα.»

Οι συνειρμοί προλαβαίνουν το βήμα μου. Λαχανιάζω αλλά δεν παραιτούμαι. Αυτοί που τα παρατάνε σε κάτι τέτοια είναι οι ίδιοι που όταν ήταν μικροί ζητούσαν να τους ανοίξουν το μπουκάλι νερό.

Να θυμηθώ να αρπάξω την ευκαιρία. Να εγκλωβίσω τη φράση. Να μην ξεχαστώ και μου διαφύγει και μείνει η σελίδα μου κενή από άποψη. Please mind the gap. Προσοχή στο διάκενο. Ναι αλλά τι γίνεται στο πρόκενο; Στο μετάκενο; Μετά, κενό.

Θέλω να πεισθώ πως όλα θα πάνε καλά αλλά αυτό δεν ευχόμουν και πέρσι; Και τον χρόνο πιο πριν. Αυτό το "θα" είναι πούστικο. Δίνει την ψευδαίσθηση ύπαρξης χρόνου. Δεν υπάρχει χρόνος, μόνο η αίσθηση ότι περνάει. Το ξανάπα αυτό; Γράφω σε χαρτάκια, σε χαρτοπετσέτες σε πρόχειρα μηνύματα στο κινητό και προσπαθώ να συνδέσω τα ασύνδετα. Κι εσύ που κρύβεις όλη τη δύναμη σου στο τακούνι προσπαθείς να κατανοήσεις. Σ' αυτήν την μη-κατανόηση προστίθεται η αναπόληση της παιδικής μου ηλικίας. Και πόσο συγχύζομαι που η πεμπτουσία του παιδικού ονείρου καταστρέφεται ολοσχερώς από εκείνα τα ηλεκτρονικά μαραφέτια σε σχήμα όπλου που πατάς τη σκανδάλη και εκτοξεύει σαπουνόφουσκες, ενώ η ουσία του παιχνιδιού έγκειται ακριβώς στη διαδικασία κατά την οποία το παιδάριο βαζοβγάζει μανιωδώς το πλαστικό εξάρτημα με τον κύκλο στην άκρη, μέσα στο ειδικό δοχείο με το σαπουνόνερο και ύστερα φυσάει με προσοχή στην τρύπα για τη δημιουργία της περιβόητης σαπουνόφουσκας.
Και ερωτώ.
Γιατί έχουμε χάσει το στόχο μας;
Γιατί να μετράει το αποτέλεσμα περισσότερο απ' την προσπάθεια;
Γιατί να υπάρχουν τα σπαστικά παιδάκια που σου σκάνε τις φούσκες;

Όταν ήμουν νιάνιαρο, είχα ένα πάου-ρέιντζερ μπλέ και τον πετούσα στη θάλασσα. Αυτός βυθιζόταν κι εγώ βουτούσα και τον έβρισκα. Δεν τον έχασα στη θάλασσα. Τον ξέχασα. Στη στεριά. Τι κρίμα όλα αυτά που ξεχνάμε στη στεριά.

Η ωραία θυμωμένη.

Με σκοπό να βγεις εκτός θέματος. Αναδιπλώνεις. Τις φούστες σου τις λουλουδάτες και τις σκέψεις σου. Όχι τις δικές σου. Αλλά τις σκέψεις σου. Αγορεύεις και υπαγορεύεις κι εγώ πιστός δακτυλογράφος πατώ τα πλήκτρα με μανία και παίζω μουσική. Για μένα είναι πιάνο η γραφομηχανή μου. Ήρθε η ώρα όμως να ειπωθούν γενναίες αμαρτίες. Καταρχάς, ήσουνα άκρως ερωτεύσιμη όταν σε είδα. Σε είδα. Αλλά δε σου έφτανε. Θα ανήκεις στα πιο πρόσφατα για καιρό ακόμα. Ήταν που θα ανοίγαμε εκείνο τον κινηματογράφο και θα προβάλλαμε τις ταινίες που βλέπαμε ο καθένας στον καναπέ του. Εγώ αγκαλιά με τη γάτα. Εσύ με χέρια μπλεγμένα μπροστά στην κοιλιά, όπως τα μπλέκουμε σαν χ, με τις παλάμες κάτω απ' τις μασχάλες. Έτσι. Έτσι σαν να θύμωσες για κάτι. Όλο μου θύμωνες για κάτι. Κι ήσουν τόσο ωραία θυμωμένη. Προσηλωμένοι στις πραγματικότητες των άλλων. Απαλλαγμένοι από τα βάρη της δικής μας. Ήταν που θα ανοίγαμε εκείνο τον κινηματογράφο. Ήταν που μ' αγαπούσες κάποτε. Βουνά και δάση μας χωρίζουν. Η θάλασσα ανέκαθεν μας ένωνε. Διάλεξε εμένα ή εμένα. Σου δίνω το προνόμιο καλή μου. Να επιλέξεις. Ο,τι κι αν πεις, εμένα θα διαλέγεις. Είναι η μοίρα σου που διάλεξε εσένα, ο,τι κι αν λες εμένα να διαλέγεις.

Εθιμοτυπικά

Ποτέ μου δεν έμαθα τρόπους. Έγδαρα τους αγκώνες μου να σέρνομαι από τραπέζι σε τραπέζι κι όλα μου τα σακάκια έχουν τρύπες στους αγκώνες. Μη στείλεις προσκλητήριο λοιπόν στην πόρτα μου για το γάμο σου ή τα βαφτίσια του παιδιού σου. Δε θα 'ρθω. Σε όλα αυτά τα τραπέζια άκουγα χωρίς να μιλάω και πολύ. Άκουγα και τα αυτιά μου μάτωναν και βάφτηκαν οι φαβορίτες μου κόκκινες απ' το αίμα. Όλοι πασχίζουν να βρουν τον εαυτό τους, να περάσει το δικό τους, να αναδειχτούν, να πλουτίσουν, να παντρευτούν, να πηδηχτούν σαν τα κουνέλια, να εγκυμονήσουν, να γεννήσουν, να γίνουν γονείς, να πάθουν κρίση στα 40, να γεράσουν και να γίνουν σοφοί, να ζήσουν. Μα αθάνατο νερό δεν υπάρχει· κι εγώ αποφάνθηκα. Από το χαρτζιλίκι μου, μόνο για αφρισμένες μπίρες θα αποταμιεύω.

άφιξη

πότε θα έρθει αυτή που θα σε κάνει να ξεχάσεις τον κυνισμό σου; να αγνοήσεις την ανυπαρξία του "για πάντα", να δεχτείς το "εμείς", να αρκεστείς στο "πολύ" της. δεν περιμένεις να στρίψει από την επόμενη γωνία. αλλά από την παραεπόμενη. θα αντέξει άραγε τη φιληδονία σου; θα ενοχληθεί από την παρουσία της αίωνιας γκόμενας σου στο δωμάτιο; της μελαγχολίας.

εγχείρημα

λάθος τομές σε νεκρά σώματα. πόσο πολύ σ' αγάπησα κανείς δε θα στο πει. δεν μπόρεσα να το πιστέψω ότι πρέπει να λέμε το σ' αγαπώ όταν το νιώθουμε. ο χρόνος εξολοθρεύει τις μνήμες μου. θυμάμαι το σκιάχτρο που δεν τρόμαζε τα πουλιά. και ηρεμώ. εκεί που ο ουρανός ενώνεται με τη θάλασσα, εκεί θέλω να κάτσω και να παίξω την μουσική μου. απόσπαση προσοχής. καθαρά εμπιστευτικό το επόμενο. απόψε θα γίνω εκατομμυριούχος. θα αγοράσω όλα τα πλαστικά χαμόγελα και θα τα εκτοξεύσω σε μια κάψουλα στο διάστημα να μείνει μόνο το χαμόγελο σου να φέρνει φως στη μέρα. μην τολμήσεις να αρνηθείς. να μη δεχτείς αυτά που σου προσφέρουν. αυτάρκεια στα συναισθήματα δε χρειάζεται γλυκιά μου. μόνο ανοιχτό μυαλό και ανοιχτές αγκάλες. άλλα όλοι τα χέρια τους τα κρατάνε κοντά στο σώμα και κάθετα υποταγμένα στη βαρύτητα. ή άλλοι ίσως πιο τυχεροί φορούν ζουρλομανδύα. δεν κινδυνεύουν -νομίζουν- ούτε οι μεν ούτε οι δε να τους αρπάξουν απ' τα χέρια τη χαρά τους. αλλά η χαρά δεν πιάνεται. κοιτάτε. αγγίζετε και προσπερνάτε. και τι άλλο να κάνετε δηλαδή; πόση ώρα να κοιτάτε; πόση ώρα να αγγίζετε; πόσα πράγματα προσπεράσατε; αχ αυτά τα γυναικεία χέρια. κάθε φορά που τα κοιτάζω κάτι κάνουν. με αργές μεθοδικές κινήσεις κάτι κάνουν. με παρακινούν να τα κοιτάξω. συλλέγουν τους πόνους και τους εμφανίζουν σε ρόζους                       διόλου δυσδιάκριτους μα εξαιρετικά γοητευτικούς. αυτά τα χέρια τη ζουν τη ζωή τουλάχιστον. αυτά τα χέρια θέλω, κι αυτό το σώμα. να αγκαλιάσω. και να τα αγκαλιάζω ώσπου να αλλάξουν χρώμα οι κορμοί των δέντρων και από καφέ να γίνουν κόκκινοι.

'ρ'

εσύ να τονίζεις το ρο
κι εγώ ακρωτηριασμένος
να σε κοιτάζω και να απορώ
να ξοδεύω όλη την ενέργεια
σε μια ανώφελη προσπάθεια ανασυγκρότησης
αφού θα με διαλύσεις πάλι
με την ευκαιρία
που θα σου δώσω
μα αν ματώσω· πίσμα θα βγει απ' τη πληγή
όχι αίμα.

πόσες φόρες σου ζήτησα να πάρεις τα μάτια μου για να δεις;

Fuck religion! Let's talk.

Κάποιος είπε ότι αν υπάρχει κάποιος Θεός εκεί έξω τότε αυτός δε βρίσκεται μέσα μας. Δεν είναι ούτε εσύ, ούτε εγώ. Είναι η απόσταση ανάμεσα μας. Η απόσταση ανάμεσα στην προσπάθεια μου να κατανοήσω αυτά που θες να μοιραστείς μαζί μου και σε αυτά που τελικά καταλαβαίνω. Ποτέ λοιπόν κανείς δε θα με καταλάβει όπως θέλω. Αλλά δε θλίβομαι· γιατί με ενημέρωσαν, ότι το ανθρώπινο είδος απέχει έτη φωτός από μια τέτοιου είδους θέωση. 

Stuck in the middle

Παραπαί-οντα

Στα χέρια σου αφέθηκαν να τους πληγώσεις όπως μόνο αυτά ξέρουν, με τις άκρες τους τις κοφτερές. Μην ξεχνάς να κρατάς το ρυθμό χτυπώντας το πόδι στο πάτωμα. Σε ερωτεύτηκαν και παραπαίουν. Δική τους αν ήσουν, δεν θα τους έφτανε. Σε θέλουν να ζεις μέσα τους για να είναι καλά. Να ζεις κάπου στο στομάχι τους να σε κουβαλάνε παντού χωρίς να σε γεννάνε. Δεν μπορούν άλλωστε. Η φύση τους έκανε να κατουράνε όρθιοι. Όχι ότι δεν μπορούν και καθιστοί, αλλά καλύτερα όρθιοι. 
Είναι αφοπλιστικό να σου λένε πως σ' αγαπάνε. Είτε θέλεις να το ακούσεις είτε όχι. Κι όσο κι αν αποφεύγω αυτούς που το λένε με το καλημέρα σας, τόσο τους ζηλεύω γιατί ξέρουν να αφοπλίζουν τον κόσμο. Να τον αφήνουν σύξυλο απέναντι στην απολυτότητα του συναισθήματος που ξεκινάει από α- και τελειώνει σε -γάπη. Και δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο όπλο από το αόρατο. Αυτό που σε σημαδεύει και δεν ξέρεις από που σου 'ρχεται.
Γι' αυτό πίνετε τα βράδια και ο πόνος σας αντί να διαιρεθεί πολλαπλασιάζεται. Η Νύχτα σας συμφέρει. Κρύβεστε ανάμεσα στα μπούτια της και πίσω από το δάχτυλο σας ώσπου να έρθει ο ήλιος ο ανηλεής να σας αφήσει πάνω από μια καλλιόπη να ξερνάτε την αγάπη σας. 
Εγώ τον έρωτα δεν θα τον έκαμα άγγελο. Ένα σαρκοβόρο αρπακτικό θα τον έκαμα. Αυτό είναι και αυτό θα είναι. Η ουσία είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία. Υπάρχουν φράσεις που μ' αρέσουν πολύ και τις λέω σπάνια να μην τις ξοδεύω και επειδή σιχαίνομαι την επανάληψη. Ότι έχω μάθει το 'μαθα μια και καλή κι ίσως για αυτό μου φαίνονται όλα στραβά, αλλά καλύτερα να μου φαίνονται όλα στραβά παρά να είμαι στραβός ο ίδιος. Γιατί δεν είμαι. Εσύ θα είχες σίγουρα κάτι να συμπληρώσεις στην μέχρι τώρα φλυαρία μου. Είναι και οι γάτες που γαμιούνται ασύστολα κάτω από το μπαλκόνι μου και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Είναι περίοδος ζευγαρώματος και αναπαραγωγής βλέπεις.
Σας είπε «Αν έχεις πολύ από κάτι, αργά η γρήγορα θα το βαρεθείς.», κι εσείς της δώσατε απλόχερα την ελευθερία της σκέψης σας και άλλη από αυτήν δεν σκέφτεστε. Είστε ένα μάτσο υπέροχα πλάσματα που βασανίζεστε για μια κοινή αιτία. Οργανωθείτε. Κατατροπώστε αυτό που σας τρώει επιτέλους. Σκοτώστε τον έρωτα, παραπαίοντα όντα. Κάποιος είπε: «Ο κόσμος ψάχνει σ' όλη του τη ζωή να βρει τον έρωτα μα δε βρίσκει τίποτα.» Σκοτώστε τον πούστη αφού τον βρήκατε. Να ησυχάσουμε κι εμείς οι υπόλοιποι που μόνο καθόμαστε στο άβολο σκαμπό και σας κοιτάμε.

Από τον πλανήτη τον αυτοεξόριστων συγγραφέων.

Αν δεν τραβάει δε θα γράψω. Δε θα περάσω στις δύο διαστάσεις, τις ριγέ, αυτά που σκέφτομαι. Κι αφού δε θα γράψω. Δεν θα γίνουν γνωστές οι ιδέες μου. Είτε ξέρω ένα. Είτε ξέρω πολλά. Τα κρατάω για μένα. Και εσύ θλιβερέ τύπε του «πολύ» και του «καθόλου», θα μείνεις -αγνοώντας την άγνοια της αλήθειας μου- να γεμίζεις τον κόσμο αυτό με οξυγόνο, ιστούς και φρέσκο αίμα. Κι εγώ από εδώ, των αυτοεξόριστων συγγραφέων τον πλανήτη, θα σε κοιτώ με περιφρόνηση και με περίσσιο μίσος που δεν εφρόντισες να νιώσω αποδεκτός στον υδάτινο σου κόσμο. 

Νύχτες τουλάχιστον

Κανείς δεν το περίμενε ότι θα ήσουν αυτός που. Γιατί δεν είναι τέτοια η φύση της φάτσας σου. Όλωνών τα πρόσωπα εύπλαστα. Άνετα θα σε μπέρδευε κάποιος που όχι. Αλλά πως να το κάνουμε; Αφού εσύ είσαι αυτός που και οι άλλοι είναι αυτοί που όχι και τόσο. Ξεκινάς την υπόθεση βάζοντας εμένα μέσα εγώ όμως, είμαι αληθινός πέρα για πέρα. Δεν ανήκω στη σφαίρα της φαντασίας κανενός. Υποκύπτω όμως γιατί είσαι αυτός που, και σε αφήνω να συνεχίσεις. Φάσκεις και αντιφάσκεις και ξιφάσκεις με τις υποψίες μου οι οποίες διαλύονται στο πέρας του χρόνου και απομένει το αναμενόμενο. Οι λέξεις σου απλές και εύστοχες. Δε χωράν προσπάθειες εντυπωσιασμού σε κάτι τέτοια. Και να ήθελες, δηλαδή, δε θα μπορούσες. Όχι ότι είσαι ταπεινός, δεν είναι του στυλ σου να εντυπωσιάζεις. Πηδάς από το ένα στο άλλο και δεν καταλήγεις. Εγώ όμως κατέληξα. Πως εσύ είσαι αυτός που. Αυτός που ήμουν κι εγώ για 1460 νύχτες τουλάχιστον. Ένας που υπέθετε. Είναι αξιοπερίεργο πάντως που τώρα μου φαίνεται πως ήμουν έτσι.
Τόσο μαλάκας.

Θα με βρεις πίσω από το μεγάλο πλάτανο στην πλατεία

δίπλα θα είμαι

στο παγκάκι που έχει την ηλικία του παππού σου

ονειροπαρμένος θα είμαι αλλά θα σε καταλάβω
από το λουλούδι στα μαλλιά

βλαμμένος θα είμαι γιατί έτσι γεννήθηκα ή έτσι με έπεισαν

στωικός θα είμαι και

καρτερικός θα είμαι

μικρός θα είμαι γιατί οι μεγάλοι με φοβίζουν

φαρμακερός θα είμαι δε θα σ' αφήσω να με κάνεις ότι θες

ακίνητος θα είμαι με βλέμμα σταθερό και φλεγόμενο

μεθυσμένος θα είμαι από τα πολλά

κουτσουλημένος θα είμαι γιατί τα πουλιά έτσι κάνουν 

κουτσουλάνε στα αγάλματα.

Φόρεσες τις πιο ωραίες σου ρυτίδες και τις συνδύασες με το πιο αποκρουστικό σου χαμόγελο. Δε σου ζήτησα να μου πεις όλα τα μυστικά σου, μόνο να μη μου δείχνεις τόσο έντονα ότι υπάρχουν. Τι σημασία έχει που ξέρω. Το θέμα είναι να μη θυμάμαι. Να μη με κάνεις να θυμάμαι. 

(Cardarelli, 1936, σελ. 76)

Σήμερα που σε περίμενα
δεν ήρθες...
και η απουσία σου ξέρω τι μου λέει
η απουσία σου που αντηχούσε
μέσα στο κενό που άφησες
σαν ένα αστέρι.
Λέει πως δε θες να μ' αγαπήσεις.
Σαν καλοκαιρινή καταιγίδα
που προμηνύει τον ερχομό της κι απομακρύνεται
έτσι αρνήθηκες τη δίψα μου να σβήσεις.
Ο έρωτας, εκεί που πάει να γεννηθεί,
εκεί το μετανιώνει.
Σιωπηλά,
νιώσαμε ο ένας τον άλλον.
Αγάπη, αγάπη, όπως πάντα,
μ' άνθη να σε σκεπάσω θέλω, μα και να σε μαλώσω

...θα το πληρώσεις

Πάντα έπιανες κότσο τα μαλλιά σου όταν σκεφτόσουν ή ασχολιόσουν με κάτι κι εγώ από τις χαραμάδες των ματιών μου θαύμαζα το λαιμό σου που δέσποζε. Εκεί. Ένας λαιμός. Ο δικός σου. Έβαλα το χέρι μου να πιάσω τον σφυγμό σου. Δυνάμωνε και ύστερα ησύχαζε και μετά δυνάμωνε. Ποτέ δεν μπόρεσα να συγχρονιστώ μαζί του. Εκεί. Ένας σφυγμός. Ο δικός σου. Με φαντάστηκα να σε σφίγγω με όλη μου τη δύναμη. Να αρπάζω από το στόμα σου τη ζωή και να ξαναζώ τις στιγμές μας και ταυτόχρονα να τις διαγράφω. Μια για πάντα.

Δεν υπάρχει το πάντα. Ούτε το ποτέ. Ούτε το τώρα υπάρχει. Αυτοκαταστρέφεται τη στιγμή της δημιουργίας του γι' αυτό κρύβει τόση ένταση . Μόνο το τότε υπάρχει. Αυτό που θυμάσαι υπάρχει.  Αυτό που προγραμματίζεις υπάρχει. Αλλά αν χάσεις κάπου το λογαριασμό, αν μπερδευτείς, το μετά θα σε εκδικηθεί ή και όχι αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...

προγαμιαία κατάθεση

Συναντηθήκαμε σε μια παράπλευρη οδό. Εσύ κρατούσες σφιχτά το πακέτο τσιγάρα κι εγώ την υπομονή μου. Σε θυμάμαι από εκείνη την δαγκωνιά που μου άφησες στον αριστερό μου ώμο. Δε σε έχω βγάλει από το μυαλό μου από τότε. Τώρα τελευταία έχουν αρχίσει να σοβαρεύουν τα πράγματα. Όλοι μιλάνε για γάμο. Όμως εγώ δεν βλέπω το γάμο σαν το επόμενο επίπεδο. Βασικά δεν τον βλέπω καθόλου. Τον αγνοώ. Είναι φορές που βρίσκομαι έξω με άτομα και τα βλέπω που μιλάνε και λένε κι εγώ σκέφτομαι και δε λέω· και σκέφτομαι ότι και να έλεγα δεν θα υπήρχε διαφορά. Είναι φορές που νιώθω να περισσεύω. Έτσι κι ο γάμος περισσεύει για μένα. Γιατί οι σχέσεις δεν παγώνουν στο χρόνο και μπορεί μια μέρα να ξυπνήσεις ή εγώ (ή ο γκόμενος σου) και να μου πεις φεύγω γιατί είναι το καλύτερο για όλους. Και δεν ξέρω τι εννοείς όταν λες όλους αλλά σίγουρα δεν εννοείς εμένα (ή το παιδί). Μάλλον για ξένους θα μιλάς. Αλλά και αυτό να μην γίνει, εγώ σχέση με την εκκλησία δεν έχω καμία. Πως μπορώ να κάνω γάμο θρησκευτικό; Τι; Υπάρχει και ο πολιτικός; Τι φάση δηλαδή; Δεν πιστεύω στο Θεό αλλά πιστεύω στο κράτος; Ξέρω είμαι απόλυτος ίσως και ισοπεδωτικός αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι μπορείς να βασιστείς πάνω μου. Δεν θα σου παίξω πουστιά και το ξέρεις. Αν δεν το ξέρεις, τότε τι κάνουμε εδώ; Αλλά όχι εσύ το θες να το ΄χεις να το βλέπεις σε χαρτί και με στρόγγυλη σφραγίδα.

Στα "φιλικά"

Θα ήθελα πολύ να γράψω ένα βιβλίο αλλά νιώθω να υστερώ σε πολλά. Δε θέλω να το αναλύσω τώρα. Σε παρατηρώ. Με ανέμελες μηχανικές κινήσεις προσπαθείς πεισματικά να αφαιρέσεις από πάνω μου τα δύο κακά της φύσης· τη μελαγχολία -που μου έγινε ρούχο πέτσινο πια- και τον πονοκέφαλο. Επαναλαμβάνω συχνά τις λέξεις "κενό" και "τίποτα" και το σπαστικό "δεν ξέρω" κι εσύ μου λες ότι φαίνεται το μεταξωτό βρακί μου. Λες και με νοιάζει. Αλλά τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους. Κι ο δικός μου ο κώλος μόνο επιδέξιος δεν είναι.

Η φυσική πορεία του ανθρώπου είναι να γερνάει και να φρονιμεύει. Εγώ φαίνεται γεννήθηκα φρόνιμος και με συνήθισε το σύμπαν και όποτε πάω να κάνω κίνηση "και καλά" απερισκεψίας και νεανικής αφέλειας απολαμβάνω αποδοκιμασία με το τσουβάλι. «Εσένα δεν σου πάνε αυτά» Δεν αρκεί που το καταλαβαίνω. Είναι αργά για να γυρίσω. Η μαγκιά μου θα φανεί αν το αποδεχτώ. Ζηλεύω πάντως. Αυτους που δεν χρειάζεται να τα σκεφτούν όλα αυτά. Δεν ντρέπομαι να το πω. Κολλάω στις λεπτομέρειες. Βασανίζω επειδή βασανίζομαι. Προσποιούμαι την ύπαρξη δικαιολογίας και δίνω παράταση στην κατάχρηση.

Σε αφήνω τώρα φίλε μου και μην ξεχνάς όλοι τρίτοι είμαστε στις ζωές των άλλων αλλά το τρία είναι μια χαρά ωραίος αριθμός. Να μου είσαι καλά.

Σε ασπάζομαι.

billy

ασθενώς

μουσαφιραίοι.
πλάι σε απρόσκλητους. δηλητηριώδη φιλιά.
στρώματα λίπους διπλά και τριπλά. τετραπέρατη αηδία.
ισότητα και διαφορετικότητα μα πάνω από όλα ευγένεια.
εμπιστοσύνη με μια δόση καχυποψίας.
αισθήματα σε τιμή ευκαιρίας. παζάρια στις τιμές επιτρεπτά αλλά μην το παραχέσουμε κιόλας. έχουμε και δικαιώματα τρομάρα μας.
καλημέρες μπερδεμένες με καληνύχτες και ηλιοβασιλέματα σε λάθος σημείο του ορίζοντα. ήρθα και έφερα μαζί μου τη βροχή. συγχωράτε με συμπατριώτες. γι' αυτό. και που δεν μπορώ να συντάξω πρόταση. λίγα τα ψωμιά μου. το λένε. ήρθα και έφερα βροχή. αστροπελέκι.
κατανόηση και παρανόηση και τελικά επινόηση. αλλά άντε να τους πείσεις ότι έχεις κάτι να πεις. και άντε να κάτσουν να ακούσουν. και άντε να βρουν θάρρος να ρωτήσουν και εσύ θράσος να απαντήσεις. και άντε να γίνει διάλογος.
με δύο λόγους.
διασταυρώνονται κομμάτια σάρκας. πάντα έβγαζα την πέτσα απ' το κοτόπουλο.
όσο τραβάς θα τραβάω.
τελικά η πρώτη εντύπωση μπορεί να σου δώσει χρήσιμες πληροφορίες για το ποιος είσαι.

ο εξέχων

καθώς περνάς ρουφάω μια τζούρα από τη μυρωδιά σου. θυμάμαι όσα δεν τόλμησα και σιχτιρίζω. η καρδούλα μου το ξέρει και ένας ξένος που κάτι είχε η φάτσα του και μου ήρθε και του τα είπα όλα. συμβατικές βλακείες και στερεότυπα εκσφενδονίζονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα από παντού και προς παντού. βρώμα συσσωρευμένη και χαμόγελα αφύσικα. άλλο ένα τραγούδι για την αγάπη. και ομορφιά πολλή ομορφιά. αντικειμενική και απρόσιτη. σχεδόν αόρατη. ανία . επιστροφή στα πάτρια με μια σάκα γεμάτη προσδοκίες. αρχίδια. όλα είναι ίδια αν δεν τ' αγαπάς. κι εγώ -που όπως κι εσύ τυχαία γεννήθηκα εδώ- είμαι ξέμπαρκος. όπου και να με βάλεις δεν κολλάω. έχω πολλές γωνίες και εξέχω. γενικώς. και ειδικώς. και παραπλεύρως. και όπως σκατά θες. ευχαριστώ.

Η στιγμιαία βλακεία της ανακάλυψης

Βλέπεις μόνο αυτό που θέλεις να δεις και αυτό που σου δείχνω. Μην προσπαθείς λοιπόν να με δεις γι αυτό που είμαι, δεν μπορείς. Μείνε εδώ τριγύρω όμως, μην χαθείς και κάποια στιγμή απρόσμενη μπορεί άθελα μου και χωρίς να το ζητήσεις να σου αποκαλύψω κάποια πτυχή μου ατόφια και στεγνή. Και θα το καταλάβουμε κι οι δυο όταν θα γίνει, αν γίνει, από το χαζό χαμόγελο που θα σχηματιστεί στις φάτσες μας· και δε θα χρειαστεί να πούμε τίποτα ο ένας στον άλλο γιατί θα το ξέρουμε εμείς και το βλέμμα μας και όλα θα είναι μια χαρά.

Οκλαδόν

Στο πέρας των αιώνων έγινες κομμάτι μου κι εσύ. Σαν το καινούριο μου σπυράκι κάτω απ' τη μύτη, το σπαστικό. Σαν τη μυρμηγκιά που έχω στη φτέρνα μου 4 χρόνια τώρα. Όχι δεν είσαι μέρος του παζλ που με συνθέτει είσαι απλά το κομμάτι που ταίριαξε. Για τώρα. Για μετά. Για λίγο ίσως. Είναι ωραία η αίσθηση της πληρότητας. Μα χάνεται κι αυτή μαζί με όλες τις αισθήσεις. Δεν σε νιώθω που λες συνέχεια πάνω μου αλλά ξέρω ότι είσαι εκεί μπορώ και τώρα δα να σε χαϊδέψω.
Χα, χα τραχύ είναι το δέρμα σου. Ξεκούραστο όμως. Καθαρό. Μα και τραχύ. Μικρά τα εμπόδια από εκεί που τα βλέπω εγώ. Θα προσπαθώ στο δηλώνω. Να αλλάζω καθώς θα μεγαλώνεις κι εσύ. Για να ταιριάζουμε. Τι σημασία έχει ποιος κουβαλάει ποιόν; Στάσου προσοχή. Μέσα ο κώλος έξω το στήθος. Πώς νιώθεις;
-.......
Κι εγώ.
Μούδιασα. Φεύγουμε;

breakdown

Μπροστά στην όψη μιας λευκής σελίδας.

Γονατίζω.

Είναι συγκλονιστικό με πόσους τρόπους διαφορετικούς μπορώ να τη γεμίσω. Και τελικά εσύ θα δεις έναν από αυτούς.

Τον περισσότερο δικό μου και λιγότερο κάποιου άλλου.

Και θα κρίνεις.

Και γιατί να μην κρίνεις; Αφού έτσι κι αλλιώς θα κριθείς. Πρώτα από σένα και μετά από εμάς.

Σε λίγες μέρες επιστρέφω στην πατρίδα. Όχι για μένα. Για το καλό μου. Για λόγους. Περίπλοκους λόγους. Ζω τη ζωή τόσο πολλών και την καταγράφω ο μαλάκας λες και είναι κάτι ξεχωριστό. Λες και αξίζει να διαβαστεί από αυτούς που δεν την έζησαν. Και με θλίβει ξανά που δεν κάνω αυτό που ακριβώς επιθυμώ. Γιατί αν το κάνεις μία θα το κάνεις και δύο. Κι άλλη μια, αργότερα. Όλες οι άλλες φορές που πέρασαν είναι κάλπικες. Είναι στιγμές ψευτοξεσηκωμού που είσαι σε φάση: "Καθάρισε τη θέση σου μ' αυτή σου την κατάσταση, μην κάνω επανάσταση."

I am so fucked up.

Και το ξέρω. Και το ξέρουμε όλοι.

Όλοι όσοι είναι παρόντες.

Ακόμα κι αυτό μου προκαλεί στύση.

Μπορώ να γράψω ό,τι παπαριά θέλω στην επόμενη γραμμή κι εσύ θα την διαβάσεις γιατί έφτασες ως εδώ και γιατί έχεις περιέργεια.

Βούλωσα καλά την κλειδαρότρυπα κι άνοιξα μια τρύπα στην πόρτα στο σχήμα της ασχήμιας για να μπορείς να βλέπεις πια πολύ καλύτερα από πριν. Και να ακούς. Και να παρατηρείς. Και να ζεις απ' τη ζωή μου. Με την άδειά μου σ' αφήνω να με κοιτάς κάθε φορά που την παίζω πριν μπω για μπάνιο ζεστό. Σε προσκαλώ ανώνυμε θεατή μου. Να ρίξεις μια ματιά μέσα στο σπίτι μου. Να βγάλεις συμπεράσματα. Μα λάβε γνώση ότι θα καείς μαζί μου. Μαζί μου θα σε πάρω μπάσταρδε κι όταν θα ανάβω το σπίρτο θα σου σκάσω ένα χαμόγελο και θα φωνάξω: Gotcha!

Χίλιες κηδίες

Το είχα δει στο όνειρο μου άρα θα ίσχυε. Ήμουν αθάνατος και το ήξερες. Γι' αυτό δεν έβγαζες το μαχαίρι . Το άφηνες να με σκοτώνει ξανά και ξανά ώσπου δεν μπορούσα πια να ξεχωρίσω αν καίει κάτι μέσα μου ή όχι. Καλά μου έκανες όμως γιατί σε στρίμωξα να αντιμετωπίσεις τους δισταγμούς σου και εσύ τους έκανες βεντάλια και έκανες αέρα να παγώσεις τη στιγμή της αδυναμίας μου, να τη θυμάσαι. Χίλιες φορές με κηδέψανε πέρσι. Και οι εννιακόσιες ενενήντα εννιά ήταν δικό σου σφάλμα ή παράπτωμα ή εκδίκηση αλλά έφταιγα κι εγώ έτσι τους είπες για να δείξουν επιείκειά. Όχι ότι την χρειαζόσουν απλά σου αρέσει να κρατάς τους τύπους. Τους παρακάλεσες λιγάκι. Έκλαψες χωρίς δάκρυ κι ύστερα κάθισες στη καρέκλα τους. Εκεί κάθονταν πάντα οι επισκέπτες. Για κάποιο λόγο τους βρέχουν το κεφάλι. Απέναντι  η κοσμοσυρροή διψούσε για θέαμα κι εσύ είδες μια καταιγίδα να ξεσπάει πάνω σου. Οι αστραπές να σε χτυπάνε κατακέφαλα κι εσύ με όση ψυχραιμία σου απέμεινε να τραγουδάς Why does it always rain on me? και να τινάζεσαι με χάρη από την ένταση της στιγμής. Κι εγώ που τα παρατηρούσα όλα αυτά καθισμένος σε άλλη καρέκλα συννεφένια  θα άφηνα ίσως ένα δάκρυ να κυλήσει για να σου δείξω πόσο άδικα πεθαίνεις.                            

Ξέρεις τώρα τα πόδια μου και οι συγκυρίες με φέρανε να μένω σε νησάκι. Όταν φυσάει που λες δυνατά ο αέρας ακούω τα κύματα που σπάνε πάνω στα βράχια και είναι σαν να τα μαλώνουν, σαν να θέλουν να το τιμωρήσουν το νησί μου. Μα οι βράχοι δεν τους σηκώνουν τέτοιους τσαμπουκάδες, στέκονται στην ακροθαλασσιά και τσαλαβουτάνε σαν μπόμπιρες και χαίρονται και καμαρώνουν κι ας τσούζουν οι πληγές τους απ' το αλάτι.

Έστησα τούτο το τσαρδάκι με κόπο και ιδρώτα.

Και με κόπο. Είναι βέβαια καιρός τώρα που δεν το νιώθω σπίτι μου. Δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ότι είμαι σπίτι. Έχει υπάρξει όμως αυτή η φορά, έτσι δεν είναι; Πρέπει να είναι έτσι. Έχω μπει σε πολλά σπίτια από τότε που άρχισα να περπατάω. Τα πιο πολλά φιλόξενα. Με λουλούδια σε βάζα ή σε κήπους. Με τραγούδια σε ραδιόφωνα ή σε στόματα. Με λύπες φωλιασμένες σε ψυχές ή τοίχους σαν τη μούχλα. Και με χαμόγελα ζωντανά ή κρεμασμένα. Αλλά ανάθεμα αν σε ένα από αυτά ένιωσα πραγματικά ασφαλής. Είναι κατόρθωμα να βρεις ένα μέρος μόνο δικό σου. Μάλλον, μόνο για σένα. Να είσαι ήρεμος σ’ αυτό, πέρα για πέρα. Να μην έχει καθρέφτες το μέρος. Να μπορείς να δεις τον εαυτό σου πάνω σε κάθε επιφάνεια. Όλα εκεί να φωνάζουν το όνομα σου. Και το επίθετο. Και να μπορείς να είσαι εκεί χωρίς κάποιου είδους ένδυμα. Να φανερώνεσαι με όλη σου τη γύμνια μπροστά στα αντικείμενα. Ένα υποκείμενο. Αυτό να είσαι. Κι ας είσαι σε ένα παγκάκι στην άλλη άκρη της πόλης. Κι ας είσαι σε μια βάρκα δεμένη χρόνια στο λιμάνι. Κι ας είσαι σε ένα μπαρ ή σε ένα χαρτόκουτο στην άκρη του δρόμου. Κι ας είσαι απλά σε ένα σπίτι. Είναι κατόρθωμα σου λέω. Υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε τη ζωή τους σε πατρίδες άλλων νιώθοντας μονίμως ξενιτεμένοι.

Μια άλλη άποψη πιο επιφανειακή μεν, αλλά αληθινή σε βάθος:

Άμα μπορείς να σηκωθείς μέσα στη μαύρη νύχτα και με τα φώτα σβηστά, να πας στην τουαλέτα και να μη στουκάρεις πουθενά τότε ναι, μάλλον είσαι σπίτι σου.

space

-Ποια είναι η ακριβής θέση της Σελήνης αυτή τη στιγμή που μιλάμε; 

-Το να γνωρίζεις την απάντηση θα σου ήταν τόσο χρήσιμο όσο το να φοράς ένα ρολόι που δείχνει λάθος ώρα.

-Κάνεις λάθος αν ήξερα πόσο μακριά μου είναι η Σελήνη αυτομάτως θα γνώριζα και το πόσο απέχω εγώ από την ευτυχία.

-Μα τι λες;

-Οι αστροναύτες λέω. Πολύ τυχεροί άνθρωποι αλλά και πολύ αφελείς. Τους δίνεται η ευκαιρία να φύγουν απο τον πλανήτη· να αιωρούνται αιώνια με θέα γαλαξίες και αστεροβασιλέματα και αυτοί ακροβατούν σε αόρατα σχοινιά, λένε κουβέντες συγκινητικές καθώς κοιτάνε πίσω και έπειτα επιστρέφουν. Μα δεν το σκέφτηκε ούτε ένας τους ότι εκεί, μπορεί να ζήσει κανείς ευτυχισμένος;

-Μην ασχολείσαι με αυτά τα πράγματα. Ευτυχισμένος είσαι  αν το πιστεύεις. Άσε που μερικοί πιστεύουν ότι είναι ευτυχισμένοι κάθε φορά που αναπνέουν. Αυτοί είναι απλώς φαντασμένοι.

Ανεξίτηλα

Σου κρατούσε το χέρι και την υπόσταση.
Σου ψιθύριζε στ’ αυτί την αλήθεια.
Άκουγε προσεκτικά ότι είχες να πεις και μετά σε έβριζε για τις μπούρδες που είπες.
Ασφαλής για τις ανασφάλειες σου τον κοιτούσες στα μάτια και του έλεγες.
Γελούσατε μαζί μέχρι δακρύων για τα πιο ηλίθια πράγματα.
Ήξερες που να τον βρεις. Είναι πολύ σημαντικό και ας φαίνεται μικρό.
Μπροστά του ξυνόσουν, έκλανες, ρευόσουν χωρίς να ντρέπεσαι. Μορφή ελευθερίας μοναδική.
Μαζί μεγαλώσατε κι ακόμη μικρομέγαλα είστε. Θα συμφωνούσε κι αυτός για το πόσο χάλια ακούγεται η λέξη μικρομέγαλο.
Ήσασταν δύο περαστικοί ο ένας στη ζωή του άλλου και ίσως ακόμη να διαβαίνετε το ίδιο μονοπάτι.
Και στην περίπτωση -γιατί υπάρχει η ριμάδα- που χωρίσετε σε κάποιο σταυροδρόμι θα έχεις (και αυτός) να παίζεις απ’ τα κερδισμένα για την υπόλοιπη ζωή σου· κι ας μην μπορέσεις ποτέ ξανά να βρεις αντικαταστάτη.

Υπό άλλες συνθήκες θα προλάβαινες. Αλλά μόνο μια ζωή έχεις γαμώτο.

Μην την παίρνεις παραμάσχαλα και την κουβαλάς από δω κι από κει στα πολλά γιατί θα κουραστείς και θα την παρατήσεις δίπλα σε κανένα κάδο και άντε μετά που θα το μετανιώσεις να την ψάχνεις στις χωματερές. Άσε την να τραβήξει το δρόμο της και ακολούθα χωρίς να καρφώνεσαι. Κάνε στάσεις. Κλέβε συλλογισμούς και μυρωδιές και συνέχιζε το ταξίδι σου με καλή παρέα.

Ακατέργαστοι θόρυβοι

Εικόνα: Ποτήρι που πέφτει
Ήχος: και σπάει.

Δευτερόλεπτα πριν το ακουμπήσεις καταλαβαίνεις ότι θα το ακουμπήσεις και θα πέσει. Αλλά είναι αργά να σταματήσεις. Την κίνηση σου.
Την λογική σου.

Εικόνα: Βρύση
Ήχος: στάζει.

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Λες και σε βίδωσαν. Δεν μπορείς να σηκωθείς. Διψάς. Ακούς τις σταγόνες να πέφτουν. Θες. Αλλά δεν μπορείς. Στην Κένυα σταμάτησαν να διψάνε αφού δεν το γράφει πια στα μπουκάλια. Σε λίγο το ξεχνάς. Σχεδόν το συνηθίζεις. Ξεδιψάς.

Εικόνα: Υπολογιστής
Ήχος: ανοίγει.

Γλυκιά καθημερινή αναμονή./Σκατοεξάρτηση. Πόσες ώρες έχεις χάσει να περιμένεις να ανοίξει το μαραφέτι; Πόσες ώρες έχεις χάσει; Γενικώς.
Κανένα νόημα.

Εικόνα: Ρολόι
Ήχος: χτυπά.

Το φοράς ή σε φοράει. Είναι η στιγμή. Το προσέχεις. Δεν μπορείς να σταματήσεις να το ακούς. Συγχρονίζεται η ανάσα σου. Φωνάζεις να πληγώσεις τη σιωπή αλλά πάλι το ακούς. Έρχεται από μέσα.

Εικόνα: Παραλία με άμμο χρυσή
Ήχος: αέρας.

Δακρύζεις. «Μπήκε άμμος στα μάτια μου» λες κι απορείς. Πάντα έτσι κάνεις.
Λές.
Κι απορείς.

Δυο ρόδες ήθελε τίποτα άλλο. Δυο ρόδες να τις καβαλήσει και να πάρει δρόμο, να ξεκουμπιτστεί. Και να μην είχε κράνος δεν τον πείραζε. «Πρέπει να το φάω το κεφάλι μου για να μάθω, έτσι δεν είναι;» Έλεγε και ξανάλεγε.

Ραβασάκι

Θα άφηνα το σημείωμα στην τσέπη σου χωρίς να το πάρεις πρέφα. Καθώς θα έψαχνες τα κλειδιά σου, τα δάχτυλα σου θα έπεφταν πάνω του. Θα το ξεδίπλωνες σε ανύποπτο χρόνο. Αμέσως θα αναγνώριζες τα γράμματα μου. Τα κλειδιά θα επέστρεφαν στη ζέστη της τσέπης σου. Σε φαντάζομαι να ανάβεις τσιγάρο από αμηχανία απέναντι σ' ένα κομμάτι χαρτί. «Δε θα σε ξανακοιτάξω στα μάτια.» Θα έγραφε. Θα ερχόσουν ίσως να με βρεις· να μου ζητήσεις περαιτέρω εξηγήσεις για το συμβάν/ή ίσως και όχι. Εγώ θα σου έλεγα όσα δεν τόλμησα ποτέ αλλά προς θεού! δε θα σε κοιτούσα στα μάτια. Αν και θα μου έλειπε είμαι σίγουρη. Και τότε μπροστά στην συντριβή κάθε θορύβου απ' τη σιωπή, το κλάμα σου θα ήταν μουσική στα αυτιά των περαστικών και εμένα δε θα με επηρέαζε αφού δε θα σε κοιτούσα στα μάτια. Δεν είναι έτσι η αγάπη θα μου έλεγες/ίσως. Αλλά βλέπεις, το θυμάμαι ότι θυμάσαι ότι σου είχα πει πως όταν κοιτάω στα μάτια σου βλέπω εμένα. Ε λοιπόν, την τελευταία φορά που κοίταξα είδα εσένα. Και πώς να στο πω ότι δε μ' άρεσε το θέαμα; Όχι για κάποιον λόγο ιδιαίτερο ή για καμιά φαντασμαγορική αιτία αλλά να, προτιμούσα να βλέπω εμένα. Σκεφτόμουν ότι θα σου άφηνα το ραβασάκι μου με την πρώτη ευκαιρία μα δεν ξέρω· εκεί που σε κοιτούσα με γοήτευσε φαίνεται ο εαυτός μου και σε παντρεύτηκα και το ραβασάκι έμεινε στη δική μου τσέπη. Ωστόσο, δεν το μετάνιωσα. Γιατί αν ήταν όλα αλλιώς θα ήμουν κι εγώ αλλιώς και αυτό δεν θα το ήθελα σε καμία των περιπτώσεων.
                   

                                                                                                          Καληνύχτα αγάπη μου.

Να με βοηθάς.

Ξυπνητήρι. Χτυπά. Δυνατά. Πολύ δυνατά. Αλλά εσύ. Το ακούς. Πιο δυνατά. Αναβολή. Πατάς. Και ξαναπατάς. Δειλά. Την ώρα κοιτάς. Τελικά. Ξυπνάς. Σηκώνεσαι. Γλιστράς. Και πέφτεις. Βρίζεις. Ξεσπάς. Πλένεσαι. Εσύ. Τα δόντια σου. Η μάπα σου. Η μέρα φαίνεται να έχει την αίσθηση καινούριας οδοντόβουρτσας. Ξεπλένεσαι. Εσύ. Η ομορφιά. Το στόμα σου. Αργείς να πας. Εκεί. Αργείς να πας εκεί που έχεις να πας. Βρίζεις. Δεν ξεσπάς. Τη γάτα κλωτσάς. Παίρνεις την τσάντα. Κλείνεις την πόρτα. Κλειδώνεις. Κατεβαίνεις. Σκαλιά. Και επίπεδα. Το κινητό! Ξεχνάς. Ανεβαίνεις. Σκαλιά. Όχι επίπεδα. Ξεκλειδώνεις. Τι ήρθες να κάνεις; Α, ναι. Κινητό. Λεφτά. Κλειδιά. Τροφή για τη γάτα. OK. Ξανά. Βγαίνεις. Κρύο έξω. Παγωνιά. Κρύο και μέσα. Θα αρρωστήσεις. Περπατάς. Γλήγορα (που έλεγε η γιαγιά σου. «Γρήγορα γιαγιά, όχι γλήγορα. Γρήγορα» Κι η γιαγιά: «Ααα, γλήγορα.») Περπατάς. Σπρώχνεις. Σκουντάς. Παραπατάς. Ποδοπατάς. Σε βρίζουν. Ξεσπούν. Απαντάς. Δεν ξεσπάς. Προχωράς. Εκεί που πας. Τα ακούς. Χοντρά. Αφού άργησες. Ή όχι. Δεν τα ακούς. Χάνεις όμως την αρχή από κάτι. Κι η αρχή είναι πολλά. Δεν λυγίζεις. Κοιτάς. Δε μιλάς. Ξεφυσάς. Μεσημέρι. Σπίτι γυρνάς. Πεινάς. Εικόνα: ψυγείο άδειο. Τώρα τι θα φας; Παραγγέλνεις. Ξεχνάς. Γαμώτο. Να τους πεις να βγάλουν την ντομάτα και το κρεμμύδι.  Έρχεται. Ο ντελιβεράς. Αλλά εσύ έχεις ανάψει θερμοσίφωνα. Κάνεις μπάνιο. Τρως. Κρύωσε. Καναπές. Ξαπλώνεις. Ύπνος σε παίρνει. Βαθύς. Πτώμα ήσουνα. Ξυπνάς. 21:00. Ξαναπεινάς. Πάει η μέρα. Μένεις σπίτι. Κάνεις. Ότι προλαβαίνεις. Τηλέφωνο. Χτυπά. Δεν το σηκώνεις. Έχεις δουλειά. Επιμένει. Απαντάς. Τα παιδιά! Για ποτό στο CITY. Δεν μπορείς. Το κλείνεις. Γελάς. Όχι από χαρά. Βρίζεις. Δεν ξεσπάς. Τον καθρέφτη κοιτάς. Και τον σπας. Με το βλέμμα. Φτου! 7 χρόνια γρουσουζιά.

Εντάξει παιδιά που είναι η κάμερα;

Γυρνάω στο σπίτι εγώ. Σου χαμογελώ. Τον σπασμένο καθρέφτη. Κοιτώ. Αδιαφορώ. Δεν τα πιστεύω εγώ αυτά. Άκου 7 χρόνια γρουσουζιά. Αγκαλιά. Σε παίρνω. Σφιχτά. Με κρατάς. Ηρεμείς. Βρίζεις. Ξεσπάς. Εξηγείς. Σε κοιτώ. Με κοιτάς. «Να με βοηθάς.».

Ο δεκάλογος του (παρ)αλόγου!

1.Αγαπημένη στιγμή: Τότε που μου έσκασε η τύχη ένα χαμόγελο.
2.Αγαπημένο άρωμα: Της μπογιάς (σκέτη μαστούρα).
3.Αγαπημένο φαγητό: Της ώρας.
4.Αγαπημένο γλυκό: Παγωτό (χειμώνα-καλοκαίρι).
5.Αγαπημένο ποτό: Popeye (χυμός ροδάκινο, πορτοκάλι και ανανά)  Το δοκίμασα ένα καλοκαίρι σ' ένα μπαράκι εκεί που σκάει το κύμα κι από τότε δεν νοείται καλοκαίρι χωρίς popeye.
6.Αγαπημένο βιβλίο: «Ποίος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» Μάρκ Χάντον.
7.Αγαπημένο τραγούδι: Δεν έχω τέτοιο. Άλλα αν με ρωτούσες ποιο γράφτηκε για μένα θα σου έλεγα το Wait του Alexi Murdoch.
8.Αγαπημένη σειρά: Six Feet Under (the best of all).
9.Αγαπημένη έξοδος: Η είσοδος στο όνειρο.
10.Αγαπημένη διαδρομή: Από τα παρασκήνια στη σκηνή.

Θερμά ευχαριστήρια στην SoDurck για την πρό(σ)κληση στο μπλογκοπαίχνιδο.

Το πλασάρω στους:
kovo voltes
BiScoto 
jo.
α Lyr
όλα θα πάνε καλά
πάντα στο ποτέ
Χαζή Δανάη
Summertime Blues
άσωτος γιός
La koumbara

Όχι τίποτα άλλο, για τα συγχαρητήρια.

Πάει καιρός τώρα που κατάλαβα τι είναι αυτό που με στεναχωρεί. Η ζωή είναι τόσο διαφορετική από τα βιβλία. Με τόσους πολλούς τρόπους. Εμείς εκεί. Συνεχίζουμε να διαβάζουμε βιβλία· να διαβάζουμε για ζωές που δεν θα ζήσουμε, για ανθρώπους που δεν θα γνωρίσουμε, για μέρη που δε θα δούμε ούτε στα όνειρα μας, να ταυτιζόμαστε με ήρωες που δε μας μοιάζουν αλλά θα θέλαμε να τους μοιάζουμε. Αν η ζωή είχε την παραμικρή σχέση με ένα βιβλίο τότε θα ήταν εύκολη ως γελοία η διαχείρισή της. "Η διαχείρισή της" πόσο κάλπικο ακούγεται αυτό; Ποιος σκέφτεται πως θα ζήσει; Κανείς; Όλοι ζουν. Απλά. Εσύ τι κάθεσαι και σκέφτεσαι τώρα; Μου λες;
Σλαπ. Σλαπ. (αυτοχαστουκίστηκα)

Η ζωή δεν είναι βιβλίο είναι παράσταση. Σε αυτή την κωλοπαράσταση  βρίσκεσαι επί σκηνής χωρίς πρόβα. Το σενάριο νομίζεις ότι το γράφεις πάντα εσύ αλλά καμιά φορά το γράφουν και Άλλοι για σένα. Έτσι η ζωή σου έχει πάντα ενδιαφέρον (κι αν όχι για σένα, τότε για κάποιον άλλο). Είναι όπως στις αμερικάνικες σειρές στη τηλεόραση που έχουν πέντε-έξι συγγραφείς και η σειρά είναι επιτυχημένη και έχει πάντα ενδιαφέρον.  Και το θέατρο πάντα έχει έστω έναν θεατή (εσένα) και εσύ με ευλάβεια και σεβασμό στον θεατή σου δίνεις την παράστασή σου. Καλά. Όπως ξες. Στο τέλος, υποκλίνεσαι βαθιά. Δέχεσαι το χειροκρότημα (ή τις ντομάτες).  Θέλω πολύ να δω τι θα κάνεις αν ο ένας και μοναδικός θεατής σου (ή και οι υπόλοιποι) ζητήσει να σε δει στο καμαρίνι.

Διάβασέ μου τις ταμπέλες

 Όταν ήμουν νιάνιαρο και ταξιδεύαμε με το φάμιλι βράδυ με τ' αμάξι, μ' άρεζε  κι εμένα να διαβάζω με τη σειρά τις ταμπέλες των καταστημάτων. Μετά έμαθα ότι οι ταμπέλες δεν μπαίνουν μόνο στα μαγαζιά αλλά και στους ανθρώπους. Ξαφνικά ένιωσα ένα βάρος στο σβέρκο μου. Έβλεπα τώρα από το λαιμό μου να κρέμονται ατέλειωτες ταμπέλες με πολύχρωμα φωτάκια και κορδέλες χρυσές. Τις διάβασα. Μία μία. Προσεκτικά. Έκανα την  αυτοκριτική μου. Κοίταξα τριγύρω. Διάβασα κι άλλες. Ύστερα κατάλαβα ότι αυτές οι ταμπέλες, οι "ανθρώπινες" είναι και οι πιο παραπλανητικές.